ԼՈՏՈՍ
Ալինա Տոնոյանին
Ջրերի ճահճացող կանաչի վրա բացվում էր լոտոսը՝
կեսգիշերային առավոտ.
մարդկային ողորկ մակերեսին այդպես բարձրանում էինք մենք՝
հայելի…
Մեր կյանքի տերևաթափն է հիմա,
օրերը հատ-հատ ընկնում են հողին,
և ժամանակը ուրիշ անիվների վրա է գլորվում`
ճեպընթացով սորուն.
մենք պահանջված չենք, Հոմեր, հին բարեկամ դեռ Տրոյայից,
և ոչ ոք այլևս քո կուրությամբ չի տեսնում
ու չի գալիս ընդառաջ քո լույսին.
դափնեվարդիդ թերթիկներից օճառե պղպջակներ են սարքում
ու թեթև՜-թեթև՜ փչում են օդի մեջ`
դատարկ պայթյուն զվարճանքի:
Մենք աններկա, ժամանակի մատյանում մեր անվան դիմաց
բացակա է դրված,
դեռ ոչ մի անցյալ այսպես չի այլակերպվել` ապագային ի ցույց,
էլ թևեր չունեն մեր երազները, սովորական չորքոտանի են
հողին քարշ եկող,
և մեր խորհրդանիշ ձին, ամենօրյա զբոսանքի համար,
պեգասը չէ այլևս:
Նեղ օրերի ընկեր, իմ սեղանակից հազարամյակների հեռվից,
առաջին գիշերը չէ, այս լեղի բաժակն էլ ընդունիր
և սպասիր արևածագին.
սակայն, մինչ այդ, աստվածների կամքն է,
թափառելու ենք քո Ուլիսի պես,
և մեր նավը ի՜նչ ափեր է դեռ նետվելու` անմուսա,
անգամ առանց Նավզիկե,
մինչև ոտք կդնենք մեր հողին` արքայական Իթաքե,
որպես տեր ու ժամանակ,
ուր համբերության գորգը գործելով սպասում է
մեր ճակատագիր Պենելոպեն:
Մեր աչքերը մորեմերկ պատմության թերթված երկու երեսն են,
և ժամանակը՝ անցյալ ու ապառնի, մեկ ամբողջություն է՝
առանց դադարի.
մարդկանց հավասար ճահիճի վրա դեռ կբարձրանանք
սպիտակ արև՝ լոտոս:
ԽՈՍՔ՝ ԳՐՎԱԾ 2008 -Ի ՕԳՈՍՏՈՍԻ 27 -ԻՆ՝
ՄՈՐՍ ՄԱՀՎԱՆ ՈՒԹԵՐՈՐԴ ՕՐԸ
Մատնաչափ ու գաճաճ էր ժամանակը,
և մենք խճճվեցինք Քո արգելող խոսքի երես ու աստառի մեջ.
իմացության պտուղը ճաշակեցինք՝ կուլ տալով ցավը,
մինչդեռ Կենաց ծառի անմահությունը պետք է ուտեինք:
Այս պարտված ու նահանջող տարվա մարտը
ամենադաժանն էր գարնան ամիսների մեջ,
դեռ ձմռանից փտող ժամանակ կար եղունգների տակ՝
մսագործի մատների պես.
խաղալիք ատրճանակները քնած էին մանկության պահոցներում,
և իրական ինքնաձիգների կրակահերթ էր
կեսգիշերային քաղաքի փողոցներում.
արյուն շոշափեցինք ու դիակներ մեր թևաթափ ձեռքերով:
Երբ մեռնում էր մայրս, անհասկանալի բառեր խոսեց,
որ երկրային ճշմարտությունն էր, վերջապես, ու տարավ իր հետ:
Բերքահավաքից հետո, ամռան խելահեղ ժամանակ,
այգում ծառերը երկրորդ անգամ ծաղկեցին,
և խնձորենին ծաղկաթերթերի մեջ ճեփ-ճերմակ էր.
– Աղետն է տուն մտնում,- պնդում էին ծեր ու փորձառու մարդիկ:
Ցավի կանխորոշված ապագան
իմ քաղաքն էր՝ ստույգ ու իրական,
որ նույնպես խոսում էր անհասկանալի լեզվով:
Երբ մեռավ մայրս,
դիահերձարանի պատգարակին պառկած էր մերկ.
մի ապրած կյանքի ամբողջություն էր՝
ծննդյան մերկությունից մինչև մահվան մերկություն:
Գարնանամուտն ամենաանսպասելին էր տարվա մյուս
եղանակների մեջ
և անտարածություն մի տեղ գտավ դարի
երկարանիվ պտույտում.
մարտի 1-ը և 2-ը նահանջ օրեր են օրացույցում
ու տեղ չեն գտնելու նոր տոմարի մեջ:
Մեղքի ժամանակ էր, և կեղտի մեջ թաթախված ձեռքեր տեսանք
անաղարտ հոգիների չապականված իմ քաղաքում:
Երբ մեռավ մայրս,
ցավազրկող ներարկիչը դեռ ափիս մեջ էր,
իսկ հայացքս քաղաքի վերքից էր կաթում:
– Մի՛ սպանիր,- ասում էր մայրս,-
սիրի՛ր մերձավորիդ:
Կյանքի ու մահվան արանքում կարճ էր դրախտ կոչվածը,
և մենք շտապելուց մեզ կորցրեցինք Քո խոսքի արգելքներում.
գաճաճ ու մատնաչափ ժամանակ էր երկնքում,
ստվերը երկարել ու հասել էր երկիր:
