Դրախտը, որին արժանի են երկրի աղը դարձողները / Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

ՉարենցԱյլախո՞հ էր արդյոք Եղիշե Չարենցը: Ի սկզբանե` տարընթերցումից խուսափելու համար հարկ է սահմանել այլախոհությունը որպես հասկացություն:
Եթե ընդունենք, որ այլախոհությունը ժամանակի իշխող գաղափարախոսությունից տարբերվող կամ տրամագծորեն հակառակ տեսակետներ ունենալը հրապարակավ ներկայացնել և պաշտպանելն է, հարկավ, Չարենցն այլախոհ չէր: Բայցև նույնքան էլ այլախոհ էր: Ո՞րն է հակասության պատճառը:
Ընդունենք նաև այն ելակետային իրողությունը, որ ստեղծագործողը, որպես կանոն, մեծավ մասամբ, իր արվեստի միջոցով վերհանում է ժամանակի ոչ միայն իշխող գաղափարները ու դրանց նկարագրու­թյունն է տալիս, այլև ուրվագծում կամ գոնե սահմանագծում է իդեալը` այն, ինչին հասարակությանը, որպես զարգացման հաջորդ քայլ, արվեստագետը նախապատրաստում է ու իբրև կատարելության ձգտում` առաջնորդում: Իր ստեղծագործության երկրորդ` իդեալի հաստատման փուլում նա գիտակցաբար կամ ակամա դառնում է այլախոհ: Այդպես է և’ գիտու­թյան մեջ, և’ արվեստում: Ժամանակին այդ պատճառով են խարույկ բարձրացել Ջիրոլամո Սավոնարոլան ու Ջորդանո Բրունոն, այդպես է եղել և’ Գալիլեյո Գալիլեյի, և’ Նիկոլայ Կոպեռնիկոսի, և’ Անդրեյ Սախարովի պարագաներում: Այդպես են Ֆլորենցիայից տարագրվել և’ Դանտե Ալիգիերին, և’ Նիկոլո Մաքիավելին… Ըստ էության, խնդիրը ոչ թե արվեստագետինն է կամ գիտնականինը, այլ հասարակությանը, որ դեռ պատրաստ չէ առաջադրված գաղափարի ընկալմանը: Ի վերջո, դա դառնում է արվեստագետ-գիտնական և իշխանություն կոնֆլիկտ, որովհետև ինքնապահպանման և վերարտադրման բնազդով թելադրված` իշխանությունը միշտ պահպանողական է, իսկ արվեստագետը կամ գիտնականը, իրենց գործունեության ոլորտով պայմանավորված, միշտ միտված են առաջ քայլ անելու: Այս հակասության մեջ ժամանակի առումով միշտ պարտվողը իշխանությունն է, բայց այդ պարտության համար արվեստագետն էլ, գիտնականն էլ հաճախ հատուցում են կյանքով կամ, լավագույն դեպքում, իրենց գործունեության դադարեցմամբ (համենայնդեպս` հրապարակային դրսևորման դադարեցմամբ):
Ինչո՞ւ Չարենցն այլախոհ չէր:
20-րդ դարի 30-40-ականներին այլախոհություն, որպես այդպիսին, անհնար էր հասարակության մեջ: Նրանց բոլորին հավաքում էին ստալինյան համակենտրոնացման ճամբարներում և պաշտոնապես անվանում էին ժողովրդի թշնամիներ, բայց բնավ ոչ այլախոհներ: Նրանք կոմունիստական պայծառ ներկան ու ապագան իրենց գործունեությամբ կործանող մարդիկ էին, նրանց «մեղքերի» դատավարությունների արձանագրությունները սփռված են ժամանակի մամուլում: Նրանք դրսևորվում էին ոչ որպես այլախոհներ, այլ հենց թշնամիներ, և դատապարտվում էին ոչ թե այլ, ուղղակի` թշնամական մտքերի ու արարքների համար հոդվածներով:
Իսկապես շատ նուրբ ու համարյա անշոշափելի է անցումը. նախ` այդ մարդկանց մեծամասնությունը զրպարտված ու հանիրավի դատապարտված էր, այսինքն` ոչ թե այլախոհությունն է առկա, այլ զրպարտանքը հարկադրաբար ընդունելու կամ չընդունելով դատապարտվելու ու գնդակահարվելու, աքսորվելու փաստը: Բայց կար նաև իրական այլախոհություն, թեպետ չձևակերպված: Եվ դա ոչ այնքան կոմունիստական գաղափարախոսության դեմ էր, որքան դրա իրականացման ձևերի ու իրականացնողների: Համենայնդեպս` համակարգի ժխտման փաստ չկար, կար կործանված գաղափարների ու իդեալների համար ցավ, կար բողոք ու ընդվզում կուսակցական-պետական գործիչների վարած քաղաքականության դեմ… Բայց ոչ ոք հարց չէր բարձրացնում համակարգը տապալելու կամ բարեփոխելու մասին: Խնդիրը շատ ավելի նեղ էր դիտվում` մեղադրվում ու մեղավորներ էին համարվում կատարողներն ու հազարավոր նամակներ էին գրվում «Հայր Ստալինին»` օգնության ու արդարության վերականգնման ակնկալիքով: Ոչ մեկի մտքով չէր անցնում, որ հենց Ժողովուրդների Հայրն է այդ ամենի հեղինակը: Այս առումով` այլախոհություն որպես այդպիսին ու այլախոհներ չկային:
Բայց կար բացահայտ (թեպետ այդ օրերին չտպագրված) գրականություն, որը այլ որակում չի կարող ստանալ, քան այլախոհության դրսևորումը, որովհետև այն ամենը, ինչ չէր համապատասխանում կուսակցական կարգախոսներին, այլախոհություն էր: Այդ շրջագծում իրապես այլախոհներ էին Սերգեյ Եսենինը, Վլադիմիր Մայակովսկին, Բորիս Պաստեռնակը, Աննա Ախմատովան, Մարինա Ցվետաևան, Օսիպ Մանդելշտամը, Միխայիլ Զոշչենկոն, Միխայիլ Բուլգակովը, հարկավ, Եղիշե Չարենցը և շատ ուրիշներ: Նրանց ստեղծագործության մեջ ժամանակագրության արտացոլումն այնքան ճշմարտացի ու խորքային էր` նաև իր բուն պատճառների ու հետևանքների վերհանմամբ, որ ուղղակի վերածվում էր այլախոհության: Պիտի գային հաջորդ տասնամյակները, պիտի փոխվեին քաղաքական հանգամանքները, նրանց (ցավոք, հետմահու) տպագրվելու հնարավորություն պիտի տրվեր, որպեսզի մարդիկ գնահատեին իրենց ապրած ժամանակի իրողու­թյուններն ու ի զորու լինեին քայլ առաջ անել: Ինչպես բոլոր դարերում, արվեստագետ-իշխանություն կոնֆլիկտում իշխանությունը վերստին պարտվելու էր, բայց արդեն առանց արվեստագետի ներկայության: Արվեստագետներին ու գիտնականներին տրված էր ընտրելու հնարավորություն. օրվա` պյուռոսյան հաղթանակի՞ տեր լինել, թե՞ հավերժ ժամանակի, բայց` ինքնազոհաբերմամբ: Եթե մեծամասնությունն ընտրում էր առաջինը, դա դառնում էր նաև տաղանդի ու ձիրքի առկայության չափանիշ. ոչ մի ճշմարիտ արվեստագետ այդ կոնֆլիկտում չէր կարող ընտրել ու չի ընտրել օրվա հաղթանակը: Իսկ օրվա տերերին մոռացության է մատնում ժամանակը, որ մաղում է հարդը ցորենից ու ապագայի բերքի համար ընտրում է մաքրված ցորենը:
Հասարակության ողբերգությունն է, որ փակ շրջանակը պարբերաբար կրկնվում է, ամեն տասնամյակ բերում է իր արգելված անունները` մարդիկ, ովքեր համարձակու­թյուն ունեն սևի ու սպիտակի միջև նաև այլ գույներ ու նույնիսկ գծեր տեսնել ու ցույց տալ: Նույն Բորիս Պաստեռնակը, ում «Դոկտոր Ժիվագոն» հայրենիքում դարձավ հասարակական պարսավանքի առարկա, իսկ հայրենիքից դուրս արժանացավ Նոբելյան մրցանակի, նույն Ալեքսանդր Սոլժենիցինը իր հանրահայտ ԳՈԻԼԱԳ-ով, որի համար արտաքսվեց երկրից, նույն Անդրեյ Սախարովի գիտական ու հասարակական գործունեությունը (նույնիսկ 90-ականի բացախոսության պայմաններում նա մնաց չհասկացված), նույն Իոսիֆ Բրոդսկին, որ հարկադրված էր ընտրել` տարագրություն թե հոգեբուժարան, 1972-ին նա ընտրեց առաջինը, 1987 թ. արժանացավ Նոբելյան մրցանակի` իր հրաշալի բանաստեղծու­թյունների ու նույնքան հրաշալի էսսեների համար, բայց ոչ ոք չի կարող ասել, թե ինչեր չգրվեցին, որովհետև նույնիսկ բառը կարող է մեռնել, երբ բանաստեղծի հոգին ցավում է… Հայ իրականության մեջ` Պարույր Սևակն ու Հրանտ Մաթևոսյանը և այլք, բնավ համակարգի փոփոխության խնդիր չառաջադրելով` ակամա դառնում էին համակարգին անցանկալի մարդիկ, որովհետև իրենց ստեղծագործության մեջ ինքնաճանաչման ու գնահատման, նաև վերագնահատման խնդիր էին դնում ու շարունակում էին իրենց ժամանակի մեջ դեռ չպատասխանված ո՞վ ենք մենք, որտեղի՞ց, ո՞ւր ենք գնում հարցերի պատասխանները տալ: Հարցեր, որոնց ձևակերպումն ու բարձրաձայնումն արդեն այլախոհություն էր, որովհետև պաշտոնական պատասխանի այլընտրանք էր, որովհետև ստիպում էր մտածել… Ստիպում էր չափանիշի չափանիշ որոնել, երբ ամեն ինչ կուսակցության համագումարներում բանաձևված էր և հրամայված էր կատարել… Ու նրանք դառնում էին արվեստագետ-իշխանություն դասական հակասության հերթական զոհը, մինչդեռ իրենց կողքին բարեհաջող ու բազմահատոր ստեղծագործում էին տասնյակները, ում համար ընդհանրապես գոյություն չուներ նման կոնֆլիկտ ու չէր էլ կարող գոյություն ունենալ, որովհետև սոցիալիստական ռեալիզմը միայն լավատեսություն ու սոցիալիստական ապրելակերպի հաղթական ընթացքն էր արձանագրում: Իսկ արդյունքում` հասարակությունը հայտնվում էր իշխանահաճ թմբիրի ու ընդարմացումի մեջ, որ ինքնախաբեու­թյան պատրանք էր բերում` ինչպես Ֆրանսուա Ռաբլեի հանրահայտ պանգլոսյան փիլիսոփայությունն էր. աշխարհներից լավագույնում ամեն ինչ լավից դեպի լավագույնն է գնում… Եթե գտնվում էին այդ թմբիրից հանողներ, նրանք հանուրի պաշտոնական պարսավանքին էին ենթարկվում, որ բացի բարոյահոգեբանականից, ուներ խիստ ֆիզիկական դրսևորում ևս…
Բայց այստեղ ևս կա շատ նուրբ պահ` երբ արվեստագետը սկսում է զբաղվել գաղափարախոսությամբ (իմա` քաղաքականությամբ), նա ակամայից դադարում է արվեստագետ լինել, և այս փաստի հարյուրավոր հավաստումներ կան մշակույթի պատմության մեջ (այդպես է նաև Չարենցի ու նրա ժամանակակիցների դեպքում), այլ խնդիր է, որ արվեստագետի ստեղծագործությունն է մղում, նախապատրաստում հասարակությանը գաղափարախոսական փոփոխությունների` արվեստագետի քաղաքականությունից դուրս ու վեր լինելու պարագայում: Այս իրողությունը ևս Չարենցի կյանքով ապացուցված փաստ է` ագիտկաները արվեստի աստիճանի բարձրացնելու ձախողված փորձերից հետո «Էպիքական լուսաբաց»-ով ու «Գիրք ճանապարհի»-ով Եղիշե Չարենցը հասավ պոեզիայի այն որակին ու ներգործությանը, որ այսօր նրան դասում է համաշխարհային գրականության դասականների կողքին: Բացի այդ, հենց նրա պոեզիան հենք դարձավ ապագա սերունդների այլախոհության հնարավորու­թյան համար:
Բազմակարծությունն ու տարբեր տեսակետների նկատմամբ հասարակական հանդուրժողականության ու ընկալման մթնոլորտի առկայությունը արվեստագետների ու գիտնականների դրախտն է, բայց ինչպես Աստվածաշունչն է վկայում` երկրի վրա չէ դրախտը: Գոնե այն դրախտը, որին արժանի են երկրի աղը դարձողները:
Ու այս փակ շրջանակը պտտվում է բոլոր ժամանակներում` իր անիվի վրա պահելով օրվա տերերին, իսկ անիվի տակ առնելով ժամանակի տերերին, որ հետո նրանց անունով կոչվի ժամանակը:
Եվ, իրավամբ, ժամանակի այդպիսի ՏԵՐ է Եղիշե Չարենցը:

Հ.Գ.
…Մարտի 13-ը Եղիշե Չարենցի ծննդյան օրն է: 117 տարի առաջ այս անդուռ, խոր­շակյալ Արարատյան դաշտում ԲԱՆԱՍ­ՏԵՂԾ ծնվեց, որ այլևս օտար խարույկներից ոգու կրակ չհայցենք:

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։