ՀԳՄ վարչությունը շնորհավորում է բանաստեղծ ՏԻԳՐԱՆ ԳԱՄԱՂԵԼՅԱՆԻՆ ծննդյան 70-ամյակի առթիվ
«Գրական թերթը» միանում է շնորհավորանքին
Տիգրան Գամաղելյանի բանաստեղծությունները ներառում են իր իսկ տաղանդի գնահատականը` առանց հավելյալ ներդրման և միջնորդի: Այդպես է, քանզի նրա գրքի բանաստեղծական կշիռը մեծ է` կարիք չունենալով ավելորդ բարյացակամության կամ բացատրախնդրի:
Հեղինակի բանաստեղծական խնկահոտը իսկույն հասնում է քեզ,և նրա քնարական Լուվրը դառնում է առինքնող:
Ակադեմիկոս Սերգեյ ՍԱՐԻՆՅԱՆ
«Գլորիա» շարքից
***
Տեր Աստված, այսօր իմ հյուրը եղիր,
Եվ սիրտս, հոգիս դու ինքդ պեղիր,
Տես ո՞վ եմ, ի՞նչ եմ,
Գուցե արժե՞ք եմ, գուցե ոչի՞նչ եմ:
Գնահատական տուր ինձ անաչառ,
Որ կա՛մ անտեսվեմ, կա՛մ մտնեմ տաճար:
Առանց քեզ թեկուզ իմ ներաշխարհում
Ի՞նչ աղոթք և կամ ի՞նչ ապաշխարում,
Ախ, այնպես արա, որ իմաստնանամ –
Մարդն ու աշխարհը քեզնով հասկանամ,
Տեր Աստված, այսօր իմ հյուրը եղիր,
Քո լույսի լույսով անձս հեղեղիր,
Տո՛ւր մտքի թռիչք հնարավորին
Եվ քո կնիքը դի՛ր իմ քնարին…
***
Ետևում թողած ծիծաղ ու արցունք,
Թռիչքներ մտքի, անավարտ գործեր,
Թողած ճամփաներ ու կիսաբարձունք`
Այս ո՞նց եմ արդեն ավարտված դարձել:
Իմ «ես»-ն այնժամ էր ապրում պանծացում,
Երբ վառում էի ես աստղալույսեր,
Ու Տիրոջ ձեռքով երբ ամենեցուն
Բաժանում էի հույս, հավատ ու սեր:
Ես ես չեմ արդեն, այնժամ էի ես
Բանակներ էի երբ որ ուղղորդում,
Երբ սենատ էի մտնում տիրոջ պես,
Եվ ամբիոն էին ինձ առաջնորդում:
Ես էլ թողեցի արժեքներ ինչ-ինչ,
Բայց մե՛կ է, ո՞վ եմ` մի մահկանացու,
Կեսարներին էլ չմնաց ոչինչ.
Նույնը` գերհզոր Մակեդոնացուն:
Այնպես որ, ինչ էլ ես եղած լինեմ –
Տիրոջը պիտի լոկ ապավինեմ,
Համարեք ի՛նձ էլ մեծաց «հավասար»,
Համարեք ընկավ ևս մի Կեսար…
***
Թույլ տուր, Տեր Աստված,
Քո պառլամենտում թեկուզ մի ժամով
Համայն մարդկության կողմից ընտրված
Սենատոր լինեմ`
Մեր ցավը այդկերպ ներկայացնեմ քեզ:
Եվ մի՛ բարկանար
Պատվիրակվածիս կողմից քեզ տրվող
Ուղերձի համար և մի՛ վրդովվիր
Առ քեզ ուղղորդված հարցերիս դիմաց,
Քանզի խեղված է վիճակն աշխարհի,
Բարձիթողի է մի ամբողջ երկիր,
Որտեղ խուժանն է տերուտիրական,
Ինչի համար էլ օգնությունն ենք քո
Բոլորս հայցում:
Ների՛ր, բայց ահա մի ամբողջ փաթեթ
Մեզանում առկա
բիրտ ու անօրեն
Բարքերի մասին`
Ներառվածությամբ մեզ
ցավ պատճառող
Հոգսերով բազում,
Հետևանքներով ողբերգահարույց:
Ա՛ռ ուղերձը այս, ա՛ռ ու զարմացիր,
Թե հասել ենք ո՜ւր.
Գոնե այսքանին
իրազեկ եղիր.
Լուծո՛ւմ տուր սրանց,
Եվ ապա, Տեր իմ,
Վերահաստատիր քո այն նախաստեղծ
Օրենքները սուրբ,
Որոնցով պիտի ինքնամաքրվենք –
Մա՛րդ դառնանք նորից…
***
Ես հեռանում եմ`
Նվագախումբը թողնելով ավա՜ղ
Աննվագավար, նույնն է, թե` անթագ:
Ո՞վ պիտի արդյոք ինձանից հետո
Այն ղեկավարի,
Հնչեցնի նրան առաջվա հանգույն`
Հնչեղ, մեծարվեստ:
Այդպես էր, քանզի իմ իսկ ձեռքերին
Տերն ինքն էր տվել թե՛ իմաստ, թե՛ ձիրք:
Ես հեռանում եմ,
Սակայն ձեռքերս թողնում եմ ընդմիշտ
Գլխավերևում նվագախմբի,
Իսկ ինքս արդեն որպես ունկնդիր
Ամֆիթատրոն կամ երկինք եմ ելնում
Որտեղից պիտի լսեմ ապշահար
Տիեզերական մի համերգաշար…
***
Գահս մնաց ավա՜ղ թափուր,
Ու թագուհիս` անթագավոր,
Մի հին հյուղում անհրապույր
Դարձա մեկը անհարկավոր:
Տված քամուն գանձեր որքան,
Ապարանքներ, հույսեր ու սեր,
Դարձա ես էլ մի Լիր արքա`
Նույնքան հպարտ, նույնքան վսեմ:
Ո՞վ էր սրա պատճառն իրոք,
Եղել էի երբ միշտ անպարտ,
Ինչո՞ւ դարձա և ո՞ւմ կամոք
Վտարանդի մի Բոնապարտ:
Բայց դեռ ափ եմ նավարկելու,
Իմ գահն է ինձ դեռ գրկելու…
***
Թե մահից հետո լինեմ արժանի
Վերաստվածային բարեհաճության,
Ուրեմն իմ իսկ երկնային ժամին
Դռներն եմ բացել հավիտենության:
Թե մահից հետո պիտի սավառնեմ
Ի մեջ բացերը տիեզերական,
Կնշանակի հոգիս համբառնել,
Տարածքներում է Տիրոջ մերձակա:
Թե մահից հետոն արժեք է անգին,
Եվ անարժեք է կյանքն այս փութանցիկ,
Կնշանակի մահվան և կյանքի
Տեղերն են իրավ փոխվել փաստացի:
***
Թե մի զորությամբ կարողանայի
Աշխարհում չարը վնասազերծել,
Այնժամ Տերն անձամբ, ըստ ամենայնի
Քահանայապետ ինձ պիտի օծեր:
Կարողանայի, թե մարդու կյանքից
Սրբել արատն իսկ ամենավերջին,
Կատարածն իմ այդ դառնալու էր կից
Մի հավելվածը «Աստվածաշնչի»:
Որոշ մարդիկ մեր ազգային անկախությունն ըմբռնում են որպես մի այնպիսի վիճակ կամ հնարավորություն, որը նրանց թույլ է տալիս անսքող հաշվենկատությամբ երկինք բարձրացնել սրան կամ նրան՝ արհամարհելով
մասնագիտական ու մարդկային տարրական բարոյականությունը: