Ռուս-վրացական հարաբերությունները գնալով ավելի անկանխատեսելի են դառնում, նմանվելով լաբիրինթոսի, որի մեջ հայտնվելով՝ համարյա անիրականալի է թվում դուրս գալը: Վերջերս Ռուսաստանի արտգործնախարարը կրկին հայտարարեց, թե Մոսկվան հուսով է, որ Վրաստանի հետ դիվանագիտական հարաբերությունների վերականգնման հարցը կվերադառնա Մոսկվայի և Թբիլիսիի միջև երկխոսության օրակարգ: «Մենք կողմ ենք հարաբերությունների զարգացմանը, մենք լսեցինք, գնահատեցինք վրացական նոր ղեկավարության մոտեցումները: Եվ կարծում եմ, որ մեր փոխգործակցության գործնական զարգացումը` առևտրատնտեսական, մշակութային, հումանիտար, արվեստի, գիտության ոլորտներում, շարունակվում է»,- ընդգծեց արտգործնախարարը, որին ի պատասխան, Վրաստանի արտգործնախարար Մայա Փանջիկաձեն առաջ քաշեց վրացական կողմի նախապայմանը, համաձայն որի. «Վրաստանի համար Ռուսաստանի հետ դիվանագիտական հարաբերությունների վերականգնումը ցանկալի է, բայց դա ենթադրում է 2 բան. առաջինը` երկրի ապաշրջափակում և երկրորդ` անկախության չեղյալ հայտարարում: Հետևաբար, եթե այս նախապայմանները կատարվեն, մենք մեծ հաճույքով կվերականգնենք դիվանագիտական հարաբերությունները»: Մոսկվան արդեն մի քանի անգամ հայտարարել է, որ Վրաստանի հետ հարաբերությունների բարելավմանը չի գնա Աբխազիային ու Հարավային Օսիային դավաճանելու գնով: Եվ ի հաստատումն դրա, փշալարեր է անցկացնում Հարավային Օսիայի և Վրաստանի սահմանով: Թվում է՝ միմյանց նման կողմնորոշումներն իմանալով, կողմերը պիտի հրաժարվեն բառային աճպարարություններից և առավել պատասխանատու լինեն իրենց արտահայտությունների մեջ, սակայն այս դեպքում անպատասխանատվությունը կարծես նույնպես դիվանագիտական բառապաշարից է, ինչի օրինակը Վրաստանի նորընտիր նախագահ Գեորգի Մարգվելաշվիլու խոստումն է, որ Թբիլիսիի կողմից Ռուսաստանի նկատմամբ ագրեսիա չի լինի… Գերերևակայություն պիտի ունենալ, պատկերացնելու Վրաստանի ագրեսիան Ռուսաստանի նկատմամբ: Համենայնդեպս, ռուս-վրացական պատերազմն էլ թույլ չի տալիս վրացական ագրեսիայի սարսափը պատկերացնել: Եվ քաղաքական նման ֆոնի առկայությամբ կողմերը չեն զլանում բարձրաձայնել երկու երկրների հարաբերությունները ջերմացնելու մասին՝ անպայմանորեն ենթատեքստում տարբեր նպատակներ հետապնդելով: Ըստ Փանջիկաձեի. «Եվրաատլանտյան ինտեգրումը մեր արտաքին քաղաքականության անկյունաքարն է, որը վրաց ժողովրդի ընտրությունն է և, միաժամանակ, հաստատված է մեր ինքնությամբ: Եվրոպական ընտրությանը հավատարիմ մնալով` Վրաստանի կառավարությունը հանդես է եկել Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման նախաձեռնությամբ»: Բոլորին է հայտնի Ռուսաստանի վերաբերմունքը նախկին խորհրդային հանրապետությունների՝ Եվրամիությանը ինտեգրվելու գործընթացին: Եվ զարմանալի է, որ Վրաստանի հետ դիվանագիտական հարաբերություններ չունեցող Ռուսաստանը, իմանալով Վրաստանի եվրոպական նկրտումները, համագործակցության առաջարկություններ է անում համարյա բոլոր ոլորտներում, երբ Ուկրաինայի և Հայաստանի պարագայում նույնը հնարավոր չէր համարում, ինչն էլ, հավանաբար, թույլ է տալիս Վրաստանի նախագահին եզրակացնելու, որ «Ռուսաստանը Վրաստանում չի գործի այնպես, ինչպես գործում է Ուկրաինայում: Ելնելով նախկին փորձից` մենք հաշվարկում ենք ռիսկերը: Եվ քիչ հավանականություն կա, որ մեզ վրա ինչ-որ կերպ կներգործեն: Սակայն ծայրահեղ խմբերի ակտիվացումը, մասնավորապես` եվրոպական ընտրության դեմ, հնարավոր է»: Թերևս պիտի համաձայնել Վրաստանի նախագահի հետ, որ Ռուսաստանի համար Վրաստանն իսկապես էլ Ուկրաինա չէ: Միաժամանակ ենթադրելի է, որ Ռուսաստանն ամեն անգամ Վրաստանին ներկայանալու է նոր սցենարով, երբ բարեկամական ու ժպտերես դիմակների տակ գլխավոր դերակատարները սադրանքներն են լինելու… Արդեն այժմ Վրաստանի արտգործնախարարը նշում է, որ տնտեսական և մշակութային միջոցառումների վերականգնմանը զուգահեռ, Ռուսաստանն անօրինական գործողություններ է իրականացնում: Սակայն, ըստ երևույթին, քաղաքականության մեջ կարևորը բլեֆն ու ծուռ հայելու էֆեկտն է, որպեսզի այնքան էլ պարզ չլինի՝ ով ով է և ինչն ինչի համար է, որից հետո կարելի է նույնիսկ գոտկատեղից ներքև էլ հարվածել:
