* * *
Օ, արշալույս…
Օ, տարանուն թռչնաբույլ,
ծլվլոցով` բռնած և՛ դուռ,
և՛ կտուր,
ասքն է հյուսում
ճնճղախորհուրդ
օրվա նոր…
Ձույլ որմերի
կապտազմուռս
խորշերից
ցած են սահում շեղյակները խավարի,
հալվում անձուկ ծիրանենու գուռերում…
Եվ այդ պահին` խարխափումով քնահատ,
արթնանում են փողոց, այգի ու քաղաք…
Ծավալվում է թևունների դայլայլն արդ`
որպես նախերգ կամ անսքող դիֆերամբ…
Ու ջանում են նրանք իրենց
սաղմոսներով հոգեթով`
մուտքն ավետել պայծառակերպ ճամփորդի,
մինչ երկնքում հայտնվում է հաղթական
հենց ինքը` նա` փառահեղը երկնքի…
ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ ՀՅՈՒՐԱԽԱՂԵՐ
Գործիք է լարում ծղրիդն աշունքի: Ձայնեց երկրորդը`
խորքից խավարի, երրորդն` աղեղը պրկեց ջութակի…
Ուր որ է կիջնի քողը գիշերվա…
Եվ ականջալուր կանչին հոգեզարդ`
ֆագոտն է փութով
կազմում կվարտետ: Եվ թմբուկների
զարկն է արական…
Ճոճվում է ռիթմով աշխարհը արար…
Դարձյալ ձգվում են, հնչում գործիքներ:
Խզխզոց, սուլոց,
ցիր պատառիկներ… Աստղերից ցայտող
փնջով ցոլքերի`
ասես համայնն է չորսդին կարկամել…
Մորեխը ծածուկ զարկեց քնարին: Ճոճվեց հոգեթով
սազը ժրաջան: Գիշերահավքը սուր ծղրտոցով
մուտքն ազդարարեց կորամեջք լուսնի…
…Հնչեց մեղեդին` դյութական ու վեհ,
տարածվեց անհուն
ծիրում խավարի: Գիրկն առավ ննջած ամեն,
ամեն բան
օվկիանն անվախճան, հավիտենության…
ՓԱՅՏՓՈՐԸ, ՄԵՂՈՒՆ ՈՒ ՓԱՅՏԱՀԱՏԸ
Արահետներում ցողապատ ու թաց,
ամայության մեջ անտառն է նիրհում,
ուր արձագանքն է փայտփորի թակի…
Պտուղի որդ են բառերն երկսայրի,
միտք ու զգացում կխոցեն դժնի,
(թող չդժգունի պատկերն անմեկին`
գրոհից անսանձ բառաճարակի…):
…Ջանքն է փեթակի գոյության վաղը:
Փնտրում է մեղուն երփնիկ իր թառը,
Ծաղիկն է նրա արկածն ու խաղը…
Կոճղին թեք ընկած փայտահատը ծեր
քնել է հանգիստ շուքին ծառերի,
ու սիրտը նրա բախում է հուշիկ`
հեքիաթի դուռը նեկտար հուշերի…
ԲԱՇԿԻՐԱԿԱՆ ԴԱԳԵՐՈՏԻՊ
«Ինձ կտանե՞ս քո Հայաստան…»:
Ասես բան չի փոխվել
հեռուներից եկող երգում անձրևների:
Թևածում է ձայնը քնքուշ Սոժիդեի,
որ մոլորված սիրուց իմ` օտարիս,
(տոնին Սաբանտույի) հորը մատնեց մեղավորիս,
բայց ավաղեց, որ չդարձավ հարսը խաչագողի…
Ու երբ «նվաճողի» մեր երթն ավարտին էր մոտիկ,
երկաթուղու վերջին կայարանում` անհայտ,
Ես «համհարզից»` Մակե (ով ի վերջո հասավ
Ամերիկա), պահանջեցի քարտեզը ոսկեխույզի…
Եվ` էլ ոչինչ… անգամ իգականչը` գիշերահար,
մեզ չդրդեց տրվել անհոգ զվարճանքի…
Կայարանի ծաղկաստանը փթթուն
հաղթանակներ բերեց գրոհներով վրձնի…
Տափաստանից անծայր, քո աուլից փոքրիկ,
ժամանել է կրկին բաշկիրական քամին,
ու շշուկով բեկ-բեկ ճիշտ նույն հարցն է տալիս,
անձրև-արցունք թափում պատուհանիս…
* * *
Պատառիկներ վաղ անցյալի`
առանց կապ ու դիպաշար,
գամվել են արդ կիպ որմերին`
խինդ ու ձայնիդ կենարար…
Ախ, քնքշանքներ իմ հապաղուն…
Ծխախոտիս համբույրից
մանկան ձեռքի փուչիկը լի, որ թրխկաց ակամա…
Հիմա` գիտեմ, ուշ է արդեն…
Հանց փուչիկն այն դատարկուն,
նետվել եմ ես չոր գահույքին, կծկվել եմ մեկուսի…
Պատուհանից վրաս թեքված ծաղկաբույլդ, բալենի,
Հիշատակն է ասես բուրում վաղակորույս դամբանի…
ՔՈ ՀԱՅԱՑՔԻ ՆԵՐՔՈ
Երակներն իմ հորդուն, որդան կարմիր,
հավաքել եմ ամառծաղկի թերթիկները բոլոր:
Անցած ամեն օրս` մի-մի հատիկ,
Պահ եմ տվել մեջք ու գոտուն նռան…
Իմ արյունն է կաթում ասես ճյուղից ծառի,
սպասումից ճաք է տվել համբերանքը նռան:
Դու ինձ ասա` քո հայացքի ներքո վառման
ինչպե՞ս ամուր մնամ… Գուցե դառնամ գինի՞…
ԿԱՊԱՐԵ ԵՐԱԶ
Դարաններին, դարակներին պահ տրված
ալբոմների լուսանկարների պես դեղնած,
ավաղ, օրերն ու գիշերներն են խունացած…
Աչքիս առաջ` ձեր կարոտյալ պատկերներն են,
ձեր հեռամերձ շշուկները` ականջներիս, ընկերներ…
Որպես սգո անցնող ծաղիկ` խոնարհվում էի,
Գնում էի ես հոժարուն ձեր ետևից` գլխահակ…
Ինձնից անհույս ու ձախողակ լույս հոգի
հայրն իմ, որ իր օրում չգտավ որդուն
դարձի բերելու գեթ մի միջոց ու հնար,
դեմս ելավ խոժոռուն` թոշնող ծաղիկն իմ գրկին…
Օ, գիշերվա տարաժամ, երբ միասեռ են
արդեն շուրջդ ամեն, ամեն բան,
երբ կենսությունն է անհոգ ննջում փակի
ետևում, ախ, իր հյուծված թևերով,
հայրս իր լուռ ջանքերով ողոքում էր սիրտը իմ
լուսաբացը ուրացող մահս` կյանքի փոխելով…
ԾՈՎԻ ՇԱՌԱՉԸ
…Ու նավն այն, որ քեզ ճամփա էր հանել,
որքան էլ շուքով շրշա ջրերում,
դուրս է նետելու պարկուճդ մի օր`
դարձերթին մի սույլ, մի լույս չարձակած…
Ու կհեռանա նավն անհետագիծ,
իսկ հորիզոնին մերկ ունայնության,
կոպերիդ վրա դեռ կփայլկտա շողքն
արեգական, որ անթեղվել էր օրերում լուսե`
խորհուրդ կամ ընծա գալիքին նրա…
Կենսածով մտնող ժիր մանկան համար
դու մի հուշաքար` ափի մեջ ննջող,
ջերմացնելու ես` թեկուզ քար կտրած…
Սակայն լուսաստղը լեռների վրա,
դաշտերին փիրուզ կթռչի ներհակ,
ու ափը գոցած մանուկն այն կայտառ,
իր ձայնը խառնած շառաչին ծովի,
հանկարծ կփղձկա ցավից կորստի…
Ու հար հեռացող նավը իմ դատարկ
հուշի ափերին կարտապատկերի
շքեղությունը մայրամուտների…
Եվ հենց այդ պահին մի շեղբ, մի փետուր
կփարվի հոգու տարտամ մշուշին…
Ու կշշնջա մանուկն ակամա.
«Եղե՞լ է արդյոք, թե՞… կա հավիտյան…»:
