Տարին անցավ մե՛կ լույս, մե՛կ մառախուղ հոլովույթում, ու մեր ներսի տերևաթափի գլխավերևում
ծիածանն իր կամարը չկապեց: Սիրեցինք, ատեցինք, ալեկոծվեցինք, խաղաղվեցինք ու կարծես թե
հասկացանք, որ եկել է պահը, որ մենք մեզանից ավելի խոհեմ ու մեզանից իմաստուն լինենք, որ ծոցում
պահելու չափ մեր երկիրը մեզանով ջերմանա ու մեզ ջերմացնի: Եկել է սեփական չկամության կազմաբանությունը
փշրելու դժվարագույն պահը, ինքներս մեզ վեհացնելու, Աստծո և մարդկանց աչքին ինքներս մեզ պանծացնելու
պահը, որովհետև դա և միայն դա՛ է հոգու երանությունը, երկիրը երկիր և մարդուն մարդ պահելու երանությունը:
Մենք ունե՞նք այդ խոհեմությունը, թե՞ այդ խոհեմությունը մեր մեջ արթնանում է միայն այն ժամանակ, երբ
դանակը ոսկորին է հասնում: Աստված սեր է, և մարդ արարածն այդ սիրո մեջ է հունցված, բայց ահա այդ սիրուց
փախչում և ագահության ու ընչաքաղցության, նախանձի ու չկամության դրոշն առած, մեկմեկու հրմշտելով, իրար
ոտ գցելով՝ վազում ենք, ասես, չգոյության փրփուրների վրայով: Բոլորս թագավոր ու թագավորացու ենք`
ականջներս փակել ու միայն մեր ներսի ձայնն ենք լսում: Եվ չենք էլ ընկալում, որ, ի վերջո, հոգու երանությունն
է լինելիության կայմը. երանի թե լսել կարողանայինք մեզանից խելացիներին, երանի թե իմաստունների
վեհությունն ընկալել ու նրանց հանճարը փառաբանել կարողանայինք, երանի թե նորամանկան հետ բարուրվել ու
ծերության հետ հաշտ լինել կարողանայինք, երանի թե ընկածին մեկնված ձեռք ու կանգնածին մաքրաջինջ բարև
տալ կարողանայինք, երանի թե երկրային փառքի անցողիկությունն ու վախճանի անխուսափելիությունն
ընկալեինք, երանի թե մեր ներսի չկամին մի քիչ վեհանձն դարձնել կարողանայինք, երանի թե մի քիչ Համո
Սահյան լինեինք ու ասեինք. «Մի անգամ քեզ ծառ զգա կացինդ սրելուց առաջ», և վերջապես` երանի թե գոնե
մեկ անգամ խոսքի կախարդանքով խենթանալու ցանկություն ունենայինք ու լսեինք մեզանից բեզարած մեծ
սիրահարի` հիմա էլ երկնքից օդավորվող երկրային հորդորը.
Անգաճ արա, մա´տաղ իմ քիզ, մե քիչ կա´մաց գընա, գո´զալ.
Աշխարըս ո՞ւմն է մընացի, վուր ինձ ու քիզ մընա, գո´զալ…
