Հրաչ ԲԵԳԼԱՐՅԱՆ / ԽԱ-ՂԱ-ՂՈՒ-ԹՅՈՒՆ…

– Պապիկ, հայերեն մեծատառ «Ձ»-ն ո՞նց է գրվում…
Թոռնիկս նամակ է գրում Ձմեռ պապին: Տառերը կապում է մեկ-մեկ, և իր համար դժվար է, բայց նամակը
չգրի՝ նվեր չի ստանա, ու գրում է: «Ձմեռ պապիկի» տեղակ «Ջմեռ պապիկ է» գրել: Ուզում եմ ուղղել,
բայց հետո միտքս փոխում եմ: Թող այդպես մնա, իր նամակը ես եմ ստանալու կամ հայրը: Պահելու եմ, որ
հետո, տարիներ անց տամ իրեն:
Նա գրում է, իսկ ես դուրս եմ նայում լուսամուտից: Դեկտեմբերն իջել է լեռնաշխարհի վրա, սարերի
գագաթին ձյուն է նստել թիթեռի պես: Թվում է՝ ուր որ է թռչելու է, բայց վստահ եմ, որ նոր տարվա դեմ
անպայման ձյուն է գալու, փափուկ, թեթև, աշխարհը մաքրող ու բարիացնող ձյուն:
Իսկ թոռնիկս ինքն իրեն թելադրում է ու գրում նվերների շարքը. «Պիստալետ… Չէ՛, պապիկ, պիստալետի
հայերեն անունն ի՞նչ է՜ր»: «Ատրճանակ»,- ասում եմ` առանց լուսամուտից ու մտքերից կտրվելու:
-Ա-տըր-ճա-նագ,- ասում է, ու ես մտքիս մեջ նեղվում եմ, որ «ատրճանակը» «գ» ով է գրում:
Գրում է, հետո նորից ձայն է տալիս. «Պապիկ, պապիկ, բա դո՞ւ ինչ ես ուզում Ձմեռ պապից»:
-Խաղաղություն,- նետում եմ ինքնաբերաբար ու ավելացնում մտքիս մեջ,- խաղաղություն, Հայոց պետության
ինքնուրույնություն և աշխարհում իր ճանապարհն ինքնուրույն անցնելու կարողություն: Հզորներից
հզորություն չմուրալու ամրություն: Հետո մտքում ասում եմ. «Խաղաղություն գրիր ու կողքին բրիչով ու
գրիչով մարդ նկարիր, մի ձեռքին՝ զենք, մյուս ձեռքին գիրք ունեցող մարդ նկարիր… Ու իր երկրում
երջանիկ ու գոհ ապրող հայ նկարիր` իր արմատներին հենված, աշխարհին բաց ճակատով նայող, աշխարհի
հետ համաքայլ ընթացող, որ հայրենիքի նկատմամբ պարտականություն ունենալուց բացի, նաև այդ
հայրենիքում ապրելու և նրա բարիքները վայելելու բախտավորությունն ունենա: Աշխարհե աշխարհ չընկնի
և «հայրենիք» ասելով` միայն պատերազմ ու աղքատություն չպատկերացնի»:
Գիտեմ, տառերը նոր սովորած տղան այդքան բանը գրել չի կարող, իմ ասածները հասկանալ չի կարող, դրա
համար ասում եմ մտքումս ու ականջի ծայրով լսում, թե նա ինչպես է տառետառ գրում՝ ինքն իրեն
թելադրելով.
– Խա՛-ղա՛-ղո՛ւ-թյո՜ւն…