Ռուսական պոեզիա

Միխայիլ Լերմոնտով

 

Երգում է նա՝ հալում ձայներ,

Ինչպես համբույրը շուրթերին:

Նայում է նա՝ շարժում ամպեր

Աստվածային իր աչքերին:

 

Գնում է նա՝ նրա քայլերը,

Թե խոսք ասի՝ դիմագծերը

Զգացմունքով, խոսքով են լի

Եվ գեղությամբ իր հրաշալի:

 

Աֆանասի Ֆետ

 

Ես ոչինչ չեմ ասի քեզ բնավ,

Չեմ փորձի վրդովել քեզ իսկի,

Այն մասին, ինչ մտքովս անցավ

Ոչ մի կերպ ես քեզ չեմ ակնարկի:

 

Գիշերվա ծաղիկներն են քնած.

Երբ արևը պուրակն է լքում,

Թերթիկները բացվում են կամաց,

Ես լսում եմ, որ սիրտն է ծաղկում:

 

Եվ հիվանդ ու հոգնած իմ կրծքին

Երբ փչում է գիշերը խոնավ,

Չեմ փորձի վրդովել քեզ իսկի,

Ես ոչինչ չեմ ասի քեզ բնավ:

 

Աննա Ախմատովա

 

Դուք կապրեք, ես՝ ոչ այնքան.

Պահն է մոտ շրջերեսի:

Խիստ ու ստույգ է, օ՜, որքան

Նա՝ հաշվարկը անտեսի:

 

Գազան խփում են տարբեր,

Ամենքին՝ հերթով սովոր,

Որն ունի մի շարք ձևեր,

Բայց գայլին՝ տարին բոլոր:

…Մի՛ լացիր, միա՛կ ընկեր,

Երբ գայլի արահետից,

Ամառ լինի թե ձմեռ,

Լսես ձայնս ետևից…

 

* * *

Նրանք երդվեցին Մուրճ ու Մանգաղով՝

Վախճանից առաջ քո բազմաչարչար:

Դավաճաններին գնում են ոսկով,

Արճիճ վճարում՝ երգերի համար…

 

Էդուարդ Ասադով

 

Բարություն

Եթե ընկերդ վեճի մեջ միայն

Կարողացել է վիրավորել քեզ,

Դառնալի է դա, բայց վիշտ չէ սակայն,

Դու նրան հետո պետք է որ ներես:

 

Կյանքում լինում են պահեր անհարմար:

Ընկերությունը թե պինդ է, ամուր՝

Անմիտ ու դատարկ բաների համար

Թույլ մի՛ տուր, որ նա փշրվի իզուր:

 

Թե սիրեցյալիդ հետ ես խռովել,

Նրա կարոտն էլ վառում է հոգիդ՝

Դա էլ չի կարող վշտոտ համարվել՝

Մի՛ շտապիր, կտրուկ մի՛ գործիր անմիտ:

 

Եթե անգամ դու պատճառ չդարձար

Կտրուկ խոսքերի և ձեր գժտության,

Տղամարդ եղիր՝ վսեմ ու արդար:

Չէ որ քոնն է այդ սերը հավիտյան:

 

Կյանքում լինում են պահեր անհարմար:

Ընկերությունը թե պինդ է, ամուր՝

Անմիտ ու դատարկ բաների համար

Թույլ մի՛ տուր, որ նա փշրվի իզուր:

 

Ու որ դու հետո քեզ չկշտամբես,

Որ ինչ-որ մեկին ցավ ես պատճառել,

Լավ է աշխարհում բարեսիրտ լինես.

Չարն առանց այն էլ աշխարհն է առել:

 

Սակայն մի բանում երբեք չզիջես:

Գժտվիր, հրաժեշտ տուր անգամ անցյալիդ,

Միայն ստորություն երբեք չներես

Եվ դավադրություն երբեք չներես՝

Ո՛չ ընկերոջդ, ո՛չ սիրեցյալիդ:

 

Միխայիլ Դուդին       

 

Իմ ճակատագրում՝ դժվար, տատասկոտ

Դու մնալու ես հավիտենապես:

Գնացքները ինձ բերեցին քեզ մոտ,

Եվ այդ գնացքները սիրեցի ես:

 

Ճանապարհները գալարվում էին,

Հնչում էր քամին ազդահրերով:

Ընդմիշտ սիրեցի ես հողը անգին,

Որ դու ես քայլում նրա վրայով:

 

Ինձ հետ էիր դու անթափանց ծխում՝

Դու իմ ապավենն ու զրահն էիր:

Գուցե ինքս էլ ես ինձ եմ սիրում,

Քանի որ դու ինձ ինքդ սիրեցիր:

 

Սերգեյ Միխալկով                                                                              

Առյուծն ու պիտակը

Առյուծն արթնացավ, դես ու դեն նետվեց,

Մռնչյունն ահեղ անդորրը խախտեց:

Առյուծին ինչ-որ գազան էր ծաղրել՝

Առյուծի պոչին պիտակ էր կախել:

Գրված էր. «Էշ», ամսաթիվ ու համար,

Կլոր կնիք ու ստորագրություն կար:

Կատաղեց. ի՞նչ անել և ինչի՞ց սկսել:

Պոկե՞լ, իսկ համարն ու կնիքն ի՞նչ անել:

Իսկ եթե պատասխան պահանջեն ինձնի՞ց:

Ու որ օրենքով ազատվի պիտակից,

Գազանաժողովին եկավ բարկացած.

– Առյո՞ւծ եմ, թե ոչ,- հարցրեց զայրացած:

Բորենին ասաց. «Փաստացի Առյուծ եք,

Բայց ըստ օրենքի, տեսնում ենք, որ Էշ եք»:

-Ինչպե՞ս թե էշ եմ, եթե խոտ չեմ ուտում:

Առյո՞ւծ եմ, թե ոչ, հարցրեք կենգուրուին:

Կենգուրուն այսպես պատասխան տվեց.

-Ինչ-որ Առյուծի բան կա ձեզանում,

Իսկ թե ինչ՝ ես էլ գլուխ չեմ հանում:

Գռմռաց Առյուծը՝ խուճապը սրտում.

-Ա՛յ էշ, դու ասա, էս ինչո՞ւ ես լռում,

Նմա՞ն եմ նրանց, ով քնում է գոմում:

Էշն իր կարծիքը հայտնեց հանրորեն.

-Դեռ Էշ չես, սակայն Առյուծ չես արդեն:

Իզուր էր Առյուծը խնդրում, ստորանում,

Գայլից պահանջում, բորենուն բացատրում:

Իհարկե նաև կարեկցանք լսվեց,

Սակայն պիտակն այն ոչ ոք չհանեց:

Առյուծն իր տեսքը սկսեց կորցնել,

Ու կամաց-կամաց հալումաշ լինել,

Սրան-նրան էլ ճանապարհ զիջել:

Եվ հանկարծ մի օր արևածագին

Առյուծի որջից մի թախանձագին,

Երկարաձիգ «ի-ա»-ներ լսվեցին:

Առակի խրատը պարզ է ու անշեղ:

Որոշ պիտակներ կան՝ Առյուծից ուժեղ:

 

Ռուսերենից թարգմանությունը՝

Գագիկ ՇԻՐՄԱԶԱՆԻ