­Ներ­սես ԽԱՌԱՏՅԱՆ

Չ­նա­յած տե­ղի ու­նե­ցած ազ­գա­յին ա­հա­վոր ող­բեր­գութ­յանն ու մեր ժո­ղովր­դի գլխին կրկին գա­հա­վի­ժած քա­ղա­քա­կան վայ­րի­վե­րում­նե­րի այս ցա­վա­լի ա­նո­րո­շութ­յա­նը, ինչն, ան­շուշտ, չա­փից դուրս տհաճ ու չթու­լա­ցող լար­վա­ծութ­յան մեջ է պա­հում բո­լո­րիս, այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, պի­տի ա­սեմ, որ, ի պա­տիվ մեզ, բնավ էլ չհու­սալք­վե­ցինք…
Ս­տեղծ­ված ա­նե­լա­նե­լի ի­րա­վի­ճա­կը, բնա­կա­նա­բար, չէր կա­րող չազ­դել նաև գրա­կան կյան­քի վրա, սա­կայն հայն ա­ռանց գրի՞… Է­լի գրվեց ու գրվում է:
Շատ եմ ցա­վում, որ զին­վո­րին գրա­կան դաշտ բե­րել ինձ չհա­ջող­վեց (նրա մա­սին շատ լավ պի­տի գրել), բայց, փառք Աստ­ծո, որ ու­րիշ­նե­րը կա­րո­ղա­ցան դա ա­նել:
2021 թ. գր­ված «­Վեր­ջի­նը» վեպս 2022-ին ար­ժա­նա­ցավ գրա­կան մրցա­նա­կի, հասց­րե­ցի ա­վար­տել «Ան­հայ­տը» վեպս, ո­րի շնոր­հան­դե­սը կա­յա­ցավ դեկ­տեմ­բե­րի 9-ին, Գ­րող­նե­րի միութ­յու­նում: 2023-ի հա­մար պատմ­վածք­նե­րի ծա­վա­լուն ժո­ղո­վա­ծու եմ նա­խա­տե­սել, ո­րի վրա ար­դեն աշ­խա­տում եմ: