­Սեյ­րա­նու­հի ԳԵՂԱՄՅԱՆ

2022 թվա­կանն այն­քան էլ բա­րի և­ ու­րախ զգա­ցո­ղութ­յուն­ներ չի թո­ղել հո­գուս մեջ, դժբախ­տա­բար։ Մեր երկ­րի լար­ված ու ան­հանգս­տութ­յուն­նե­րով լի ի­րա­վի­ճա­կը, մեր ո­խե­րիմ հար­ևան­նե­րի պար­բե­րա­կան հար­ձա­կում­նե­րը և սահ­ման­նե­րի խախ­տում­նե­րը, ա­ռա­վել ևս՝ ներ­խու­ժու­մը մեր ինք­նիշ­խան երկ­րի տա­րածք, մեր բազ­մա­թիվ զին­վոր­նե­րի, այդ թվում և կա­նանց նա­հա­տա­կութ­յու­նը, Ար­ցա­խի շրջա­փա­կու­մը, գա­զազր­կումն ու Հա­յաս­տա­նի հետ միա՛կ ճա­նա­պար­հի՝ Լա­չի­նի մի­ջանց­քի փա­կու­մը, և­ է­լի շատ հո­գի բզկտող ող­բեր­գա­կան ի­րո­ղութ­յուն­նե­րի դեմ կար­ծես խամ­րում են այն մեծ կամ փոքր ու­րախ ի­րա­դար­ձութ­յուն­նե­րը, որ­պի­սիք, ի­հար­կե, ե­ղել են անց­նող տար­վա ըն­թաց­քում։ Այդ­պի­սի ի­րա­դար­ձութ­յուն­նե­րից են թոռ­նու­հուս ըն­դուն­վե­լը Եր­ևա­նի պե­տա­կան հա­մալ­սա­րան, իմ ման­կա­կան՝ «Գ­րե­թե ի­րա­կան հե­քիաթ­ներ» գրքիս հրա­տա­րա­կու­մը, գրա­կան գոր­ծու­նեութ­յանս նվիր­ված մի քա­նի գե­ղե­ցիկ կազ­մա­կերպ­ված մի­ջո­ցա­ռում­նե­րը, ա­վագ դստերս և­ եր­կու թոռ­նե­րիս հետ Անգ­լիա այ­ցե­լե­լը և այլն, սա­կայն, մեծ հաշ­վով, տա­րին լե­ցուն է ե­ղել տագ­նապ­նե­րով ու ան­հանգս­տութ­յուն­նե­րով։
Ի՞նչ սպա­սե­լիք­ներ ու­նեմ նոր՝ 2023 թվա­կա­նից. սպա­սե­լիք­ներ չեն, ա­վե­լի շուտ՝ ե­րա­զում և­ ա­ղո­թում եմ, որ ե­կող տա­րում թշնա­մին վերջ­նա­կա­նա­պես ետ քաշ­վի մեր սահ­ման­նե­րից, ու կա­յուն խա­ղա­ղութ­յուն տի­րի մեր երկ­րում, որ Ար­ցա­խը կա­րո­ղա­նա ա­զատ­վել Ադր­բե­ջա­նի ճի­րան­նե­րից, որ ոչ մի զին­վոր չզոհ­վի, որ իմ ըն­տա­նիքն ու հա­րա­զատ­նե­րը ա­ռողջ ու եր­ջա­նիկ լի­նեն, որ մենք բո­լորս ա­զա­տագր­վենք տագ­նապ­նե­րից ու գի­շեր­նե­րը հան­գիստ քնենք, ա­ռա­վոտ­նե­րը պայ­ծառ տրա­մադ­րութ­յամբ արթ­նա­նանք ու նվիր­վենք մեր ա­ռօր­յա աշ­խա­տան­քին…