­Նա­րի­նե ԿՌՈՅԱՆ

«Ախ­տո­րո­շում» բառն ար­դեն իսկ խո­սում է հի­վան­դի մա­սին. եր­կիրս հի­վանդ է: Եր­բեմն թվում է՝ ան­բու­ժե­լի… Ու­րեմն՝ հի­վանդ ենք մենք. բո­լորս ենք հի­վանդ, հատ­կա­պես նրանք, ով­քեր ի­րենց ա­ռա­վել քան ա­ռողջ են հա­մա­րում: Գու­ցե նրա­նից է, որ ապ­րում են՝ ու­տում են, խմում… Էլ ինչ է պետք, Շո՛ւ­ռա, եր­ջա­նիկ լի­նե­լու հա­մար…
Հենց այս­պես էլ ապ­րում ենք՝ ապ­րե­լու ի­մի­տա­ցիա ա­նե­լով, ո­րով­հետև մեռ­նում ենք՝ դան­դաղ կամ ա­րագ ենք մեռ­նում և չենք էլ պատ­կե­րաց­նում, որ սպա­նում ենք աստ­վա­ծա­յի­նը՝ հո­գին, ո­րը, թերևս, միակն է, որ մեզ դեռ մարդ է պա­հում, և… շուրջ­բո­լոր գար­շա­հոտ է, ինչ­պես դիա­կի լքված հի­վան­դա­սեն­յա­կում, ո­րին մո­ռա­ցել են թա­ղել:
«­Կան­խո­րո­շու­մը», ինչ­պես հայտ­նի է, անշ­նոր­հա­կալ գործ է: Չ­նա­յած՝ ինչ­պի­սին էլ լի­ներ, ինձ հա­մար միև­նույն է: Ո՞վ եմ ես, որ կան­խա­տե­սեմ, ո­րո­շեմ, գու­շա­կեմ… Ոչ ոք: Ինձ այս վեր­ջին տա­րի­նե­րը նի­հի­լիստ են դարձ­րել. ես վաղ­վա օրն ար­դեն չեմ տես­նում, և­ ոչ այն պատ­ճա­ռով, որ Աստ­վա­ծա­շունչն ա­սում է՝ այս օ­րով ապ­րիր, չէ՛, բո­լո­րո­վին ոչ: Պար­զա­պես ես թու­նե­լի վեր­ջում լույս չեմ տես­նում, ինչ­պես հով­հա­րա­յին հո­սան­քազրկ­ման տակ հայտն­ված թատ­րո­նում. միայն ձայ­նար­կութ­յուն­ներ են, և­ ոչ մի գոր­ծո­ղութ­յուն: Գու­ցե դե­րա­սան­նե­րը լավն են, գու­ցե՝ վա­տը, ո՞վ գի­տի…
Պար­զա­պես վա­ղը ևս հո­սանք չի լի­նե­լու, լույս չի լի­նե­լու, ո­րով­հետև պա­տե­րազ­մը չի ա­վարտ­վել, ո­րով­հետև 2023-ին տղա­նե­րի մի նոր սե­րունդ էլ 18 տա­րե­կան կդառ­նա: