Գ­րի­գոր ՋԱՆԻԿՅԱՆ / ՈՒՇԱՑՈՂ ՆՈՐ ՏԱՐԻ

Ա­ռաջ Նոր տա­րին միշտ ուշ էր գա­լիս մեր տուն: Ուշ էր գա­լիս հայ­կա­կան ազ­գա­յին բա­նա­կի շատ սպա­նե­րի տնե­րը: Մենք Ս­պա­րա­պե­տի՝ Վազ­գեն Սարգս­յա­նի գլխա­վո­րութ­յամբ նախ բարձ­րա­նում էինք Ե­ռաբ­լուր, ու­ղիղ կես­գի­շե­րին շնոր­հա­վո­րում էինք Ար­ցա­խը ա­զա­տագ­րած, մեր ժո­ղովր­դին ազ­գա­յին հպար­տութ­յուն ու ար­ժա­նա­պատ­վութ­յուն շնոր­հած հա­յազ­գի Մոն­թե Մել­քոն­յա­նի, եզ­դի Թե­մու­րե Զեյ­դի­նո­վի, ուկ­րաի­նա­ցի Վո­լո­դի­միր Գ­լո­բա­յի, թուրք­մեն Կուր­բան­մու­րադ Նե­պե­սո­վի, Ա­լեք­սանդր Թա­ման­յա­նի թո­ռան՝ ռա­դիո­ֆի­զի­կոս Ա­լեք­սանդր Թա­ման­յա­նի, մյուս­նե­րի Նոր տա­րին:
Հի­մա ես ա­մա­չում եմ Ե­ռաբ­լուր բարձ­րա­նալ, նա­յել Մոն­թե Մել­քոն­յա­նի, Թե­մու­րե Զեյ­դի­նո­վի, Կուր­բան­մու­րադ Նե­պե­սո­վի, Վո­լո­դի­միր Գ­լո­բա­յի ու հատ­կա­պե՛ս, հատ­կա­պե՛ս Ս­պա­րա­պետ Վազ­գեն Սարգս­յա­նի՝ հու­շա­կո­թող­նե­րից ինձ նա­յող աչ­քե­րին: Բայց հա­վա­տում եմ, գա­լու է այդ օ­րը՝ նոր Վազ­գեն­ներ, Մոն­թե­ներ, Վո­լո­դի­միր­ներ, Կուր­բան­մու­րադ­ներ են վե­րան­վա­ճե­լու մեր ազ­գա­յին հպար­տութ­յունն ու ար­ժա­նա­պա­տվութ­յու­նը, ես դարձ­յալ հաղ­թա­նա­կած եմ Ե­ռաբ­լուր բարձ­րա­նա­լու:
Ո­չինչ, որ Նոր տա­րին դարձ­յալ ուշ է գա­լու մեր տուն: