Աե­լի­տա ԴՈԼՈՒԽԱՆՅԱՆ / ԻՐԱԿԱՆ ԽՈՀԵՐ

2022 անց­նող տա­րին մտա­հոգ­վե­լու մեծ չա­փա­բա­ժին ու­ներ: Թշ­նա­մին դեռ իր դրոշ­նե­րը ծա­ծա­նում է մեր սահ­ման­նե­րից ներս ու պա­հան­ջում ա­ռայժմ Ս­յու­նի­քը՝ դա­ժա­նո­րեն շրջա­փա­կե­լով Ար­ցա­խը: Ու­նե­ցանք նոր զո­հեր, ու­րեմն՝ նոր կսկիծ­ներ: Անց­նող տար­վա լու­սա­վոր պա­հը կապ­վում է Խա­չա­տուր Ա­բով­յա­նի՝ մեծ լու­սա­վոր­չի ա­նու­նը կրող ման­կա­վար­ժա­կան մայր բու­հի 100-ամ­յա­կի բազ­մա­թիվ հե­տաքր­քիր մի­ջո­ցա­ռում­նե­րի հետ, ո­րի ըն­թաց­քում կա­ռա­վա­րա­կան մա­կար­դա­կով և մեծ շու­քով հո­բել­յա­նը նշվեց Ալ. Ս­պեն­դիար­յա­նի ան­վան օ­պե­րա­յի և բա­լե­տի շքե­ղա­շուք դահ­լի­ճում: 2023-ին մաղ­թում եմ հա­մայն հա­յութ­յան հա­մախմ­բու­մը հայ­րե­նի­քի և­ այն ի­մաս­տա­վո­րող հա­յոց պե­տա­կա­նութ­յան շե­նաց­ման շուրջ: Մաղ­թում եմ բա­րե­կե­ցիկ ու ար­ժա­նա­պա­տիվ կյանք մեզ հա­մար այն­քան թանկ Հա­յաս­տա­նի ու Ար­ցա­խի բո­լոր հայ­րե­նա­կից­նե­րի հա­մար: Մաղ­թում եմ նաև իմ հայ­րե­նա­կից­նե­րին աշ­խա­տան­քա­յին ե­ռանդ՝ յու­րա­քանչ­յու­րին իր բնա­գա­վա­ռում: Ես հա­վա­տում եմ օրհ­նան­քին, երբ այն սրտանց է: Սա­կայն օրհ­նան­քը են­թադ­րում է նաև օրհն­վո­ղի պա­տաս­խա­նատ­վութ­յու­նը՝ ի­րեն ուղղ­ված խոս­քը կյան­քում ի­րա­կա­նութ­յուն դարձ­նե­լու խնդրում: Հի­մա, երբ մեր եր­կի­րը ծանր օ­րեր է ապ­րում, ես հի­շում եմ 1946 թվա­կա­նին Ֆ­րան­սիա­յի Ազ­գա­յին ա­կա­դե­միա­յի ան­դամ, XX դա­րի մե­ծա­գույն ար­ևե­լա­գետ Ռը­նե Գ­րու­սեի խոս­քե­րը՝ գրված Նի­կո­ղա­յոս Ա­դոն­ցի «Քննա­կան պատ­մութ­յուն հա­յոց» գրքի ա­ռա­ջա­բա­նում: Ֆ­րան­սիա­ցի պատ­մա­բա­նը, հիա­ցած Տիգ­րան Մե­ծի գոր­ծե­րով, հա­վա­տա­ցած գրում է, թե Տիգ­րանն իր գոր­ծու­նեութ­յամբ ա­պա­հո­վել է հայ ժո­ղովր­դի հա­վեր­ժութ­յու­նը: Շատ եմ ե­րա­զում, որ այս խոս­քե­րին ար­ժա­նի լի­նենք մենք, և պա­տաս­խա­նա­տու դառ­նան ա­պա­գա Հա­յաս­տա­նի սե­րունդ­նե­րը: