2022 թվականը 2020-ի նոյեմբերի 9-ից սկսված և մինչև այս տողերը գրելուս պահը 24/7 ռեժիմով ընթացող բացահայտում-ախտորոշումների շարունակությունն է: Երբ բարեկամը վերածվում է չարակամի, դաշնակիցը՝ հակառակորդի, երբ քաղաքիդ կենտրոնում բարիկադ է բարձրանում, երբ քաղաքական գործիչ կամ վերլուծաբան խոսում է, իսկ դու մտածում ես՝ իրո՞ք քո երկրի քաղաքացին է ու քո երկրի շահն է պաշտպանում… Երբ օրից օր փոքրացնում են երկիրդ, բայց դու այնքան սթափ միտք ունես, որ հասկանում ես՝ քեզնից ոչինչ կախված չէ, բայց քանի որ հոգի էլ ունես, այդ սթափ իմացությանը դիմակայելու համար քեզ համոզում ես՝ դեռ ամեն ինչ կորած չէ…
Բայց այս դժնդակ օրերի մեջ նման բացահայտումներից բացի հայտնագործումներ էլ կան, որոնք նախկինում ևս կային, բայց հիմա մի նոր ու խորախորհուրդ իմաստ են ձեռք բերել.
Առանց Հայաստանի Հանրապետության չկա Արցախ, չկա Սփյուռք:
Մեր միակ ու անդավաճան դաշնակիցը մենք ենք:
Մեր միակ պաշտպանը մեր բանակն ու մեր զինվորն է:
Մեր երկիրը պիտի ոտքի կանգնեցնենք միայն անձնազոհ ու արդար աշխատանքով:
Եվ ամենակարևորը.
ՄԵՐ ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ, ՄԵՐ ԼԵԶՈՒՆ, ՄԵՐ ԻՆՔՆԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ՉԵՆՔ ԶԻՋԻ ՈՉ ՄԵԿԻՆ:
Եկող տարին դժվար է լինելու, գուցե և՝ նախորդներից առավել դժվար. դեռ այնքան թակարդ ու դարան են որոճում մեր թշնամիները, բայց մենք այլ ելք չունենք՝ դիմանալուց, դիմակայելուց, ընդդիմանալուց բացի: Եթե հաջորդ սերունդներին արժանապատիվ ապագա ունեցող երկիր ենք ուզում ժառանգել: Իսկ որ ուզում ենք, գոնե երկրի ճնշող մեծամասնությունը, նույնիսկ չեմ կասկածում: Ուստի այլևս սխալվելու իրավունք չունենք, ամեն մեկս իր տեղում պիտի պատասխանատու լինի իր արածի, նաև չարածի համար. այո, մեր այսօրվա պայքարը մեր վաղվա օրվա համար է:
Հ.Գ. Շրջափակված Ստեփանակերտում, Կիևի կենտրոնական հրապարակում, Խարկովի մետրոյի կայարանում վառվել են ամանորյա տոնածառի լույսերը: Այդպես էլ պիտի լինի, կյանքը շարունակվում է, և փոքրիկները չպիտի զրկվեն գոնե ամանորյա հրաշքի սպասումից… մինչև մեծերը կկարողանան նրանց համար խաղաղ, ամենասովորական մարդկային կյանք ապահովել:
Կարինե ԽՈԴԻԿՅԱՆ
Գերազանց խոսք, գերազանց մտքեր… Կեցցեք, տիկին Խոդիկյան: