ՆԱՆԵ / ԲԱՐԻ ՕՐԵՐ ԵՎ ԲԱՐԻ ՏԱՐԻ ԲՈԼՈՐԻՍ

Ժա­մա­նակ­նե­րը դժվար են, բայց հու­սա­հա­տութ­յան ի­րա­վունք չու­նենք: Հա­յի ճա­կա­տա­գի­րը միշտ է դա­րու­փո­սով ըն­թա­ցել. ա­վե­լի ծանր ան­կում­ներ ենք ու­նե­ցել: Բայց ճիշտ չէ նաև հաշտ­վե­լը և­ ե­ղա­ծը օ­րի­նա­չա­փութ­յուն հա­մա­րե­լը: Պետք է ի վեր­ջո փոր­ձենք հաս­կա­նալ այդ ան­կում­նե­րի ի­րա­կան պատ­ճառ­նե­րը, մեր բախ­տի ա­նիվն ան­վերջ ձախ պտտող քա­մի­նե­րի որ­տե­ղից փչե­լը: Որ­քա՞ն է օ­տա­րի և­ որ­քան՝ մե՛ր մեղ­քի բա­ժի­նը: Թշ­նա­մին թշնա­մի է, քա­նի դեռ քեզ­նից հզոր է ի­րեն զգում, բա­վա­կան է նրա ա­ռաջ վճռա­կան, ամ­բողջ հա­սա­կով և­ անհ­րա­ժեշտ զի­նա­վոր­վա­ծութ­յամբ կանգ­նել, ար­յու­նար­բու գա­զանն ան­գամ կա­րող է հեզ դառ­նալ: Մինչ­դեռ «­Մեր ու­ժը մեր թու­լութ­յան մեջ է» կար­գա­խո­սով և խա­ղա­ղութ­յուն մու­րա­ցո­ղի կեր­պա­րով լավ օ­րեր ենք ե­րա­զում: Մենք թշնա­մուց ա­վե­լի պարտ­վել ենք մեր մի­ջից դուրս ե­կած (արդ­յո՞ք մեր մի­ջից), մեր կեր­պա­րով ու նմա­նութ­յամբ մի միկ­րո­ժո­ղովր­դից, ան­կա­խութ­յան տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում ձևա­վոր­ված ու քիչ առ քիչ ազ­գից կտրված ու ազ­գու­րաց մի խա­վից, ո­րին թույլ տվե­ցինք զո­րա­նալ, գոր­ծել, ամ­րա­նալ ու դառ­նալ մեր երկ­րի և ժո­ղովր­դի ա­մե­նա­մեծ պա­տու­հա­սը: Ն­րանց ձե­ռամբ վե­րա­ցավ մեր ի­րա­կա­նութ­յու­նից «մտա­վո­րա­կան» բա­ռը, իսկ հե­տո ի­մաս­տը վե­րաց­վեց, ո­րով­հետև, որ­քան էլ կան ազ­գի սե­րուցք մտքի մար­դիկ, նրանք «­Ձեռքս չի հաս­նում, ձայնս չի լսվում» կար­գա­վի­ճա­կում են վա­ղուց: Իշ­խող­նե­րը միշտ են վա­խե­ցել այդ «գլխա­ցա­վանք» մտա­վոր փա­ղան­գից: Եվ ոտք ու գլուխ խառն­վե­ցին ի­րար, և… Տա­րին դժվար էր, բայց ա­վե­լի դժվա­րին­նե­րը կգան, ե­թե չճշտենք մեր շա­րու­նա­կութ­յան բա­նաձ­ևը, չամ­րաց­նենք մեր գո­յատ­ևութ­յան հիմ­քե­րը, չհաս­կա­նանք ազ­գի ա­ռաջ­նոր­դի ի­րա­կան կեր­պա­րի ճիշտ բնո­րո­շումն ու չա­փա­նիշ­նե­րը և Բարձր­յա­լի հետ մեր հաշ­տութ­յան կար­ևո­րութ­յու­նը:
Նոր տար­վա շե­մին հզոր եր­կիր ե­րա­զենք, ա­մեն բան ա­նենք այն կա­յաց­նե­լու հա­մար և սուր ճան­կե­րով ու ժա­նիք­նե­րով «ժպտանք» դի­վա­նա­գի­տա­կան ան­ցու­դար­ձե­րում: