ՄՆՈՒՄ Է ԽԻԶԱԽԵՆՔ ՈՒ ՄԻԱԲԱՆՎԵՆՔ / Դիա­նա ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄՅԱՆ

Կար ժա­մա­նակ, երբ ոգ­ևոր­ված ու կար­ևոր գործ ա­նո­ղի պատ­րաս­տա­կա­մութ­յամբ էի ար­ձա­գան­քում տար­բեր հար­ցազ­րույց­նե­րի և հար­ցա­խույզ­նե­րի ա­ռա­ջարկ­նե­րին, հատ­կա­պես՝ հե­ռուս­տա­տե­սութ­յան և ռա­դիո­յի գրա­կան հա­ղոր­դում­նե­րի հրա­վեր­նե­րին ու գրա­կան մա­մու­լի, այդ թվում և «Գ­րա­կան թեր­թի» ու այլ պար­բե­րա­կան­նե­րի՝ գրա­կա­նութ­յան շուրջ ծա­վա­լած խոսք ու զրույ­ցին։
Քո­վի­դից ու ա­նիծ­յալ պա­տե­րազ­մից այս­դին ա­մեն բան գլխի­վայր է շրջվել թե՛ իմ հո­գե­բա­նութ­յան ու վար­քի ու գնա­հա­տութ­յան չա­փա­նիշ­նե­րի մեջ, թե՛ իմ ապ­րած Հա­յաս­տա­նում, թե՛ աշ­խար­հում։ Հի­մա ինձ հու­զո­ղը գլխա­վո­րա­պես գործն է, ոչ թե այդ գոր­ծի թմբկա­հա­րու­մը, իսկ ի՛մ գոր­ծը գրելն է, ու ես հի­մա ա­վե­լի շատ գրում եմ (անց­նող տա­րում անգ­լե­րեն եմ թարգ­մա­նել իմ «­Կա­նաչ մար­գա­գետ­նի հմայ­քը» (2020) վե­պը ու գրել եմ «­Մեղր ու լե­ղի աշ­խարհ» նոր վեպս, որն ար­դեն պատ­րաստ է տպագ­րութ­յան), քան խո­սում գրա­ծիս մա­սին, թե­պետ լավ եմ հաս­կա­նում, որ ե­թե ես լռեմ, ա­ռանց այդ էլ հա­մակ լռութ­յուն հայ գրա­կա­նա­գի­տութ­յունն ու գրաքն­նա­դա­տութ­յու­նը (հինգ տար­վա մեջ մեկ-եր­կու, թող որ ար­ժա­նա­վոր գրա­խո­սութ­յունն ու գի­տա­կան վեր­լու­ծութ­յու­նը, է­լի բան են, բայց անն­կատ պեծկլ­տա­ցող կա­թիլ­ներ են անխ­ռով ծո­վում) դժվար թե ի­րենց ծանր տե­ղը թեթ­ևաց­նեն ու խո­սեն գոր­ծիս մա­սին, հատ­կա­պես, որ դրա­նից ո՛չ բա­րո­յա­կան, ո՛չ էլ ֆի­նան­սա­կան շահ ու­նեն։
Գ­րե­լիս ես հի­վան­դա­նում եմ։ «­Մեղր ու լե­ղի աշ­խարհ» վե­պը ցա­վեց­րեց ոչ միայն միտքս ու հո­գիս (ինչ­պես հա­ճախ է ինձ հետ պա­տա­հում վեպ գրե­լիս), այլև նկա­տե­լի վնա­սեց ա­ռող­ջութ­յունս, պրկեց ու քայ­քա­յեց նյար­դերս, հան­գուց­յալ մայրս կա­սեր՝ գնա­ցի էն աշ­խարհ, ետ ե­կա։ Այս վե­պը մեր հին ու նոր ցա­վե­րի, կո­րուստ­նե­րի, և­ ի­հար­կե, չմա­րող հույ­սի, չմեռ­նող սի­րո պատ­մութ­յունն է, որն ա­նընդ­մեջ նո­րոգ­վում է մեր «մեղր ու լե­ղի աշ­խարհ»-ում։
2022-ին շնոր­հա­կա­լութ­յամբ եմ հրա­ժեշտ տա­լիս. որ­պես­զի ա­վե­լին չա­սեմ, ա­սեմ, որ աշ­խար­հի վե­րա­բա­ժան­ման ու ազ­դե­ցութ­յան գո­տի­նե­րի վե­րաձև­ման այս ան­մարդ­կա­յին ան­հան­դուր­ժո­ղութ­յան ժա­մա­նակ­նե­րում մեր կո­րուստն ու ցա­վը որ­քան ահ­ռե­լի, նույն­քան ան­չա­փե­լի է մեր սերն առ Հայ­րե­նիք, մեր անձ­նու­րաց կո­րովն ու դի­մա­կա­յե­լու կամ­քը, մեր ապ­րե­լու և հա­րատ­ևե­լու ձգտու­մը։ Մ­նում է խի­զա­խենք ու միա­բան­վենք, մնում է խելք խել­քի տանք ու մեր սայ­լը միա­կա­մո­րեն տե­ղից շար­ժենք։ Մ­նում է հաղ­թենք ինք­ներս մեզ, որ­պես­զի ոչ միայն գա­լիք 2023-ը, այլև ե­կող բո­լոր տա­րի­ներն ու դա­րե­րը մե­րը լի­նեն։

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։