­Ռու­զան ԱՍԱՏՐՅԱՆ / ՀԵՏԱԴԱՐՁ ՀԱՅԱՑՔ, ԱՌԱՋ ՆԱՅԵԼ Է ԱՆՀՐԱԺԵՇՏ…

2022 թ. ինձ հա­մար նա­հանջ տա­րի է ե­ղել, նախ Ար­ցա­խում ե­րեք հայ­կա­կան գյուղ հանձն­վեց, հա­կա­ռա­կոր­դի կող­մից բար­ձունք­նե­րում գտնվող հե­նա­կե­տեր գրավ­վե­ցին, ա­պա սեպ­տեմ­բե­րի 13-ին ե­ղավ Ջեր­մու­կի հրե­տա­կո­ծութ­յու­նը, ո­րը դարձ­յալ ա­վե­լաց­րեց զո­հե­րի ու գե­րի­նե­րի թի­վը: Չ­կա­տար­վե­ցին սահ­մա­նա­զատ­ման աշ­խա­տանք­նե­րը, ՀԱՊԿ-ը վերջ­նա­կա­նո­րեն խոս­տո­վա­նեց, որ մեզ չի օգ­նե­լու: Իմ ձեռ­քը միշտ երկ­րիս զար­կե­րա­կին է, հետ­ևա­բար՝ այս ծանր նստված­քը չէր կա­րող սա­հուն ձևով անց­նել նյար­դե­րիս վրա­յով: Ա­ռող­ջա­կան խնդիր­նե­րի պատ­ճա­ռով ե­րեք ա­միս բա­ցա­կա­յե­ցի հայ­րե­նի­քից, օ­րը մեկ տա­րի էր թվում: Լավ բան էլ կա. այն, ինչ խոս­տա­ցել էի ինձ, ա­վար­տին հասց­րե­ցի: Այն է՝ «ՀԱՅԱ» վե­պը և­ իմ 7-րդ հա­տո­րը, ու սրա­նով մեղ­մե­ցի ըմ­բոս­տութ­յունս… Տար­վա վեր­ջին կու­զե­նա­յի, որ մար­դիկ բեռ­նա­թափ­վեին ի­րենց կու­տա­կած հոգ­սե­րից… Իսկ թե ինչ է մեզ սպաս­վում, կար­ծում եմ` ել­նե­լով 2023 թ. թվե­րի գու­մա­րից, ո­րը կազ­մում է 7, ել­նե­լով մի­ֆո­լո­գիա­յի թո­ղած ժա­ռան­գութ­յու­նից, պետք է որ ա­վե­լի դրա­կան լի­նի, կամ ես չեմ ու­զում ճշմար­տութ­յունն ա­սել, որ­պես­զի մարդ­կանց հո­գում հա­վա­տը չնա­հան­ջի գա­լիք տար­վա շե­մին, ե­թե, ի­հար­կե, դեռ մնա­ցել է: Այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, Հա­յաս­տա­նում պա­տե­րազմ չի լի­նե­լու, ա­վարտ­վե­լու է ռուս-ուկ­րաի­նա­կան պա­տե­րազ­մը, գար­նա­նը ընդ­դի­մութ­յու­նը է­լի փո­ղոց դուրս կգա, աշ­նան ցրտե­րին կգնա խորհր­դա­րան, կո­րո­նա­վի­րու­սը կփո­խա­րի­նեն մեկ այլ վի­րու­սով, ո­րով­հետև մո­լո­րա­կը այլևս չի կա­րո­ղա­նում մարդ­կա­յին ծան­րա­բեռն­վա­ծութ­յու­նը կրել, երկ­րում քաոս չի լի­նի, ո­րով­հետև ոչ ոք ոչն­չի չի հա­վա­տում, և­ ե­թե Լար­սը չփա­կեն՝ Հա­յաս­տա­նը կրկին տնտե­սա­կան աճ կգրան­ցի, իսկ ես դարձ­յալ ա­մեն օր կա­ղո­թեմ սահ­մա­նին կանգ­նած հայ զին­վո­րի հա­մար: Կար­ծես թե բան չփոխ­վեց, հա՞…