­Լի­լիթ ԱՐԶՈՒՄԱՆՅԱՆ / Ներ­կան ու… սպա­սե­լիք­նե­րը…

Մեր ներ­կան… ան­թիվ կո­րուստ­նե­րի, հու­սա­հա­տութ­յան, ար­թուն գի­շեր­նե­րի, տնքա­ցող ցա­վի, ան­դա­դար տագ­նա­պի, բա­զում հար­ցա­կան­նե­րի մի շղթա: Ֆբ-ն­ ան­վերջ հի­շեց­նում է Ե­ռաբ­լու­րը, զոհ­ված մեր լու­սա­վոր տղա­նե­րի լու­սան­կար­նե­րը գի­շե­րը աչ­քիդ ա­ռաջ են, ան­քա­նակ ու հա­կա­սա­կան քա­ղա­քա­կան վեր­լու­ծութ­յուն­նե­րը օր ու արև չեն տա­լիս, օ­դում կախ­ված ու ան­տես­ված սահ­ման­նե­րի անվ­տան­գութ­յան հար­ցը չի թող­նում ապ­րես ընդ­հան­րա­պես, իսկ թուր­քի հետ «բա­րե­կա­մութ­յան» գա­ղա­փարն ինձ գո­նե խե­լա­գա­րութ­յան վի­ճա­կի է հասց­նում…
Տե­սա­կա­նո­րեն գի­տեի դեպ­րե­սիա աս­վա­ծը ինչ է, բայց… պարզ­վեց՝ չգի­տեի: Դա այն է, երբ ոչ մի կերպ չի ստաց­վում ապ­րել, երբ հո­գիդ ցա­վում է, երբ չես կա­րո­ղա­նում ժպտալ… Դա այն է, երբ ա­մեն օր պառ­կում ես քնե­լու ու քեզ թվում է՝ բաց դաշ­տում ես, որ­տեղ ա­մեն րո­պե կա­րող են կրա­կել… Դա այն է, երբ քո սեն­յա­կում տաք է, բայց դու մրսում ես՝ մտա­ծե­լով վրա­նում ծվա­րած քո զին­վո­րի մա­սին… ու չես տա­քա­նում: Ու էս հա­մա­պատ­կե­րում հրա­վա­ռութ­յուն­ներ ու ա­մե­նա­բարձր մա­կար­դա­կով ան­հե­թեթ ո­րո­շում­ներ՝ աղ մի՛ կե­րեք, մի՛ ծխեք, հա­վաք­վեք, որ գնաք Աշ­տա­րակ… Ի դեպ՝ ա­ղը չգի­տեմ, Աշ­տա­րակն էլ «հե­ռու է», բայց ծխե­լը օգ­նում է, որ չխե­լա­գար­վես:
Հի­մա փոր­ձեմ 2023 թվի մա­սին… ա­սեմ, որ անձ­նա­կան ո­չինչ չկա, չեմ պատ­րաստ­վում ա­մուս­նա­նալ, ա­ռա­վել ևս՝ երկ­րից գնալ, չեմ գրում, պար­զա­պես ի վի­ճա­կի չեմ, գու­ցե փրկի աշ­խա­տան­քը, ո­րով­հետև պա­տաս­խա­նա­տու մարդ եմ, այն էլ՝ ե­թե թող­նեն աշ­խա­տեմ… Այ­սինքն՝ իմ ա­պա­գա­յի բո­լոր մտքե­րը կապ­ված ու կախ­ված են իմ հայ­րե­նի­քից: Իսկ հայ­րե­նիքս ու­ժաս­պառ, պարտ­ված, ան­տեր, չկողմ­նո­րոշ­ված, ան­պաշտ­պան մի տա­րածք է, որ­տեղ ժո­ղո­վուր­դը հիմ­նա­կա­նում ան­հու­սութ­յան, ա­նո­րո­շութ­յան ու վշտի ճի­րան­նե­րում «սպա­սում է», թե ի­րեն որ գեր­տե­րութ­յու­նը կվերց­նի…
Կարճ ա­սած՝ Կա­րի­նե Խո­դիկ­յան ջա՛ն, թող Աստ­ծո կա­մոք բա­րի ու լավ տա­րի գա, բայց ես էն մար­դը չէի, որ այ­սօր մի խել­քը գլխին ու հու­սադ­րող բան կգրեր։