ՀՌԻՓՍԻՄԷ

Մի օր պոետ ըն­կե­րոջս, ով երկ­րորդ ան­գամ էր ա­մուս­նա­ցել, հարց­րի.
– Ո՞նց է կյանքդ։
Ժպ­տաց.
– Ո­չինչ էլ չի փոխ­վել. կար­ծես նույն եր­թու­ղիով գնա­ցող մի ավ­տո­բու­սից ի­ջել, նստել եմ հա­ջոր­դը, եր­րորդն էլ է նույ­նը լի­նե­լու… ճա­կա­տագ­րի հաս­ցեն չի փոխ­վում։
Թող նե­րի իմ բա­նաս­տեղծ ըն­կե­րը, ե­թե այս նա­խա­տո­նա­կան օ­րը հի­շե­ցի իր տրա­գիկ հու­մո­րը։
Ա­յո՛, բախ­տո­րոշ թվե­րի հեր­թա­շա­րե­րը հա­ճախ նման­վում են ի­րար, միայն էութ­յուն­ներն են տար­բեր։ Ն­րանք նույ­նա­տիպ կո­դեր ու­նեն ու սցե­նար։
Ի՞ն­չը փոխ­վեց մե­զա­նում ե­րեկ և­ այ­սօր… Գ­րե­թե ո­չինչ։ Վաղ­վա մշու­շը է­լի ցա­վոտ է։ Դեռ ար­յան հետ­քեր կան մեր սահ­մա­նագ­ծե­րին, չգտնված զո­հե­րի մար­մին­ներ, ո­րոնք հո­ղե ծած­կույթ են ե­րա­զում, գե­րի­ներ ու­նենք, առ­կա են կրա­կոց­նե­րը, նվաճ­ման սպառ­նա­լի­քը կախ­ված է օ­դում։ Ան­քար­տեզ տա­րածք­նե­րում դա­վա­ճա­նութ­յունն ու թշնա­մա­կան աք­լո­րակ­ռիվ­նե­րը նույ­նա­տիպ են, ի­րար հեր­քող ու հաս­տա­տող։ Տագ­նապն ու ան­հան­գիստ օ­րե­րի զար­կե­րակ­նե­րը հու­շում են մեր սրտագ­րութ­յան ան­կա­նոն տա­տա­նում­նե­րը։
Ե­ռաբ­լու­րում ա­ղո­թա­ձայն ու շշու­կով ենք խո­սում, որ մեր լու­սե­ղեն ննջեց­յալ­նե­րը հան­կարծ չարթ­նա­նան… Ե­ռաբ­լու­րի սահ­ման­ներն ընդ­լայն­վում են, դուրս են գա­լիս ժա­մա­նա­կի շա­վի­ղից, որ դառ­նան գլխատ­ված ե­րազ­նե­րի գե­րեզ­մա­նոց։
Ա­յո՛, շիր­մա­քա­րե­րի եր­կիր է դար­ձել Հա­յաս­տա­նը՝ բա­զալ­տե բազ­մա­զա­նութ­յամբ, լու­սա­նկար­նե­րի կեն­դա­նի ներ­կա­յութ­յամբ և­ ա­նո­ղոք թվե­րի ճշմա­րիտ վե­րատ­պում­նե­րով։ Մեր սե­ղա­նին դրված է երկ­րի խա­ղա­ղութ­յան մուր­հակ-պայ­մա­նա­գի­րը, ո­րի վճար­ման գի­նը թանկ է լի­նե­լու։
Է­հե՜յ, նե­րո՛ղ ե­ղեք, հի­շե­ցի՝ շու­տով Նոր տա­րի է։ Ա­պա­կե հա­զա­րա­փայլ խա­ղա­լիք­նե­րը և գու­նա­շ­քեղ ժա­պա­վեն­նե­րը կզար­դա­րեն տո­նա­ծա­ռե­րի ճյու­ղե­րը, և լույ­սե­րի կու­րաց­նող հրա­վա­ռութ­յան մեջ մեր նե­րաշ­խար­հի մու­թը, տագ­նա­պը ա­ռա­վել կծա­վալ­վի, կմե­ծա­նա, կդառ­նա թանձր վա­րա­գույր՝ ներ­սի ու դրսի միջև։ Կմ­նա անք­նութ­յան ուր­վա­կա­նը, ով այ­ցե­լում է մեզ ա­մեն օր ար­դեն ոչ որ­պես հյուր, այլ տան­տի­րոջ ի­րա­վունք ստա­ցած սե­փա­կա­նա­տեր։
Այս ա­մե­նը նման է բե­մա­կան այն խա­ղին, երբ դե­րա­սա­նը կրում է ներ­կա­յաց­ման հա­մար ի­րեն պար­տադր­ված խա­ղի հան­դեր­ձը և լավ գի­տի, որ շու­տով հա­նե­լու է այն ու կա­խի­չից նո­րից վերց­նե­լու է իր մարմ­նա­բույր հա­գուս­տը, որ կրկին գլխա­հակ, մտա­սույզ, իր բե­ռան տաք կքած՝ նո­րից անց­նի կեն­սա­գիր ճամ­փան՝ օ­տար լի­նե­լով վաղ­վա հե­ռա­տե­սութ­յա­նը։
Այս­պե՛ս ենք ապ­րում. կան­գառ­նե­րը չեն փո­խում մեր եր­թու­ղա­յի­նի բախ­տո­րոշ ճամ­փան, քա­նի դեռ նույնն է տուն տա­նող հաս­ցեն։