ՄԱՐԴԸ, ԱՇԽԱՐՀԸ ԼՈՒՍԱՆԿԱՐՉԻ ԱՉՔԵՐՈՎ

Հոկ­տեմ­բե­րի 18-ին ՀԳՄ Կ­լոր սրա­հում տե­ղի ու­նե­ցավ «­Հայ­կա­կան աշ­խար­հը Լ­ևոն Օ­սիպ­յա­նի ֆո­տո­դի­ման­կար­նե­րում» ալ­բո­մի (ռու­սե­րեն) շնոր­հան­դե­սը:
Լ­ևոն Օ­սիպ­յա­նը, նախ­քան ալ­բո­մը ներ­կա­յաց­նե­լը, պատ­մեց իր մա­սին, մաս­նա­վո­րա­պես՝ ծնվել է Եր­ևա­նում, ուս­տի` Եր­ևանն իր հա­մար սուրբ վայր է, Ա­րա­րա­տից է ստա­նում է­ներ­գիան, որն օգ­նում է ապ­րել ու ա­րա­րել: Միշտ հե­տաքրքր­վել է ար­վես­տով, մաս­նա­վո­րա­պես լու­սան­կար­չութ­յամբ՝ ա­վե­լի քան 10 տա­րի աշ­խա­տե­լով մշա­կույ­թի (գրող­ներ, նկա­րիչ­ներ, քան­դա­կա­գործ­ներ, ե­րա­ժիշտ­ներ, եր­գիչ­ներ), հա­սա­րա­կա­կան գոր­ծիչ­նե­րի, պատ­մա­բան­նե­րի, գիտ­նա­կան­նե­րի դի­ման­կար­նե­րը ստեղ­ծե­լու վրա: Անդ­րա­դառ­նա­լով ալ­բո­մին՝ նա նշեց, որ նրա­նում ընդգրկ­ված են այ­սօր Եր­ևա­նում և­ աշ­խար­հի տար­բեր երկր­նե­րում ապ­րող մեր ժա­մա­նա­կա­կից­նե­րի և մեր մյուս հայ­րե­նա­կից­նե­րի դի­ման­կար­նե­րը, ո­րոնք ժա­մա­նա­կին ապ­րել են Մոսկ­վա­յում և հասց­րել են ինչ-որ բան ա­նել թե՛ Մոսկ­վա­յի, թե՛ այն­տեղ ապ­րող հայ հա­մայն­քի ու Հա­յաս­տա­նի հա­մար: Այ­սինքն՝ ալ­բո­մի սկզբուն­քը պարզ է՝ ընդգրկ­վել են այն մարդ­կանց լու­սան­կար­նե­րը, ո­րոնց հետ հե­ղի­նա­կը ծա­նոթ է և գ­նա­հա­տում է նրանց ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան կամ հա­սա­րա­կա­կան գոր­ծու­նեութ­յու­նը:
Էդ­վարդ Մի­լի­տոն­յա­նը, նշե­լով, որ ալ­բո­մի հիմ­նա­կան նյու­թը և՛ ռու­սաս­տան­յան, և՛ հա­յաս­տան­յան հայ հայտ­նի գոր­ծիչ­նե­րի, գրող­նե­րի, ար­վես­տա­գետ­նե­րի դի­ման­կար­ներն են, նկա­տեց, որ հե­ղի­նա­կը դի­ման­կա­րի միո­ցով միա­տե­ղել է մար­դու բնա­վո­րութ­յու­նը և­ ընդ­հա­նուր հայ­կա­կան դեմ­քի ար­տա­հայ­տութ­յու­նը, ո­րը պի­տի միա­վո­րի մեզ՝ ան­կախ բնա­կութ­յան վայ­րից: Հա­վե­լե­լով, որ Լ. Օ­սիպ­յա­նը հայ գրող­նե­րի դի­ման­կար­նե­րը մշտա­պես տե­ղա­դրում է իր կայ­քում, սո­ցիա­լա­կան այլ ցան­ցե­րում, ինչ­պես նաև լու­սան­կար­նե­րով ներ­կա­յաց­նում է հայ գրող­նե­րին և ԳՄ-ի գոր­ծու­նեութ­յու­նը, Էդ. Մի­լի­տոն­յա­նը վստա­հեց­րեց, որ դա հիմք է՝ նրան ՀԳՄ պատ­վա­վոր ան­դամ ընտ­րե­լու հա­մար։
Ըստ գրող, մշա­կու­թա­բան Վան Ար­յա­նի՝ ար­վես­տա­գե­տը այլ աչ­քե­րով է տես­նում աշ­խար­հը, մարդ­կանց, իսկ լու­սան­կա­րի­չը՝ բո­լո­րո­վին այլ, լու­սան­կար­չի տե­սած աշ­խար­հը, մար­դիկ նրա մտքի, նրա հո­գու մեջ ե­ղած պատ­կեր­նե­րով են պայ­մա­նա­վոր­ված: «Լ­ևոն Օ­սիպ­յա­նը ա­մեն տեղ փնտրում է մար­դուն, նրա տե­սա­կը, կեր­պը: Այս ալ­բո­մում նա պատ­կե­րել է հա­յե­րին՝ աշ­խար­հին ցույց տա­լու հա­մար հա­յի տե­սա­կը, հա­յի պատ­կե­րը»,- ա­սաց Վ. Ար­յան՝ հա­վե­լե­լով, որ սա նաև գիրք-ալ­բոմ է, քա­նի որ պա­րու­նա­կում է յու­րա­քանչ­յու­րի մա­սին թեև հա­մա­ռոտ, բայց կեն­սագ­րա­կան և ն­րանց ստեղ­ծա­գոր­ծութ­յուն­նե­րի վե­րա­բեր­յալ հա­մա­ռոտ տե­ղե­կութ­յուն­ներ:
Ե­լույթ ու­նե­ցան նաև «Литературная Армения» ամ­սագ­րի խմբա­գիր Ալ­բերտ Նալ­բանդ­յա­նը, ա­կա­դե­մի­կոս Մար­տիկ Գաս­պար­յա­նը, գրող, լրագ­րող Վա­նուշ Շիր­մա­զան­յա­նը և ու­րիշ­ներ:

Շաքե ԵՐԻՑՅԱՆ