Նոնա ՊՈՂՈՍՅԱՆ

 

ՍԻՐՈՒՇԸ

Ա­մեն մի սի­րե­կա­նից հե­տո Սի­րու­շը հիմ­նո­վին մաք­րում էր տու­նը. սրբում էր պա­տու­հան­նե­րը, ար­ևին տա­լիս զգես­տա­պա­հա­րա­նի շո­րե­րը, ո­րոնց վրա­յից նախ­կին տղա­մար­դու հա­վա­նած բույ­րե­րը դեռ ան­ցած չէին լի­նում։
Իսկ երբ ձմեռ էր լի­նում, հարևան­նե­րի աչ­քից հե­ռու՝ պատշ­գամ­բի խոր­քում դրանք սառն օ­դին էր տա­լիս ու ա­րագ-ա­րագ ներս տա­նում։
Բայց ա­մե­նից շատ չէր սի­րում ան­կող­նու սպի­տա­կե­ղեն փո­խե­լը. դրանց վրա այն­քան շշունջ­ներ ու խոս­տո­վա­նութ­յուն­ներ կա­յին՝ հար­բած ու գռե­հիկ, միա­միտ ու ստա­հոտ, ո­րոնք ա­մեն գի­շեր ճմրթվում, կու­լուլ­վում ու հարթ­վում էին, իսկ լու­սա­դե­մին կախ­վում ննջա­րա­նի ա­ռաս­տա­ղից՝ իբրև ճոճ­վող տխրութ­յուն…
Հե­տո Սի­րու­շը ժա­մե­րով պռտում էր հա­յե­լի­նե­րը, ո­րոնք ի­րենց հի­շո­ղութ­յան փայլփ­լուն ծալ­քե­րի մեջ դեռ պա­հում էին նախ­կին տղա­մար­դու մտա­հոգ հա­յացքն ու ա­ղա­վաղ­ված ժպի­տը…
Սի­րուշն իր տղա­մարդ­կանց թի­վը չգի­տեր… Եր­բեք չէր հաշ­վել… Երբ այդ միտ­քը հան­կարծ սկսում էր նրան հե­տապն­դել, մի քա­նի տա­րով ետ էր գնում՝ սկսե­լով ա­ռա­ջի­նի հետ ան­մեղ հան­դի­պու­մից, հե­տո անց­նում երկ­րոր­դին ու քիչ անց լրիվ ան­հե­թեթ հա­մա­րե­լով այդ թվա­բա­նութ­յու­նը, ընդ­հա­տում էր ու ցած­րա­ձայն փնթփնթում.
– Բո­լորդ էլ գնա­ցեք գրո­ղի ծո­ցը, ոչ մեկդ էլ ինձ ար­ժա­նի չէիք…
Սո­վո­րա­բար տղա­մար­դիկ նրա­նից բա­ժան­վում էին վաղ ա­ռա­վոտ­յան, երբ դեռ շեն­քի ե­լու­մու­տը սկսված չէր լի­նում։ Դա Սի­րու­շի ա­մե­նա­խիստ պա­հանջ­նե­րից մեկն էր… Ո­րոշ­նե­րի մոտ այդ պա­հան­ջին հետ­ևե­լը եր­բեմն չէր ստաց­վում, ու հար­ևան­նե­րը շքա­մուտ­քում հեր­թով սկսում էին ոտ­քից գլուխ չա­փել շեն­քի գի­շե­րա­յին նո­րաբ­նակ­նե­րին, ո­րոնք խո­րա­ման­կո­րեն վե­րե­լա­կից մի քա­նի ան­գամ դուր­սու­ներս էին ա­նում տար­բեր հար­կե­րում՝ շփո­թեց­նե­լու բնիկ­նե­րին՝ իբր թե Սի­րու­շի հար­կից չեն իջ­նում:
Բայց դե, Սի­րու­շի բախտն իր հետ էր…
Նույ­նիսկ չե­ղած բա­ներն էին գա­լիս, կպչում նրա վառ­ված փե­շին ու պոկ չէին գա­լիս, ուր մնաց՝ ե­ղա­ծը…
Բայց նա չէր ընկճ­վում.
– Հա­չում են՝ թող հա­չեն, ին­քը ո՛չ ա­ռա­ջինն է, ո՛չ՝ վեր­ջի­նը…
Ծանր գի­շեր­նե­րից հե­տո միշտ տնից դուրս էր գա­լիս իր «հաղ­թա­կան» կար­միր շրթներ­կով, ո­րը քիչ թե շատ մեղ­մում էր աչ­քե­րի փո­սերն ու բե­րա­նի անկ­յուն­նե­րից դե­պի քթար­մա­տը ձգվող խոր կնճիռ­նե­րը:
Հար­ևան­նե­րին տված նրա բարև­նե­րը հա­ճախ օ­դում էին մնում, հե­տո կախ­վում էին կեղ­տոտ բազ­րիք­նե­րից, գլոր­վե­լով իջ­նում աս­տի­ճան­նե­րով ու ան­հաս­ցե մնա­լով՝ ա­րագ-ա­րագ ի­րենց դուրս էին գցում շքա­մուտ­քից…
Սի­րու­շը շեն­քում ոչ մե­կին մի թթու խոսք ա­սած չկար։ Բո­լո­րի հետ խո­սում էր ցած­րա­ձայն ու հար­գա­լից:
Բայց նրան չէին սի­րում, հատ­կա­պես շեն­քի մի­ջին տա­րի­քի կա­նայք, ո­րոնք շատ ան­հան­գիստ էին ի­րենց ա­մու­սին­նե­րի հա­մար.
– Ինչ ի­մա­նաս, տղա­մարդն ու շու­նը մեկ են,- մտա­ծում էին…
Մի օր էլ կա­րող է նրան­ցից մեկն էդ լրբով գայ­թակղ­վի, ընկ­նի նրա թա­կարդն ու…
Բայց Սի­րու­շը թա­կարդ­ներ չէր լա­րում։ Ն­րա գրե­թե բո­լոր տղա­մար­դիկ գի­շե­րով հա­ցի փուռ ե­կած­ներն էին, ո­րոնք ան­մի­ջա­պես Սի­րու­շի ալ­րոտ թևե­րից կնոջ բույրն էին առ­նում ու… խեն­թա­նում:
– Հա­ցի սրբութ­յունն ու սա,- չա­րախն­դում էին նրա հաս­ցեին շեն­քի կա­նայք:
Իսկ Սի­րուշն ապ­րում էր իր գո­յութ­յան մի կտոր հա­ցի ու սի­րո մի կտոր հա­ցի ա­րան­քում` ա­մեն Աստ­ծու օր ո­րո­շե­լով, որ ան­պայ­ման նոր աշ­խա­տանք կփնտրի ու այլևս գի­շե­րա­յին հեր­թա­փո­խե­րի չի գնա…
…Շ­քա­մուտ­քի դռան մոտ նեղսր­տած կանգ­նած էր Գե­ղա­մը, որ ձեռ­նա­փայ­տը հար­մա­րեց­ներ ու խա­նութ գնար: Սի­րու­շի «բա­րի լույ­սից» նրա ոտ­քե­րը հան­կարծ թու­լա­ցան, ու մի տաք քա­մի ե­կավ, ծո­ցը խցկվեց.
– Ե­րեկ շո­րերդ թարմ օ­դին էիր տվել… Ոնց որ խառն էիր, ա­սե­ցի՝ մի քա­նի րո­պեով մոտդ գամ, միա­սին սրճենք, գո­նե դու էլ մի քիչ շունչ կառ­նես, կհանգս­տա­նաս…
Սի­րու­շը չլսե­լու տվեց:
– Է­սօր խա­նու­թից հաց չեմ առ­նե­լու, սիրտս քա­նի օր է՝ փռի տաք հաց է ու­զում,- սրտապնդ­ված շա­րու­նա­կեց Գե­ղա­մը։
Կինն ա­րագ քայ­լերն ուղ­ղեց դե­պի շեն­քի անկ­յունն ու ան­հե­տա­ցավ՝ ա­ռա­վոտ­վա թար­մութ­յան բույ­րե­րը փե­շին կպցրած…
…­Գե­ղա­մը մի ձեռ­քով ձեռ­նա­փայ­տին էր հեն­վել, մյու­սով տրո­րում էր կնոջ բա­րակ, մե­տաք­սե շար­ֆը, ո­րը նրա մա­հից հե­տո դեռ ոչ մի օր գրպա­նից չէր հա­նել…
…Ա­ռա­վո­տը գլոր­վում էր նեղ ու եր­կար մայ­թե­րով՝ դե­պի կես­գի­շե­րա­յին մի նոր Դիպ­ված, ուր ա­մեն ին­չից թարմ հա­ցի ու լու­սա­ծոր թևե­րի բույր էր գա­լիս…

 

ԱՌԱՎՈՏ

Մի կերպ արթ­նա­նում եմ: Չեմ հաս­կա­նում՝ ե՞ս եմ մար­մինս պո­կում ան­կող­նուց, թե՞ այս կար­գա­պա­հութ­յուն կոչ­վածն է դուրս հրում ինձ: Նա, որ կող­քիս էս­քան տա­րի­ներ ապ­րել է հնաբ­նակ ու­սուց­չի պես ու ա­մեն ան­գամ, երբ փոր­ձել է ինձ կշտամ­բել, ես կռա­հել եմ նրա մտադ­րութ­յունն ու ա­ռաջ ընկ­նե­լով՝ չեմ թո­ղել, որ այդ հա­ճույ­քը վա­յե­լի…
Նա­յում եմ պա­տու­հա­նին: Ա­սես ի՞նչ օր է՝ մտա­ծում եմ: Պառ­կած տե­ղից ու­զում եմ հաս­կա­նալ՝ չի ստաց­վում, շատ մութ է… Նեղսր­տում եմ՝ էս ինչ կյանք է. հի­մա հա­զա­րա­վոր կա­նայք ի­րենց տա­քուկ ան­կո­ղին­նե­րում մուշ-մուշ քնած են կամ գրկել են ի­րենց ա­մու­սին­նե­րին ու նա­զու­տուզ են ա­նում… Կամ էլ ձևաց­նում են, թե իբր չեն կա­րո­ղա­նում շուտ արթ­նա­նալ, հի­շեց­նե­լով ա­մու­սին­նե­րին Սո­ֆի Լո­րե­նի՝ գե­ղե­ցիկ մնա­լու ա­մե­նա­մեծ գաղտ­նի­քը. այն, որ կի­նը պետք է քնի այն­քան, քա­նի դեռ ու­զում է քնել, չպետք է նա­խան­ձի ոչ մե­կին ու է­լի նման բա­ներ…
Ես, ի­հար­կե, հաս­կա­նում եմ, որ դրանք իմ ա­ռա­վոտ­վա հետ կա­րող են կապ ու­նե­նալ միայն այն­քա­նով, որ­քա­նով ես՝ աղ­քատ երկ­րիս հպարտ քա­ղա­քա­ցիս, կա­րող եմ կապ ու­նե­նալ եվ­րո­պա­կան ա­զատ ու բար­գա­վաճ մի երկ­րի նույն­չափ ա­զատ ու հան­րա­հայտ կի­նոաստ­ղի հետ…
Զ­գույշ, որ ոչ մե­կին չարթ­նաց­նեմ, քայ­լում եմ դե­պի խո­հա­նոց: Այս­քան տա­րի­ներ անց ա­սես հենց այդ պա­հին եմ հաս­կա­նում այն պարզ ճշմար­տութ­յու­նը, որ ե­թե կինն իր տղա­մար­դուց ա­վե­լի շուտ է արթ­նա­նում, եր­բեք չի կա­րող կա­նա­ցի լի­նել… Որ ե­թե կի­նը չի կա­րո­ղա­նում, թե­կուզ իր քմա­հա­ճութ­յան սահ­ման­նե­րում, մար­մի­նը «ռես­տար­տի» բե­րել՝ հնա­րա­վո­րութ­յուն տա­լով նրան լրիվ արթ­նա­նալ ու մի փոքր էլ վա­յե­լել ան­կող­նու ջեր­մութ­յու­նը, ա­պա այդ­պի­սի կի­նը, լա­վա­գույն դեպ­քում, կա­նա­ցիութ­յան մա­սին չպետք է խո­սի: Նա կա­րող է այն խա­ղալ, ո­րը բո­լո­րո­վին ու­րիշ բան է…
Չէ՛, ինչ­քան էլ որ չու­զե­նամ խոս­տո­վա­նել, միև­նույն է՝ տա­րիքն ի­րենն ա­նում է: Ու դա այն ան­հեր­քե­լի փաստն է, ո­րի հետ հար­մար­վեմ, թե՝ չէ, միև­նույն է, այն իմ դեմ է աշ­խա­տե­լու: Դե լավ, հո դա­տա­րա­նում չեմ, որ սկսե­ցի նո­րից փաս­տե­րի լեզ­վով խո­սել, այն էլ՝ ան­հեր­քե­լի: Օր է, է­լի, սկսվում է իր լա­վու­վա­տով, ե­ղած-չե­ղա­ծով, համ էլ ինչ ի­մա­նամ՝ դեռ ին­չեր են լի­նե­լու, որ աչ­քերս չբա­ցած՝ էդ խեղ­ճուկ­րա­կին սկսում եմ բզկտել…
Հե­տո հի­շե­ցի. երբ ջա­հել էի, ա­մեն բան ճիշտ հա­կա­ռակն էր: Նո­րին Գե­րա­զան­ցութ­յուն Օրն էր ինձ բզկտում. ու նրա շատ պետքն էր, որ ինձ ի­րա­զե­կեր, թե որ ժա­մին է լույ­սը բաց­վե­լու, քա­նի ժամ է մար­մի­նը ար­ևին, քա­մուն կամ անձր­ևին տա­լու կամ որ­տեղ, երբ է մթնե­լու, մթնե­լուց էլ՝ իր թի­կուն­քում ով` ին­չով է զբաղ­վե­լու, ով` ում է սի­րե­լու, ում է դա­վա­ճա­նե­լու, ում է թա­լա­նե­լու… Թե իր մութ կրծքի տակ քա­նի սրտեր են ի­րար կա­րո­տե­լու, կամ քա­նիսն են ի­րար ա­տե­լու՝ մինչև հո­գու խոր­քը… Իսկ ես՝ իմ քա­մի­նե­րով տար­ված, շատ էլ պետքս էր, թե օր­վա քա­մի­նե­րը հյու­սի­սա­յի՞ն էին լի­նե­լու, թե՞ հա­րա­վա­յին, գի­շերն ինչ­քան էր ցե­րե­կից կարճ լի­նե­լու…
Մի խոս­քով, օ­րը օր էր՝ իր գաղտ­նիք­նե­րով ու ա­նակն­կալ­նե­րով, ես էլ՝ տրված նրա հոր­ձան­քին ու այն­քան ժա­մա­նակ, մինչև ինձ կշպրտեր ան­կո­ղին՝ բա­րի գի­շեր մաղ­թե­լով…
Էս որ­տե­ղից՝ ուր հա­սա… Ա­սում են՝ գրողն էլ ինչ գրող, թե չկա­րո­ղա­նա ըն­թեր­ցո­ղին սար ու ձոր գցել, ա­սե­լի­քը ծամծ­մե­լով լցնել տո­ղա­տա­կե­րը: Բայց դե, մյուս կող­մից էլ` 21-րդ դա­րի ըն­թեր­ցո­ղին ին­չո՞վ կզար­մաց­նես…
Դու­ռը ետ­ևիցս զգույշ փա­կում եմ, որ տնե­ցի­նե­րին չարթ­նաց­նեմ, ու դուրս գա­լիս տնից: Քայ­լում եմ դե­պի կան­գառ: Մի տա­սը րո­պեի ճա­նա­պարհ է: Լավ ցուրտ է՝ տե­ղը տե­ղին: Ափ­սո­սում եմ, որ նա­խա­պես չեմ նա­յել ե­ղա­նա­կի տե­սութ­յու­նը: Հա­յաց­քով բախ­տա­կից­ներ եմ ո­րո­նում կամ որ նույնն է՝ ծա­ռա­յա­կից­ներ, ո­րոնք ինձ պես աք­լո­րա­կան­չից ա­ռաջ են փո­ղոց դուրս ե­կել: Մեկ-եր­կու­սին տես­նում եմ ու հանգս­տա­ցած, որ չեմ ու­շա­նում, քայ­լերս դան­դա­ղեց­նում եմ: Լավ է, հասց­նում եմ ծա­ռա­յո­ղա­կան ավ­տո­բու­սին: Մի քիչ էլ մտքումս գրեի ու ջնջեի էս պատ­մութ­յու­նը՝ հաս­տատ կու­շա­նա­յի: Իսկ ու­շա­նալն ար­դեն լուրջ խնդիր է: Ս­տիպ­ված պի­տի տաք­սի կան­չեմ ու մի «թո­թոլ» նստե­լա­վար­ձով հաս­նեմ նա­խա­րա­րութ­յուն, ո­րով­հետև այս­տե­ղից Ա­վան տա­նող ոչ մի տրանս­պորտ չկա: Իսկ մինչև նա­խա­րա­րութ­յուն տաք­սին ար­ժե եր­կու շիշ ձեթ կամ չորս կի­լոգ­րամ շա­քար կամ յոթ օր­վա հաց…
Բայց դե, ե­թե պետք է, դա ա­նում եմ, որ իմ 29 եր­կար ու ձիգ տա­րի­նե­րի կար­գա­պահ զին­վո­րա­կա­նի դի­մա­գի­ծը չխա­թար­վի:
Էս տաք­սի­ներն էլ ինչ­քան շա­տա­նում, ա­խոր­ժակ­ներն էն­քան բաց­վում է, ու օր­վա հա­մար­յա բո­լոր ժա­մե­րը միան­գա­մից «պիկ» են դառ­նում, վա­ռե­լի­քը՝ ան­տա­նե­լի թանկ, ըն­տա­նիք պա­հե­լը՝ ա­հա­վոր դժվար ու է­լի նմա­նօ­րի­նակ լո­լո­ներ, ո­րոնք տաք­սի-ծա­ռա­յութ­յուն­նե­րի բե­րա­նից դուրս են գա­լիս՝ թե չէ, դառ­նում են վա­րորդ­նե­րի ան­գիր ա­րած վեր­ջին մե­լա­մաղ­ձոտ բա­նաս­տեղ­ծութ­յու­նը, որ փնթի ա­ռո­գա­նութ­յամբ սկսում են ար­տա­սա­նել, ի­հար­կե հա­վա­տա­ցած լի­նե­լով, որ հա­ճա­խոր­դին դրա­նով չեն հա­մո­զի…
Ավ­տո­բու­սում տե­ղա­վոր­վում եմ հա­կա­ռակ դիր­քով դրված նստա­րան­նե­րից մե­կի վրա, որ միշտ ա­զատ է լի­նում, քա­նի որ թարս նստած գնալն ա­մեն մե­կի բա­նը չէ, այն էլ՝ ա­ռա­վոտ կա­նուխ, այն էլ՝ սո­ված փո­րին… Այդ­պես ա­սես էկ­րա­նին լի­նեմ: Բո­լորն ա­ռաջ են նա­յում, իսկ առջ­ևում ես եմ: Բայց դա ինձ չի կաշ­կան­դում: Կար­ևո­րը՝ ավ­տո­բու­սում եմ, տաք է, մտքերս հետս են, մար­դիկ էլ՝ մե­րոնք: Ե­թե ստաց­վի՝ մինչև Ա­վան կա­րե­լի է նույ­նիսկ մի քիչ ննջել, որ եր­կար չքնե­լը գո­նե ինչ-որ չա­փով փոխ­հա­տուց­վի, ու այդ «թնջու­կը» հան­կարծ Հաա­գա­յի դա­տա­րան չմտնի…
Աչ­քերս փակ մտա­ծում եմ՝ ա­սես ո՞րն է լավ գրող լի­նե­լու գաղտ­նի­քը: Ինչ կլի­ներ, ե­թե գրո­ղը մինչև վերջ ան­կեղծ լի­ներ իր ու թղթի հետ: Արդ­յոք ըն­թեր­ցո­ղը դա կզգա՞ր, կգնա­հա­տե՞ր, թե՞ կմտա­ծեր, որ միև­նույն է՝ ա­մեն ինչ հո­րին­ված է: Ա­սես որ­տե՞ղ է ա­վարտ­վում սո­վո­րա­կան պատ­մողն ու որ­տեղ՝ սկսվում գրո­ղը, կամ էլ՝ հա­կա­ռա­կը…
Ավ­տո­բու­սը դըռ­դը­ռա­լով ա­ռաջ է գնում, իսկ ես հան­գիստ նստած իմ տե­ղում, դեռևս ճա­նա­պար­հից գլխումս ծնված մտքերն սկսում եմ դա­սա­վո­րել, ե­տո­ւա­ռաջ ա­նել, ջնջել, նո­րից մտա­ծել, հե­տո հա­վա­նած­նե­րը կրկնել ու կրկնել, որ մինչև Ա­վան հան­կարծ չմո­ռա­նամ` ճա­նա­պար­հը եր­կար է: Չա­լա­րեի՝ կհա­նեի հե­ռա­խոսս ու այդ ա­մենն այն­տեղ կհա­վա­քեի: Նախ­կի­նում մի տար­բե­րակ էլ էի օգ­տա­գոր­ծում: Գլխումս ծնված մտքե­րը հե­ռա­խո­սով ա­րագ-ա­րագ ձայ­նագ­րում էի, որ ո­չինչ չկորց­նեմ, մինչև ժա­մա­նակ կգտնեի ու դրանք կանց­կաց­նեի հա­մա­կար­գիչ: Բայց մի օր այն­պի­սի բան պա­տա­հեց, որ ես հաս­կա­ցա՝ ո­րոշ ի­րա­վի­ճակ­նե­րում այն կա­րող է նաև շատ վտան­գա­վոր լի­նել: Երբ Անգ­լիա­յում դա­սըն­թա­ցի էի մաս­նակ­ցում, ա­ռա­վոտ­յան դա­սի գնա­լիս ի­րենց փակ զին­վո­րա­կան տա­րած­քով մի կես­ժա­մա­նոց ճա­նա­պարհ էի կտրում-անց­նում մինչև լեզ­վի կենտ­րոն հաս­նե­լը: Ու քա­նի որ էս ան­տեր կար­գա­պա­հութ­յունս դարձ­յալ ինձ հան­գիստ չէր տա­լիս, ու ես ոչ մի գնով ու­շա­նալ չէի ու­զում, միշտ շուտ էի դուրս գա­լիս հա­մա­րիցս ու հա­ճախ մեն-մե­նակ էի քայ­լում մինչև դպրոց: Բայց դե, եր­ևի են­թադ­րում եք, թե ստեղ­ծա­գոր­ծող մար­դը ոնց կա­րող է մե­նակ լի­նել, ինչ էլ լի­նի՝ նրա թա­փա­ռող մտքե­րը հաս­տատ նրա հետ կլի­նեն…
Ու այդ­պես, ա­ռա­վոտ­յան 8-ը դեռ չկար: Շ­րի­վեն­հա­մում Անգ­լիա­յի լու­սա­պայ­ծառ ա­ռա­վոտ­նե­րից մեկն էր, հրաշք մի բան, ու ես անշ­տապ քայ­լում էի դե­պի լեզ­վի կենտ­րոն՝ իմ դպրո­ցը: Ար­ևը մեծ, դե­ղին ափ­սեի պես ա­սես հրե­լով բե­րել, հե­նել էին ուղ­ղա­թիռ­նե­րի վայ­րէջ­քի հա­մար նա­խա­տես­ված կա­նա­չա­պատ հրա­պա­րա­կի եզ­րին, ճիշտ այն­պես, որ ա­սես ուր որ էր՝ կպոկ­վեր այն­տե­ղից ու կգլոր­վեր ու­ղիղ իմ գիր­կը: Դե, ես էլ՝ ներ­սումս հա­զար գույ­նի կա­րոտ՝ տուն, ըն­տա­նիք, ե­րե­խա­ներ, Հա­յաս­տան, ոնց կա­րող էի այդ տե­սա­րա­նից չներշնչ­վել… Տո­ղերն սկսե­ցին շար­վե­շա­րան գալ ու պտտվել գլխա­վեր­ևումս…
Հա­նե­ցի հե­ռա­խոսս, միաց­րե­ցի դիկ­տո­ֆոնն ու մո­տեց­նե­լով բե­րա­նիս՝ շատ ցած­րա­ձայն սկսե­ցի քայ­լե­լով ինձ ձայ­նագ­րել՝ ներշն­չան­քիս հո­գի ու մար­մին տա­լով: Մի քա­նի քայլ էի ա­րել, երբ տե­սա, թե ինչ­պես է ա­րագ-ա­րագ ինձ ըն­դա­ռաջ գա­լիս շատ բա­րե­տես ռազ­մա­կան ոս­տի­կանն ու անգ­լե­րե­նով հարց­նում է.
– Բա­րի լույս, տի­կի՛ն, կնե­րեք, այս ի՞նչ եք ձայ­նագ­րում հե­ռա­խո­սով:
Ես հան­կար­ծա­կիի գա­լուց մի պահ շփոթ­վում եմ, հե­տո սառ­նասր­տո­րեն սկսում ար­դա­րա­նալ, որ զին­վո­րա­կան լի­նե­լուց բա­ցի, նաև գրող եմ ու հի­մա գլխումս ծնված մտքերն եմ ըն­դա­մե­նը ձայ­նագ­րում, որ չկորց­նեմ… Նա սա­ռը հա­յաց­քով ինձ չա­փում է ոտ­քից գլուխ, մի պահ լռում է, հե­տո շատ խիստ նա­խազ­գու­շաց­նում, որ այդ­պի­սի բան այլևս եր­բեք չկրկնվի:
Մտ­քերս տե­ղում ձայ­նագ­րե­լու այդ «վտան­գա­վոր» սո­վո­րութ­յու­նը ոչ դրա­նով սկսվել էր, ոչ էլ դրա­նով ա­վարտ­վեց: Մի գի­շեր էլ, երբ ա­մու­սինս քնած էր ար­դեն, էդ ան­տեր մտքերն այն­պես սկսե­ցին հե­տապն­դել, որ հե­ռա­խոսս վերց­րե­ցի ու սկսե­ցի ինձ ցած­րա­ձայն ձայ­նագ­րել: Ու մեկ էլ… Նա վա­խե­ցած արթ­նա­նում է ու աչ­քե­րը վրաս չռե­լով հարց­նում, թե այդ ում հետ եմ խո­սում կես­գի­շե­րին…
Հե­տո շատ շու­տով այդ ա­մե­նը դար­ձավ սո­վո­րա­կան մի բան, ու ինձ ոչ ոք ո­չինչ չէր նա­խազ­գու­շաց­նում, քա­նի որ ես ինձ ձայ­նագ­րում էի ոչ թե օ­տար պե­տութ­յան ռազ­մա­կան ա­կա­դե­միա­յի փակ տա­րած­քում, այլ ըն­դա­մե­նը սե­փա­կան տան «սի­րո տա­րած­քում»…
Իսկ ավ­տո­բու­սում հե­ռա­խո­սով ձայ­նագր­վե­լը ոչ միայն ան­հե­թեթ կա­րող է թվալ իմ ծա­ռա­յա­կից ըն­կեր­նե­րին, այլև մի քա­նի օր հե­տո նա­խա­րա­րութ­յու­նում հաս­տատ կխո­սեն, որ եր­կար ծա­ռա­յե­լուց վերջ­նա­կա­նա­պես «խելքս թռցրել եմ», իսկ դրան կհա­ջոր­դի ինձ աշ­խա­տան­քից ա­զա­տելն ու վաս­տա­կա­շատ գրա­կան հանգս­տի ու­ղար­կե­լը՝ փառ­քով ու պատ­վով…
Ար­դեն Ա­վա­նում եմ, նա­խա­րա­րութ­յան ան­ցագ­րա­յին կե­տի դի­մաց: Իջ­նում եմ ավ­տո­բու­սից՝ գլխումս այդ օր­վա խնդիր­նե­րի լուրջ ու ծան­րակ­շիռ փա­թե­թը, ու ոչ ոք չի կա­րող նկա­տել ան­գամ, թե ոնց եմ ինձ հետ հսկիչ-ան­ցագ­րա­յին կե­տով անց­կաց­նում ճա­նա­պար­հին մտքումս ծնված բո­լոր կի­սատ բա­նաս­տեղ­ծութ­յուն­ներն ու պատմ­վածք­նե­րը, ո­րոնք մի օր հաս­տատ կա­վար­տեմ՝ ա­ռանց փնթփնթա­լու ու դժգո­հե­լու այս խե­լա­հեղ կյան­քից… Ու այդ օ­րը, հաս­տատ գի­տեմ, ես ան­չափ կա­րո­տած կլի­նեմ այն բո­լոր օ­րե­րին ու ա­ռա­վոտ­նե­րին, երբ ե­րա­զում էի մի հինգ րո­պե էլ թե­կուզ ա­վել քնել…

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։