Միջօրե եղավ, և ես տեղ հասա։
Եվ ես մոտեցա շուրթերով աղոտ։-
Լույսն իր սպասքն էր ջրերին շարել։
Հազար քամու մեջ այն քամին տեսա,
Որը պարտեզում, ցանկապատի մոտ
Իր ձեռքը վարդի կոնքին էր դրել։
Ջրերի վրա այստեղ մեղմօրոր՝
Մխիթարիչին, լսվեց, կուղարկեմ։
Եվ վեց հոգի՝ վեց չքնաղ ձայնավոր
Հաջորդ վայրկյանին կանգնեցին մեր դեմ։
Հաջորդ վայրկյանին, Սո՜ւրբ Հոգի, մենք քո
Ջուրը բխեցինք հազար ականի։
Եվ տեսանք թուխսդ թփերի ներքո՝
Ոսկյա ճտերով իր շարականի։
Սիրեններն այստեղ ինչքան էլ կանչեն՝
Ուրիշ ոչ ոքից չընդունեք դրանք –
Լեզվի ձեռքի՜ց են, լեզվի ձեռքի՜ց են
Երկրի շողշողուն շնորհները թանկ։
Եվ եթե նրանք լեզվի ձեռքից չեն՝
Ուրեմն չարի ձեռքից են նրանք։
Նա քարոզում է՝ կրծքաբաց կանգնած
Արիսպագոսում ահա մի քարի։-
Գնագոյացման հազար ձև կա, բայց
Միայն նա գիտի գինը դարերի։
Գնանշողը դուստրն է երգի,
Որ իր բառերի կութերն է շարում,
Ինչպես մայրը, որ իր առաջնեկի
Վերմակն է ձևում և մգդակարում։
Կրկնապատկե՜ց, պատկերս հատե՜ց,
Որդիս լցրե՜ց մեր ամբարներն անծիր։
Բայց երբ ծովահենն ինձ ծովը նետեց,
Նա իր դաշտերգն էր երգում հոգեթով։
– Լոկ դու էիր, որ – ճիչս լսեցիր
Եվ փրկօղակը նետեցիր մթնով։
Նստեցին տանը, մեզ մոտ կանչեցին
Ձայնավորները արդ քո վեց հոգով,
Սպասարկեցին, շուրթերը բացին,
Մեզ ողողեցին ոսպ ու կորեկով
Եվ փրկությունը մեկնաբանեցին՝
Մեկնեցին ազատ անկման օրենքով։
Դու ի՞նչ ես, արքա՛, գլխահակ նստել
Քո երկրի մոխրե ավերակներին։
Լոկ նա՛ կարող է այստեղ հավաստել
Հաղթանակների պատգամը վերին։
Մի եղանակ կա աստ ժամանակի
Մայրաքաղաքը մտնելու համար։-
Լեզվի ձին թամբել, որի գավակին
Ահա աստղերի պատմուճանն է վառ։
– Կամավորների գունդը աներեր
Եվ զորքն իր արքան Իլիոն ուղարկեց։
Բայց ժամանակին համակ պճնասեր
Ժամանակակից նա մեզ չկարգեց։
Դու, բերան-դայակ, մետաքսով պատում՝
Զուգում ես դստերն իմ ժողովրդի,
Բայց առավոտյան նա դեն է նետում
Իր զգեստներն ու դարձյալ անոթի
Մոխիր է ցանում մազերին իր սև,
Քաշում է դեմքին քողը լռության
Եվ դարձյալ ելնում խոհի մշտատև
Անվերջանալի մուրացկանության…
Քո զորքը, արքա՛, քեզ լքեց նորից։
Բայց այս որտեղի՞ց դարձյալ հավաքվեց
Շուրջդ բառերի զորքը լիահորդ։
Այդ Միքայե՞լն է, որ իր բերանից
Կտրելով` դարձյալ երկիր ուղարկեց
Թիկնապահական իր գունդը պահնորդ։
– Ծփում էին երկրի ջրերը զվարթ։
Տեղանքներն էին զվարթ հուրհրում,
Պարտեզներ էին այստեղ ծաղկազարդ։
Առավոտյան վաղ բերանս բացած՝
Վեց հոգի ներսս նայեցին դարձյալ,-
Եվ այնտեղ ահա դո՜ւ էիր բուրում,
Բոլոր թերթերով վառվող ներքի՜ն վարդ: