Արդեն վաղուց բանասիրական գիտությունների թեկնածու էի և դասավանդում էի Խ. Աբովյանի անվան ՀՊՄՀ-ի բանասիրական և մի քանի այլ ֆակուլտետներում, որոնցում ուսուցանվում էր միջնադարի հայ հանճար Գրիգոր Նարեկացին ու նրա վերժամանակյա «Մատեան ողբերգութեան» երկը: Այդ աստվածային գրքի մտքերը հարկավոր են բոլոր մարդկանց՝ անկախ, թե նրանք ինչ ազգի ու կրոնի են պատկանում:
Ու եթե նրանք Աստծու արարածներն են, ուրեմն պետք է լսեն Արարչի խոսքը և առաջնորդվեն դրանով:
Այդ գիտակցումով գրեցի մի հոդված՝ «Գրիգոր Նարեկացու «Մատյանը» հասանելի դարձնել շատերին» («Գրական թերթ», Երևան, 1985 թ., թ. 52):
Զարմանալի էր, որ մի քանի զանգեր եղան մորս, ըստ որում, ծնողներիս ծանոթ պաշտոնյաների կանանցից, որոնց ամուսինները գրականագետներ չէին, և հարցնում էին, թե ինչպես եմ մտահղացել ու առաջադրել այդ կարևոր խնդիրը:
Հիմա, երբ մի տեսակ մոռացված են մեր մեծերը, երբ «Գրական թերթը» չունի բազմամասնագետ ընթերցողների բանակ, մտածում եմ, թե որքա՛ն թանկ էր հայ միջնադարյան գրականությունը հին օրերի մարդկանց համար:
Աելիտա ԴՈԼՈՒԽԱՆՅԱՆ
