ԽՌՈՎՔ
Արփագետուկում
հիմա մենք չենք։
Այնտեղ մերոնցից
մնացել են միայն
հորս տնկած
խնձորենիները
և մեր Մեծ քարը։
Փորձեցի բռնել
հայացքը Մեծ քարի,
դեմքը շրջեց։
ՏՐՏՈՒՆՋՔ
Մեղք են մեծերը,
զի մեծ են մեղքերը։
Ամենուրեք անընդունելի է ճշմարտությունը,
իսկ ընդունելին այպանվում է,
խոսքերը ներվում են,
լռությունը՝ ոչ,
սուտը մոմեր է վառում հայոց սրբատներում,
սուրբը՝ հալածականի ցնցոտիներով,
դռնեդուռ է ընկել՝
աներկիր, անօթևան։
Ձիթենու ճյուղը աղավնու կտցից խլել,
իրենց բներում ճոճք են դարձրել ագռավները։
Բոլոր ձայներում,
բոլոր բառերում,
բոլոր շարժումներում,
արմատներում անգամ՝ լերդացած արյուն կա։
Լինելության տաք ավիշները
խոտերի ցողուններում
աղերսվում են արեգակի ջարդված գույներին,
ամպերն իրենց անհստակելի մրուրի մեջ
մթակոլոլ տապակվում են,
արահետ ու կածան՝ օտար ճամփորդների քայլերից
սրտնեղած,
ուրանում են հեռուն,
Քար աղբյուրի կարկաչներում խաթարվել են
կանչերը մեր անհնձվոր, անկալվոր հանդերի,
կռունկների երամները մոլորել են
Մեծ քարի ճամփան,
աշխարհից խռոված իմ ձին
փակվել է Ափուն քարի քարայրում,
և մհերված խրխինջը
ասես հողի ընդերքներից է գալիս,
վայրի մեղուները իրար են խառնել հասցեները
Ծյորեն ինգյուսըմ հորս տնկած խնձորենիների, որ
չգիտեմ՝ ծաղկո՞ւմ են
կրկին, թե՝ ոչ…
Օգնական լեր, Հիսուս Քրիստոս,
Ամենակարող Տեր,
մանավանդ՝ զգո՜ւյշ,
սատանան կրկին ձեռք է մեկնել սուրբ մեռոնին։
Մեծ են մեղքերը, զի մեղք են մեծերը։
ԻՄ ԱՐՑԱԽ
Անթափանց մութով լցված իմ աչքերն առկայծում են
կսկիծների մեջ՝ սև, դառնապատիր։
Ե՛վ անդուռ, և՛ անելք։
Նայում եմ կամարներին
մեր հին ու նոր աշտարակների,
որ փլուզված, ամայացած՝
բյուր ծագերում հայոց հողի,
կամուրջներ են դառնում մեղկ,
անսփոփ դարերի համար՝
ժամանակի և տարածության
ցրիվ-ցրիվ պատկերներում։
Աննման են, շքեղ են մեր տուն-վանքերն՝
անգամ ավերված,
ու դրանից նեռան պղտոր երակներում
թույնն ավելի է եռում։
Տրվելով վայրի տենդին ու
մոլուցքին գորշ գայլերի՝ աչքերի
ֆոսֆորով նա «զարդարում» է իր ապագան,
վանքից հուր է
թռցնում մոմի՝ պղծելով և խորանները
մեր սրբազան աշխարհի,
որ թեժ լինեն կրակներն իր
ճենճերահոտ ու երկրակուլ դժոխքի։
Լույսը վաղվա, սակայն, երևում է և այն պահին,
երբ այն չկա։
Ու ես խորքն եմ նայում ցավի՝
որպես բացվող հորիզոնին,
կամաց-կամաց նշմարվում է հույսի մի շող՝
հոգուս ընդերքներում.-
և Դավթի ձին քայլ է անում,
և փայլում է Դավթի թուրը հավլունի,
և ձյուներից ծիլ է տալիս կրկին
հայկյան հերկի Հունտը ոսկյա,
և երկիրս արթնանում է վշտի միջից՝
որպես անմեռ ոգին Քիրսի։
ՈՉ ՀԵՏՈ ԵՎ ՈՉ ԷԼ ԱՆՑՅԱԼ
Մենք միշտ գնում ենք այնտեղ,
ուր ոչ միայն ուրիշները.
անգամ ինքներս մեզ չենք սպասում:
Բոլոր կողմերի վրա
մուժ է, մեգ է ու մշուշ,
առաջը հետո է,
հետոն՝ ոչ առաջ ու ոչ անցյալ,
հազար տարի օդում առկախ
անպատասխան հարց:
Ոտքիդ տակից քո մոլորակը փախչում է,
ինչպես կառափնարանից:
Իմաստ չունի ձեռք մեկնել՝ իմանալով,
որ ոչ մեկը
չի բռնելու: Մանավանդ՝ ո՞վ կա: Եվ
անօգուտ է այլևս թռչելու մասին
մտածելը, որովհետև նախ թևերդ
տվել ես ուրիշին,
ապա դու այն տաշտակ-նավակում ես,
որն իր սուր ծայրի վրա վաղուց մխրճվել է
տիղմի մեջ տիեզերական քաոսի,
և ամեն ինչի առանցքն ի սկզբանե դու ես:
Երկնքի դռները նույնպես փակ են:
Մենք սիրում ենք լինել այնտեղ, ուր մեզ
սպասում են, իսկ դա
մեր բոլոր մեղքերից վատթարագույնն է:-
Քաոսի բաղադրությունը միայն սերն է:
Ճանապարհը կայանում է, երբ հասնում է
ճամփորդը՝ ոչնչացնելով ինքն իրեն:
