Նորադարձ հավատացյալները հավաքվել էին քաղաքի ծայրամասի թաղամասերից մեկում և սպասում էին Պողոս առաքյալին: Շատերը նոր էին դարձի եկել, միայն լսել էին նրա մասին: Չէին լսել առաքյալի երկնային իմաստուն խոսքը, բայց հավատով էին եկել, անհավատալի հրաշքի սպսումով:
Խումբ-խումբ հավաքված՝ ցածրաձայն զրուցում էին, միմյանց փոխանցում լսած իրական ու անիրական հրաշքների պատմությունները: Նրանք եկել էին տեսնելու և լսելու ուսուցչի խոսքը, ով տարիներ հալածելով նոր հավատի մարդկանց, հանկարծակի դարձի էր եկել ու քարոզում էր հարություն առած և երկինք համբարձված Փրկիչի իմաստությունները:
Վերջապես հայտնվեց քաղցած հոտին արոտի տանող հովիվը: Բոլորը դադարեցին զրուցել, զգաստանալով լսողություն դարձան: Պողոս առաքյալը մի պահ հայացքով քրքրեց հավաքվածներին, լայն ժպտաց ու ողջունելուց հետո սկսեց քարոզել.
– Մեր ուսուցիչն ասում է. «Իսկ ես ասում եմ՝ սիրեցեք ձեր թշնամիներին, օրհնեցեք ձեզ ատողներին, բարություն արեք ձեզ ատողներին և աղոթեք նրանց համար, ովքեր չարչարում են ձեզ:- Ապա լռեց, փակեց աչքերը, հավաքեց մտքերը և շարունակեց:- Ով բաճկոնդ վրայիցդ հանի, թույլ տուր, որ նա շապիկդ էլ վերցնի»:
Հավաքվածների միջով խշշոց անցավ, ինչպես քամին՝ եգիպտացորենի հասուն արտի միջով: Այնքան անհասկանալի էին առաքյալի խոսքերը, որ առաջին անգամ լսողների ուղեղին զարկվելով, ետ էին դառնում դեպի հեղինակը: Նա զգում էր այդ և աշխատում էր խոսքն ավելի հասանելի դարձնել, ավելի մարսելի: Հավաքվածները գայլից վախեցած ոչխարի հոտի նման սեղմվում էին միմյանց, և փսփսոցը դառնում էր ավելի լսելի: Սակայն նրանց մեջ կային նաև մարդիկ, որոնց ծանոթ էին առաքյալի խոսքերը: Նրանք խոնարհում էին գլուխները, կրքոտ խաչակնքում և հավատի բջիջներ առաջացնում, որոնց շուրջ համախմբվում և միասնական էին դառնում քարոզը լսելու եկած նորահավատները:
Երբ ժողովականները հանդարտվեցին ու նորից լսողություն դարձան, Պողոս առաքյալը, խոր շունչ քաշելով, շարունակեց հավաքվածներին փոխանցել ուսուցչի խոսքերը.
– Լսո՞ւմ եք, թե ինչ է ասել. «Աչքի փոխարեն աչք պիտի հատուցես, ատամի փոխարեն՝ ատամ»: Իսկ ես ասում եմ՝ մի՛ հակառակվիր քեզ չարիք պատճառողին: Եթե քո աջ երեսին ապտակ տա, մյուս երեսդ էլ դարձրու նրան: Եթե մեկն ուզի քեզ դատի կանչել՝ շապիկդ առնելու համար, բաճկոնդ էլ տուր նրան:
Առաքյալի ծանր խոսքը երկնքից թափվող անձրևի նման միալար լցվում էր հավատացյալ հոտի վրա, աշխատում կտրել իրական աշխարհից, տանել դեպի մի այլ՝ անճանաչելի աշխարհ.
– Եթե մեկը քեզ բռնադատի մեկ մղոն ճանապարհ միասին գնալ՝ իր բեռը տանելու համար, նրա հետ երկու մղոն գնա…
Հավատացյալ հոտը նորից սկսեց դզզալ մեղվափեթակի նման: Պետրոս առաքյալը մի պահ լռեց, սկսեց ուշադրությամբ զննել առջևում կանգնած հավատացյալների լարվածությունից կարմրած դեմքերը, բռնել մշուշված հայացքները՝ աշխատելով իր խոսքը տեղ հասցնել և խաղաղություն իջեցնել երկնքից:
Շուտով քամուց քշվող արտի նմանվող խշշոցը կտրվեց: Որոշ մարդիկ ծնկի էին եկել, երեսներին խաչ էին հանում ու փսփսոցով աղոթք մրմնջում: Մինչ Պողոս առաքյալը պատրաստվում էր շարունակել խոսքը, դիմացի նեղլիկ փողոցից, որս տեսած գայլերի ոհմակի նման, հայհոյելով ու վառվող հայացքներով աչքերից կրակելով, հայտնվեցին քաղաքի հրեաները: Պողոս առաքյալը, կանխազգալով մոտեցող արհավիրքը, մի պահ իջեցրեց ձայնը, ապա իրեն հավաքելով, նորից շարունակեց քարոզել:
Հավատացյալ հոտից ոմանք էլ էին նկատել մոտեցող հրեաներին: Իրենք էլ էին հրեա, լավ գիտեին ազգակիցների մոլեռանդության աստիճանը: Գիտեին, որ եթե հավաքվել են, խմբվել ու վանկարկելով մոտենում են իրենց, ուրեմն վտանգը մեծ է: Վախից մի պահ կծկվեցին, սեղմվեցին միմյանց, բայց Փրկիչի հույսն ամենազոր էր, խաղաղվեցին՝ ապավինելով Նրա ողորմածությանը:
Իսկ կատաղած հրեաների թափորը, հայհոյելով ու վանկարկելով, կատաղած գայլերի նման ոռնալով, մոտենում էր: Եվ երբ մոտեցան, պարզվեց, որ նրանցից յուրաքանչյուրի ձեռքին մի քար է պահված, իսկ գրպանները լիքն են քարերով:
Մինչ Պողոս առաքյալը բարձրաձայն քարոզում էր, կատաղած հրեաները մոտեցան ու առանց կանգ առնելու, յուրաքանչյուրը մի քար նետեց հավատացյալ հոտի վրա:
– Անհավատնե՛ր, դավաճաննե՛ր, ազգուրացնե՛ր…,- կանչում էին նրանք ու գրպաններից հանելով քարերը՝ կատաղի թափով շպրտում էին վախից կծկված հավատացյալների ուղղությամբ:
– Եթե քաղցած է քո թշնամին, հաց տուր նրան, եթե ծարավ է, ջուր տուր նրան: Երբ այդպես վարվես, ամոթն արդեն կայրի նրան: Մի՛ պարտվիր չարից, այլ բարիով հաղթիր նրան,- կանչեց Պողոս առաքյալը:
Հավատացյալները գայլի արյունածոր երախից սարսափահար ոչխարի հոտի նման կծկվեցին, փաթաթվեցին միմյանց՝ ցանկանալով պաշտպանվել սուրացող քարերից: Քիչ հետո լսվում էին ճիչեր, օգնության կանչեր: Ոմանք մոլուցքով աղոթում էին, խնդրում Տիրոջը, որ պաշտպանի նետած քարերից, բայց ոչ ոք չէր պատասխանում հրեաների հայհոյանքներին, ոչ էլ իրենց ցավ պատճառողների հարվածներին:
– Եղբայնե՛ր,- կատաղած հրեաներին կանչեց Պողոս առաքյալը,- մի՛ բարկացրեք Տիրոջը: Քար նետելով Աստծո զավակների վրա՝ բարկացնում եք նրան:
Կանչում էր, սակայն հրեաները չէին հանդարտվում, փրփրած բերաններով անընդհատ հայհոյում էին ու նետում գրպանների քարերը: Քարերից մեկը կպավ առաքյալի կողքին կանգնած տղամարդու գլխին, և նա հնձված խոտի նման պառկեց գետնին: Մի քար էլ կպավ իր կրծքին: Մի պահ շունչը կտրվեց, կծկվեց, բայց տիրապետելով իրեն, նորից կանչեց.
– Եղբայրնե՛ր, Աստված մեկ է: Նա բոլորիս սիրում է հավասարապես: Ով չընդունի նրան, կվառվի դժոխքի կրակներում:
Կանչում էր, բայց քարերն ու հայհոյանքներն անընդհատ թափվում էին կարկտի նման: Նոր մարդիկ էին ընկնում գետնին, արյունը գոլ էր տալիս: Պողոս առաքյալին մոտ կանգնած հավատացյալներից մի քանիսը թռան նրա մոտ, գրկեցին, փաթաթվեցին, որ պաշտպանեն քարերից:
Իսկ հրեաներն ավելի էին բորբոքվում: Անընդհատ հայհոյում էին նրանց հավատը, սուտ աստված Հիսուս Քրիստոսին ու քարերը շպրտում գայլերի ոհմակից հոշոտվող ոչխարի անօգնական հոտի նման շփոթված հավատացյալների ուղղությամբ:
Պողոս առաքյալի շունչը կտրվում էր վրան թափված մարդկանց ճնշումից: Արյան մեջ շաղախված մի աղջնակ ընկավ առաքյալի ոտքերի առաջ: Աղջնակը մարող հայացքով նայում էր իրեն՝ փրկություն էր փնտրում: Առաքյալի մարմնով դող անցավ: Աշխատում էր ոտքի կանգնել, պաշտպանել իր հավատացյալ հոտին, բայց ամուր գրկել էին՝ պաշտպանում էին հրեաների հայհոյանքներից ու նետած քարերից: Նա զգում էր, որ Աստված մեծ փորձության է ենթարկում ոչ միայն իրեն, այլև հավատացյալ հոտին, որի մեծ մասն արդեն փռվել էր գետնին գոյացող արյան կարմիր լճակների մեջ և բարձրաձայն իրեն ու Տիրոջն էր կանչում օգնության: Հասկացավ, որ իր վրա է թողնված հավատացյալ հոտի անվտանգությունը, որ ինքը պետք է տեղում որոշում ընդունի և փրկի իր շուրջը հավաքված նոր հավատի լույսը տեսած մարդկանց:
Առաքյալը ոտքի կանգնեց, խոր շունչ քաշեց, ուժ հավաքեց ու իր վրա թափված մարդկանց ասաց.
– Ոտքի՛ կանգնեք, վերցրեք նրանց նետած քարերն ու նետեք իրենց վրա:
Կարծես չլսեցին կամ չհասկացան: Կծկված դողում էին: Նա նորից իր մեջ ուժ կենտրոնացնելով՝ ազատվեց իրեն պաշտպանողներից և մի քար վերցնելով՝ կատաղորեն շպրտեց ոգևորությունից վառվող աչքերով կատաղած հրեաների վրա: Կծկված հավատացյալները, տեսնելով իրենց առաջնորդի գործողությունը, ոգևորված ոտքի ելան, ուղղեցին մեջքները, վերցրին ոտքերի տակ ընկած քարերը և կանչելով ցավից տնքացող եղբայրներին, աչքերից մաքրելով գլխից հոսող արյունը, քարերը նետեցին ոչխարների հոտի վրա հաձակված գայլեր հիշեցնող հրեաների ուղղությամբ:
Հրեաները մի պահ շփոթված կանգ առան, մոլորվեցին, ապա երեսները շրջելով փախան նեղլիկ փողոցով: Ոտքի ելած հավատացյալները, ձեռքերի քարերը սեղմելով, սկսեցին վազել նրանց ետևից՝ քարկոծելով հալածեցին մինչև նեղլիկ փողոցի վերջը:
Պողոս առաքյալը նույնպես ափի մեջ սեղմած քարը շպրտեց խուճապահար փախչող հրեաների վրա ու կանգ առավ: Ոգևորված ամբոխը նույնպես կանգ առավ, շրջապատեց առաքյալին: Բոլորը ոգևորությունից վառվող աչքերով նայում էին, սպասում նրա խոսքին:
Բոլորը վերադարձան հավաքատեղի, օգնություն ցույց տվեցին վիրավորներին ու նորից խմբվելով առաքյալի շուրջ՝ լսողություն դարձան:
– Գոյություն ունեն երկրային օրենքներ և երկնային օրենքներ,- նորից սկսեց խոսել Պողոս առաքյալը:- Երկրային օրենքները վերաբերում են նյութական աշխարհին, իսկ երկնային օրենքները՝ հոգևոր աշխարհին: Եթե երկրում ապրես երկնային օրենքներով՝ անպայման պարտություն ես կրելու: Հետևաբար, եթե թշնամին ջարդում է քո տան դուռը, սպանում քո զավակին, դու ավելի շուտ սպանիր նրան, որ փրկես քո ընտանիքին ու քո տունը: Եթե թշնամին սպանում է քո հարազատներին ու քո ազգակիցներին, ավերակ դարձնում քո շեն երկիրը, ոչ թե պիտի աղոթես նրա համար, այլ պիտի սպանես: Երկնային օրենքները չեն փրկելու քեզ ու քո տունը կործանումից: Քեզ չի փրկելու այն խոսքը, որ ասում է. «Եթե քաղցած է քո թշնամին, հաց տուր նրան, եթե ծարավ է, ջուր տուր նրան: Երբ այդպես վարվես, ամոթն արդեն կայրի նրան: Մի՛ պարտվիր չարից, այլ բարիով հաղթիր նրան»: Իսկ ես ասում եմ՝ ինչքան էլ հաց տաս քո թշնամուն, նա պետք է սպանի քեզ: Պիտի ուտի քո հացը ու սպանի, որովհետև եկել է սպանելու քեզ ու տիրանալու քո տանը:
Ես նոր պատգամ եմ տալիս ձեզ. «Եթե թշնամին մտնում է քո երկրի սահմաններից ներս, ջարդում քո տան դուռը, սպանում քո զավակներին ու հրդեհում քո տունը, դու ավելի շուտ սպանիր նրան, որպեսզի փրկես քո ընտանիքին ու տունը: Եվ քո երկիրը, որ քո Հայրենիքն է»:
