ԳԻՐԸ՝ ՃԱԿԱՏԱԳԻՐ

Հու­լի­սի 6-ին ՀԳՄ Կ­լոր սրա­հում հյու­րըն­կալ­վեց ար­ձա­կա­գիր Վա­հագն Գ­րի­գոր­յա­նը:
ՀԳՄ նա­խա­գահ Էդ­վարդ Մի­լի­տոն­յա­նը, Վա­հագն Գ­րի­գոր­յա­նին հա­մա­րե­լով գոր­ծող հրա­բուխ, նկա­տեց, որ նրա գրա­կա­նութ­յու­նը և մարդ­կա­յին տե­սակն այն­պի­սին է, որ եր­բեք ի­րեն ար­մունկ­նե­րով ա­ռաջ չի մղել, ո­րով­հետև մշտա­պես զբաղ­ված է ե­ղել գրե­լով: Ն­րա բո­լոր գրքերն էլ ար­ժա­նա­ցել են բարձր գրա­խո­սա­կան­նե­րի, տպագր­վել են ան­գամ այն ժա­մա­նակ­նե­րում, երբ դժվար էր տպագր­վե­լը, փնտրված ա­նուն է ե­ղել: «­Վա­հագ­նը իր գոր­ծե­րով ար­տա­քո թվաց­յալ սա­ռը հա­յացք ու­նի, ո­րը ի­րա­կա­նութ­յու­նը խոր­քա­յին կեր­պով է ըն­կա­լում ու ներ­կա­յաց­նում, և­ այդ­տեղ հե­ղի­նա­կա­յին զգաց­մուն­քայ­նութ­յու­նը և բա­նաս­տեղ­ծա­կա­նութ­յու­նը ար­տա­քո չէ»,- վստա­հեց­րեց Էդ. Մի­լի­տոն­յա­նը՝ հա­վե­լե­լով, որ ար­ձա­կա­գիրն իր ո­ճի մեջ նե­րա­ռել է նաև խա­ղի, զա­վեշ­տի հո­գե­բա­նութ­յու­նը՝ կա­տա­կեր­գա­կա­նի հաս­նող: Էդ. Մի­լի­տոն­յա­նի կար­ծի­քով՝ 90-ա­կան թվա­կան­նե­րի շրջա­դար­ձա­յին ժա­մա­նա­կը, կա­ցու­թաձ­ևե­րի փո­փո­խութ­յու­նը բե­րեց նաև նոր ա­սե­լիք­ներ, նոր հո­գե­բա­նութ­յուն, նոր դեմ­քեր, նոր ի­րա­դար­ձութ­յուն­ներ, և գ­րո­ղը այդ ա­մե­նի մեջ չէր կա­րող չզգալ այն կա­տա­կեր­գա­կա­նը, որ կար մեր կյան­քում: «­Վա­հագն Գ­րի­գոր­յանն այ­սօր մեր ար­ձա­կի ա­ռա­ջա­տար, գլխա­վոր ու­ժե­րից է: Գի­րը նրա ճա­կա­տա­գիրն է»,- ա­սաց Էդ. Մի­լի­տոն­յա­նը և 80-ամ­յա­կի ա­ռի­թով պարգ­ևատ­րեց ՀԳՄ Գ­րա­կան վաս­տա­կի հա­մար մե­դա­լով:
Գ­րա­կա­նա­գետ Աե­լի­տա Դո­լու­խան­յանն անդ­րա­դար­ձավ Վ. Գ­րի­գոր­յա­նի «­Դար կորստ­յան» և «­Ժա­մա­նա­կի գե­տը» վե­պե­րին՝ վեր­ջինս հա­մա­րե­լով հզոր տա­ղան­դի գիրք, մար­գա­րեութ­յուն:
Գ­րա­կա­նա­գետ Դա­վիթ Գաս­պար­յա­նը, ո­րը ժա­մա­նա­կին գրա­խո­սել է Վ. Գ­րի­գոր­յա­նի գրքե­րը և­ ար­ձա­կին նվիր­ված տար­բեր հոդ­ված­նե­րում անդ­րա­դարձ­ներ ա­րել, նշեց, որ ի­րեն հիաց­նում է գրո­ղի գրա­կան կեր­պա­րը՝ պար­կեշտ, ի­րեն չպար­տադ­րող:
«­Ձեր ար­ձա­կում նրբե­նա­գույն բան կա՝ բա­նաս­տեղ­ծա­կա­նութ­յու­նը չա­փա­վո­րե­լու զսպվա­ծութ­յուն, որ տրված է շատ քչե­րին: Դ­րա հա­մար շատ մեծ տա­ղանդ պի­տի ու­նե­նաս, որ այդ­պես հա­մա­մաս­նո­րեն կա­րո­ղա­նաս օգ­տա­գոր­ծել պոե­զիան»,- ընդգ­ծեց բա­նաս­տեղծ Ար­տա­շես Ա­րա­մը՝ վստա­հեց­նե­լով, որ Վ. Գ­րի­գոր­յա­նի գրա­կա­նութ­յան, ար­ձա­կի մեջ ոչ մի ա­վե­լորդ դրվագ, ա­վե­լորդ հու­զա­կա­նութ­յուն չկա. մեր կյանքն է, մեր օ­րերն են՝ ա­ռանց գու­նա­զարդ­ման, իր հա­կա­սութ­յուն­նե­րի մեջ:
Գ­րա­կա­նա­գետ Ժեն­յա Քա­լան­թար­յա­նը, ո­րը ե­ղել է Վ. Գ­րի­գոր­յա­նի հա­մա­կուր­սե­ցին, բնու­թագ­րեց նրան որ­պես խո­հա­կան անձ­նա­վո­րութ­յուն, ո­րը ու­սա­նո­ղա­կան տա­րի­նե­րին շատ ակ­տիվ դրսևո­րում­ներ չու­ներ որ­ևէ հար­ցում, բայց խո­հուն, դի­տող հա­յացք ու­ներ, որն ի վեր­ջո դրսևոր­վեց նրա ար­ձա­կի մեջ: «­Վա­հագն Գ­րի­գոր­յա­նի ար­վես­տը իս­կա­պես տար­բեր­վող է, ո­րով­հետև բո­լոր երկ­խո­սութ­յուն­նե­րը նա անց է կաց­նում իր մի­ջով՝ զտե­լով, պա­տու­մի մեջ տե­ղա­վո­րե­լով: Ն­րա ար­ձա­կի բնո­րոշ հատ­կա­նիշ­նե­րից մե­կը հեգ­նանքն է՝ ցա­վը հեգ­նան­քի վե­րած­ված»,- ա­սաց Ժ. Քա­լան­թար­յա­նը՝ հա­վե­լե­լով, որ նրա ար­ձա­կը ու­նի տար­բե­րա­կիչ հատ­կա­նիշ­ներ, ո­րը ա­ռանձ­նա­հա­տուկ տեղ է ա­պա­հո­վում մեր գրա­կա­նութ­յան դաշ­տում:
Դ­րա­մա­տուրգ, «Գ­րա­կան թեր­թի» գլխավոր խմբա­գիր Կա­րի­նե Խո­դիկ­յա­նը, անդ­րա­դառ­նա­լով «­Պո­ղոս-­Պետ­րոս» վե­պին, ա­սաց. «­Գե­ղար­վես­տա­կան այն­պի­սի վար­պետ պա­տում է, բայց իր մեջ փաս­տագ­րա­կան-տե­ղե­կատ­վա­կան այն­պի­սի հսկա­յա­կան հոսք է պա­րու­նա­կում, որ պա­տու­մը քեզ տա­նում է ա­ռաջ, իսկ ին­ֆոր­մա­ցիան մար­սե­լու, հաս­կա­նա­լու, կի­զա­կե­տե­լու հա­մար ժա­մա­նակ է պետք… Մեր գրա­կա­նութ­յու­նը իր հա­րատ­ևութ­յու­նը, իր ըն­թաց­քը, իր ող­նա­շա­րը ու­ղիղ պա­հե­լու կա­րո­ղութ­յու­նը ա­հա այս­պի­սի գոր­ծե­րով է ա­պա­հո­վում»:
Ե­լույթ ու­նե­ցան նաև Կա­րի­նե Ռա­ֆա­յել­յա­նը, Ա­լիս Հով­հան­նիս­յա­նը:
Վա­հագն Գ­րի­գոր­յա­նը շնոր­հա­կա­լա­կան խոս­քում անդ­րա­դար­ձավ Լիտ­վա­յում գրա­կա­նութ­յան վի­ճա­կին՝ փաս­տե­լով, որ այն­տեղ գրքե­րի տպա­քա­նա­կը ան­հա­մե­մատ մեծ է, մաս­նա­վո­րա­պես՝ ե­թե Հա­յաս­տա­նում 300-500 է, ա­պա այն­տեղ 3000-5000 նվա­զա­գույնն է: Գր­քե­րի գնե­րը կրկնա­կի, ե­ռա­կի ա­վե­լի բարձր են, քան Հա­յաս­տա­նում, նույն­քան բարձր են նաև հե­ղի­նակ­նե­րի հո­նո­րար­նե­րը: «Ես, տա­նը փակ­ված, գրում եմ, հիմ­նա­կա­նում շփվում եմ հայ հա­մայն­քի ան­դամ­նե­րի հետ: Իմ գրա­կա­նութ­յու­նը մար­դու, նե­րաշ­խար­հի, կեն­ցա­ղա­յին խնդիր­նե­րից գնաց ազ­գա­յին, պե­տա­կան հար­ցե­րի, երբ հայտն­վե­ցի Լիտ­վա­յում: Դր­սից տե­սա հայ հա­մայն­քը, մարդ­կանց ճա­կա­տագ­րե­րը: Այդ պատ­ճա­ռով էլ այս նոր դա­րում գրած իմ բո­լոր գրքե­րը ա­վե­լի շատ ազ­գա­յին, հա­մա­հայ­կա­կան խնդիր­ներ են ար­ծար­ծում: Հա­յաս­տա­նից բա­ցա­կա­յութ­յու­նը ինձ Հա­յաս­տա­նով է լցնում»,- ա­սաց Վա­հագն Գ­րի­գոր­յա­նը: