ՀԳՄ վարչությունը շնորհավորում է բանաստեղծ, արձակագիր
Վահագն Մուղնեցյանին ծննդյան 75-ամյակի առթիվ
«Գրական թերթը» միանում է
շնորհավորանքին
…ՈՒ ԵՐԱԶԵԼ ԵՄ ՃԱԽՐԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ
Վահագն Մուղնեցյանի ստեղծագործական անհատականությունը հատկանշվում է առաջին հերթին իրականության, կյանքի ընկալման և արտահայտման մասշտաբայնությամբ: Ընդ որում` ոչ միայն արտաքին-ֆիզիկական, այլև ներքին-հոգեկան առումներով: Պատահական չէ, որ նա հարցազրույցներից մեկում իր վերջին՝ «Տաբու» վեպը «մեծ մասշտաբի գործ» է համարում: Այս հատկանիշը դրսևորվում է ոչ միայն ստեղծագործության գլխավոր նպատակի նրա բանաձևման մեջ, ըստ որի՝ «Ընդհանրապես, գրականության խնդիրը մարդն է, Երկիր մոլորակը», այլև մտահղացման ծիրում, երբ խոստովանում է, որ «Ալիզ», «Եկվորներ», «Տաբու» եռագրությունն իր մտքում ձևավորվել է դեռևս… 30 տարի առաջ: Ահա թե ինչու, նրա արձակի հերոսները աչքի են ընկնում կերպարի կառուցման հիպերբոլային-առասպելական բնութագրություններով, ինչի հիմքերը պետք է փնտրել ինչպես ազգային բանահյուսության, ժողովրդական մտածողության, այնպես էլ հայ ու համաշխարհային գրականության և արվեստի հին ու նոր դրսևորումներում…: Այլ խոսքով` Վ. Մուղնեցյանը որոշակի ժամանակի և տարածության մեջ գոյություն ունեցող կյանքի, թեկուզև գեղարվեստական, վավերագրողը չէ միայն, այլև այդ որոշակիի մեջ խտացած անսահմանի ու անըմբռնելիի վերծանողը, որը հաճախ անլուծելի հարցականների առաջ է կանգնեցնում նաև իրեն: Գրողի իր բուն մտահոգությունը Վ. Մուղնեցյանն արտահայտել է «Ալիզ» վեպի հերոսներից մեկի՝ Չարքաշի բերանով. «Երազը լավ բան է, բայց մարդ իր արթուն ժամանակը պետք է տրամադրի աշխատելուն ու մտածելուն, որ գոնե հասկանա, թե ինքն ով է, որտեղից է եկել և ուր է գնում»… Կամ` «Մենք» քերթվածի չափածո տողերում՝
Էս լռակյաց հոլովույթի//Բարդույթի մեջ ովքե՞ր ենք մենք…
Ճակատագրական այս հարցը ծագում է ինչպես նրա արձակի գրեթե բոլոր հերոսների, այնպես էլ բանաստեղծական ժողովածուների քնարական հերոսի մեջ, քանի որ նրանք ամենքն էլ, ըստ էության, Վահագն Մուղնեցյան արվեստագետ-գրողի ներաշխարհային պրպտումների դրսևորումներն են: Եվ բարդությունն այն է, որ շեղվելով նախաստեղծ հոգեկան մաքրության ու անմեղության էությունից, մարդը ստիպված է միայնակ որոնել դեպի անաղարտ Մարդը տանող ուղիները: Այդ է պատճառը, որ «Տաբու» վեպում նկարիչ Կարլոսը «շարունակ մարդ էր փնտրում այս մարդաբնակ աշխարհում», «մենակության մեջ Անուշիկը երբեք իրեն այդքան մենակ չէր զգացել», և նույնիսկ կյանքի բոլոր բարիքներից օգտվելու ունակ վարիչ Արամիչն իրեն զգում է «այնպես միայնակ, ինչպես թիթեռնիկը լուցկու տուփի մեջ»:
Գրողի հոգին, ներքին տագնապներն ու հույսերը առավել մերկ ու բաց են ներկայանում հատկապես բանաստեղծական ժողովածուներում: Նա խոստովանում է, որ Մարդուն չգտնելով այլ տեղերում, որոնել է իր ներսում, բայց… սարսափել գտածից: Քանզի համառորեն չի ձերբազատվում «անկումի ահից», ձգտում է մաքրվել «անորոշության սպանող ցավից» ու չի կարողանում… Դաս առնելով նարեկացիական պոեզիայի ներքին ոգորումներից՝ նա ևս իր մեջ զգում է երկրային մարդու բոլոր հանցանքների ու մեղքերի բեռը, երբ «ծախում են մարդուն», նրա «խոսքը միամիտ», հարբած մարդու ճիչն ու «վրդովվածի խռովքը հոգու», վաճառում են խիղճը, սրտի տրոփը, որից հոգեպես արժեզրկվում է մարդը՝ «Եվ արժեք չունենք՝ ոչ ես, ոչ էլ դու»:
Սակայն բանաստեղծի սիրտը տագնապում է ոչ միայն անհատ մարդուն, այլև իր ազգին ու հայրենիքին բաժին հասած զրկանքների, կորուստների ու տառապանքների համար: Վկան՝ քերթվածներից մեկի խոստովանանքային տողերը՝
Իմ հիշողության ծալքերում որքան փորձում եմ ջնջել՝//Էլի հառնում է կիսալուսինը՝ կեռ մի յաթաղան:
Եվ, ահա, գրողին թվում է, թե երկրային այս փորձությունը Երկինքն է պարգևել իրեն՝ որպես «ինքնահերձման միջոց», որով՝
Հիմքից պիտի ինձ ավերեմ՝//Վերակերտեմ հիմքից նորից…//… Եվ հատուցեմ՝ իմ մեղքերի//Չափ ու կշիռը ճանաչած,//Որ դեպի Քեզ ողջագուրեմ,//Որ դեպի Քեզ անմեղանամ:
Իսկ այդ երանելի վիճակին հասնելու միակ միջոցը Սերն է, որը մարդկայնացնում, ազնվացնում է մարդուն, միայն «լուսատեսիլ, լուսաերիզ, լուսավարար և լուսացիր» վերերկրային աղջկա տեսիլն է, որ բանաստեղծի միջից իսպառ ջնջում է մշուշը՝ տեղ բացելով «պարզ գույների» համար, նահանջում են «խավարածին խորհուրդները», և ինչ-որ տեղից կանչում է «անհայտության մոգական ուժը դավադիր»…
Ինչ վերաբերում է ազգի ու հայրենիքի ճակատագրին, ապա Վահագն Մուղնեցյան բանաստեղծի ընդվզումը միանգամայն անկեղծ է ու ոգեշնչող՝ նեմեսիսյան ոգու չարությամբ «մեղսածին դևերին սանձելու» ցանկությունից, մինչև հրեղեն կառքով դեպի Մասյաց գագաթը սլանալու ձգտումը, որպեսզի՝
Հալեցնեմ հազար տարվա սառույցը Նոյյան տապանի,-//Եվ բերեմ սերմեր, որոնց պտուղը երկրում չորացավ,//Եվ անխոցելի սկիզբը դնեմ իմ նոր ոստանի: «Եվ բերեմ սերմեր»
Վերջապես, նման ձգտումի կամ հանդուգն երազանքի իրավունքը նրան տալիս է «երդվյալ զորականի» իր կոչումը, որով հպարտորեն կարող է բարձրաձայնել՝
Ես պատիվ ունեմ, ահա, այսպես,-//Զինանշանիս – դրոշիս հետ, -//Զենքով ու գրչով իմ Նաիրյան//Խոսել ու խորհել դարերի հետ: «Հայ զորական»
Այս ամենից հետո եթե ուզում եք իմանալ նաև Վահագն Մուղնեցյանի տեսակետը գրի ու գրականության մասին, ապա ավելի լավ, քան «Ալիզ» վեպի գուշակ Առաքելի վկայությունն է, չեք գտնի՝ «Կարդալը գիտե՞ս ինչով է լավ. կյանքում ինչ որ չես կարողանում անել, թվում է, թե գրքի մեջ ապրելով՝ կարողացար: Գիրքը երազի նման մի բան է, իսկ ես ամբողջ կյանքումս ճախրել եմ իմ երազներում ու երազել եմ ճախրելու մասին»…
Շնորհավորելով հոբելյանի առթիվ՝ հոգեկան ճախրանքի բազում նորանոր պահեր եմ մաղթում Վահագն Մուղնեցյանին:
Պետրոս ԴԵՄԻՐՃՅԱՆ
***
Հայտնությունն այնքան անակնկալ էր, որ պարզապես չէի կարողանում անջատվել այն հարցից, թե երբ և ինչպես կազմավորվեց գրական այս տաղանդը: Հիրավի, ինչպիսի՜ ներքին ազատություն, երևակայության ինչպիսի՜ բարձր համատեղումներ, խոսքի գեղարվեստական ինչպիսի՜ զգացողություն…
Նրա գրիչը իրոք որ օժտված է զարմանալի կարողությամբ: Նրա հերոսները լիարժեք մարդիկ են, անհատապես ընդգծված ու կամային, ֆիզիկական ու հոգևոր չափազանց ուժեղ բռնկումներով ու կրքերի հեթանոսական արտահեղությամբ: Մուղնեցյանը կառուցում է մարդու երկրային գոյության մի յուրատեսակ առասպել՝ գնալով դեպի կեցության սկիզբը, էթնիկական արխետիպը…
Վահագն Մուղնեցյանը միանգամայն ինքնատիպ անհատականություն է ժամանակակից հայ արձակում և արդեն առաջին գծի վրա է դրել իր տաղանդի հնարավորությունները:
Սերգեյ ՍԱՐԻՆՅԱՆ
***
Վահագն Մուղնեցյանը շատ բան շատ լավ գիտի: Նրան տրված է լինել իր ծննդավայրի բանահավաքն ու հիշողության կրողը, նրա կենսակերպի ու կենսաձևի վկայողը: Նրա «Ալիզն» ու «Եկվորները» բանավոր ասքերի էին նման և ասես վերծանում էին էպոսների ստեղծման գաղտնագրերը:
Նրա պատումը հորդում է հանկարծահաս հեղեղի պես…
Նա հայոց լեզվին դիմում է որպես տեր և տիրակալ, քամում է նրա առողջ հյութերը, և հունդերը չեն դատարկվում…
Նա մարդկանց չի նկարագրում:
Նա վերապրում է մարդկանց:
…Մեծ ազգերը գիտեն երգիծել սեփական վարքը, անողոք վերաբերվել նրա անցյալին ու ներկային՝ հանուն ապագայի: Մենք նույնպես կարող ենք՝ «Երկիր Նաիրի», «Կյորես», «Այրվող այգեստաններ» ունենք: Մեր այդ կարողության ապացույցն է նաև «Տաբու»-ն:
Այս վեպով Վահագն Մուղնեցյանը «Ալիզ»-ի և «Եկվորներ»-ի հետ ընթերցողի սեղանին է դնում մի մեծադիր «Եռագրություն»:
Եկեք չսարսափենք գնահատականներից և չթողնենք դրանք գալիք սերունդներին…
Ռոմիկ ՍԱՐԴԱՐՅԱՆ
***
Տպագրվել է մի գիրք, պատանության մի ասք, ուր բառի ուժն ու զգացմունքի առնականությունը հերքում են հիշողության ամեն տեսակ քաղցրաշշուկ նվնվոց, ընթերցողի առջև հառնում է ապրած կյանքի ճշմարտությունը՝ երջանիկ օրերով ու կորուստների ողբերգությամբ, ճակատագրերի բախումով ու հոգիների հաշտությամբ, տարիների ընթացքում գինու պես թնդված սիրով ու մեղմացած ատելությամբ: Դա Վահագն Մուղնեցյանի «Ալիզ» վեպն է…
Իգնատ ՄԱՄՅԱՆ
***
Հպարտ եմ քեզնով: Նախ ապացուցեցիր, որ դու հրաշալի արձակագիր ես… «Ճանապարհը շրջանակի մեջ» քո առաջին գիրքը շարժեց գրական լայն շրջանների ուշադրությունը… թե՛ յուրատիպ ոճը, թե՛ պատմվածքներիդ աշխարհահաղորդ մտածելակերպը միանգամից կոչվեց մուղնեցյանական… դու չթողեցիր, որ ընթերցողի հիացումը գոնե մի քիչ սառի. դու նրա հիացումը դարձրիր զարմանալի բորբոք, երբ լույս տեսավ արդեն նոր, անդրանիկ վեպդ՝ «Ալիզը»… Դա կենսագրություն էր, բայց քո կենսագրությունով բազում կենսագրություններ բացող էպոխա: Նամանավանդ լեզվամտածողությունդ ու բառային նորախոսությունը կուռ կառուցվածքով, եզակիության շաղախով էր պատված: Հայ գրականության համար ծնվեց նոր գրողը, իր յուրովի դիմագծերով, առանձնացող բնավորությամբ, ցավի մուղնեցյանական տեսակով: Արդեն հաստատուն երկարաձգվեց քո կերպը, համոզմունքը, ճշտին սովորեցնելու կամքն ու եռանդը:
Լյուդվիգ ԴՈՒՐՅԱՆ
Շնորհավոր
Վահագն Մուղնեցյանը յոթանասունհինգ տարեկան է… Անհավատալի է… Ե՞րբ, ո՞նց… Թվում է` ընդամենը մի քանի ժամ է անցել, ՀԳՄ- ից եկել, Թումանյան-Տերյան խաչմերուկում բաժանվել ենք տներով` երեկոյան «Հարիսնոցի» մոտ հանդիպելու պայմանավորվածությամբ, ու երեկոն դեռ չի իջել…
Մեր բարեկամությունը կայացավ դժվարին ժամանակներում, Խորհրդային երկրի գոյության վերջին տարին էր, հետո` փլուզում, մութ, ցուրտ, սով, պատերազմ… Մեզ ջերմացնում էր գրականությունը. ես իմ առաջին գործերն էի հրապարակում, Վահագնը արդեն չորս գրքերի հեղինակ էր, այդ թվում` երկու վեպի` «Ալիզ» և «Եկվորներ»: Սոցռեալիզմի ճնշումը դեռևս գործում էր, ու հանկարծ հրապարակ իջան այս զարմանահրաշ վեպերը` ձևով, լեզվով, ոճով թարմ, անկաշկանդ, հյութեղ կերպարներով ու յուրօրինակ հումորով, մուղնեցյանական սիրո նուրբ ու շռայլ տեսակի համընդգրկումով: Այս վեպերն ասես կանխանշեցին ազատումը հնի կաղապարվածքներից, և դա միայն գրականության մասին չէր, հեղինակը զգացել էր նոր ժամանակների գալուստը երկրի, ժողովրդի կյանքում, «Սովետների» փլուզմանը ոչ ոք չէր հավատում, սակայն գրողի ենթագիտակցությունը որսացել, կանխազգացել էր մոտալուտ փոփոխությունների փոթորիկը: Արդեն անկախության շրջանում լույս տեսավ հեղինակի երրորդ հրաշալի վեպը` «Տաբու»-ն: Այնուհետև` «Զոհանվեր»-ը, որը Վահագն Մուղնեցյանի աշխարհայացքի, հավատքի, փորձի և իմաստնության պոետիկ ամփոփումն է` մեծածավալ, բազմաշերտ ու հետաքրքիր:
Շնորհավորում եմ հոբելյանական տարեդարձդ, մեծ գրող, լավ մարդ, հրաշալի ընկեր, հումորդ, կենսախնդությունդ ու սերդ` անպակաս, առողջ եղիր, ամուր, նոր ստեղծումներ ենք սպասում քեզնից:
Գուրգեն Խանջյան
ՀՈՒՇԻ ԵՎ ԵՐԵՎԱԿԱՅՈՒԹՅԱՆ ՇԱՂԱԽԸ
Երբ 1986-ին լույս տեսավ Վահագն Մուղնեցյանի «Ալիզ» վեպը, հասկացա, որ դեռ դպրոցական տարիներից իմ ընկերը, բանաստեղծություններով ու պատմվածքներով ընթերցողին արդեն հայտնի Վահագնը, մի շատ հետաքրքիր բան է արել արդի հայ վեպի բնագավառում: Ես, որ նաև գրքի ձևավորման հեղինակն էի և Վահագնի առաջին բանաստեղծական ժողովածուի հրատարակիչը, մամուլում առաջինն անդրադարձա վեպին: Եվ դա ավելի քան երեք ու կես տասնամյակ առաջ, երբ դեռ նա չէր գրել «Եկվորներ» ու «Տաբու» վեպերը և չէր ամբողջացրել իր արժեքավոր եռագրությունը: Նպատակահարմար եմ գտնում իմ այդ խոսքից որոշ հատվածներ ներկայացնել ընթերցողներին և դրանով իսկ շնորհավորել տաղանդաշատ գրչընկերոջս 75-ամյակը:
«… Բայց ինչպես էլ համագործակցեն հիշողությունն ու երևակայությունը, նրանց արդյունքը միայն այն դեպքում է դառնում գեղարվեստական արձակի ակնառու նվաճում, երբ այն իր վրա է կրում հեղինակի անհատական ինքնուրույնության, ստեղծագործական հասունացման և մասնագիտական վարպետության ու կատարելության անբեկանելի կնիքը»:
«… Տեղանք, որը հեղինակի սիրո հայացքի տակ սոսկ աշխարհագրական վայրից վերածվել է հյութեղ, գունառատ մի միջավայրի, որի զիգզագներում ծնվում, ապրում-դեգերում ու մեռնում են վեպի հերոսները: Բայց ի շնորհիվ հեղինակային ուրույն արտահայտչամիջոցների, բոլոր հերոսների կյանքը անընդմեջ է վեպի առաջինից մինչև վերջին էջը: Այսպես. ահա ծիծաղաշարժ մի դրվագ, որին մասնակից է հերոսներից մեկը, և փույթ չէ, որ նախորդ էջում պատկերված է եղել այդ նույն մարդու մահը: Այդ հնարքը, որ կարծես հաստատումն է կերպար-հերոսների ոգեղեն անմահության, Օղբաթ Մարտինի գլխավորությամբ էջից էջ է տեղափոխում իր էշին անմնացորդ սիրող Համոյին ու ղարսեցի Ավոյին, խելառ, ցանցառամորուս Կոլային ու կոնֆետ ուտող Եսթերին, անզուգական երաժիշտներ Դարչո-Մգոյին ու բերզեն Իլյազին, Երեմիա Չարքաշին ու Փիղ Միկիչին, Տիրացու Արմենակին ու էլի շատ շատերի, որոնց գրքի էջերում հենց առաջին հայտնվելն արդեն հետագա անմոռաց հանդիպումների երաշխիք է»:
«… Բայց որքան էլ անհավատալիորեն իրական լինեն դեպքերն ու դիպվածները, և որքան էլ ընթերցողի հոգում անիմանալի թրթիռներ առաջացնեն ծանոթ վայրերի նկարագրությունները, միևնույնն է, մենք նսեմացրած կլինենք Վահագն Մուղնեցյանի «Ալիզ» վեպի արժանիքները, եթե ասենք միայն, որ այն ընդամենը մի թաղի, թեկուզ և աննախադեպ, տարեգրություն է: Ավելին, դա ոչ թե թաղի, այլ հեղինակի, ինչպես նաև հեղինակի ծննդավայրից շատ ու շատ հեռու անկյուններում ապրող, բոլորովին ուրիշ մարդանց կյանքի այն ժամանակատարածական հատվածի շաղախ-պատումն է, որը բնորոշվում է մանկություն-պատանեկություն-երիտասարդություն անդառնալի անցումով, և որի ընդմիշտ հեռացման գիտակցումը մեզ այցելում է շատ ավելի ուշ…»:
«… Գրքի մասին խոսքը թերի կլինի, եթե, թեկուզ և համառոտ, չանդրադառնանք երկու կարևոր գործոնների: Նախ անհնար է չնշել ֆաբուլան հետաքրքրաշարժ ու կլանող սյուժեի վերածելու հեղինակի գրական ինքնատիպ, բայց սահուն ու աննկատ ոճի մասին: Իսկ գրքի լեզվի հարցը, թեևս, առանձին խոսակցության նյութ է: Խոսքն, իհարկե, հեղինակային լեզվի մասին է, այն լեզվի, որով ընթանում է ողջ պատումը և, որը Վահագն Մուղնեցյանի նշանակալից նվաճումներից մեկը պետք է համարել»:
Վան ԱՐՅԱՆ
Իմ գրչընկեր, ժամանակակից Վահագն Մուղնեցյանի կյանքը՝ ստեղծագործական թե պարզապես մարդկային՝ իր բոլոր առումներով, բուռն է փոթորկուն լինելու չափ: Կարծես թե նա աշխատել է անդադրում՝ մի վեպից անցել է մյուսին, նոր բանաստեղծությունից հետո անմիջապես ծնվել է ավելի նորը՝ տարբեր ասելիքով, բնույթով, գործունեության մի ոլորտից անցել մյուսին: Նա մի գրող է, որի գործերը կարդալիս ապագա սերունդները տեսնելու են ոչ միայն մեր ապրած ժամանակները, այլ նաև այս տարիների համն ու հոտը: Վահագնի լեզվամտածողությունը, մտքերի փիլիսոփայական կառուցվածքը միանգամից ընթերցողին առնում են իրենց հորձանուտը, և հորդում է զգացողությունների գետը:
Սիրելի՛ Վահագն, նորից եմ կարդալու քո «Ալիզը», «Եկվորները», «Տաբուն»:
2003 թվականին, երբ գրեցիր քո այս տողերը, ո՞րերորդ զգայարանով էիր առաջնորդվում, երբ դեռ չկար Սիրիայի պատերազմը, չկային մեր այս վերջին պատերազմը կանխորոշող նշանները, դեռ ոչ մեկի մտքով չէր կարող անցնել ռուս-ուկրաինական պատերազմը, դրանց բերած արհավիրքները.
Երկիրը խոր-խրվել է հատակը մեղքի,
Ո՞վ էր տեսել այսքան ցավ բարդեն մի մեջքի:
Ո՞վ էր տեսել այսպիսի բազմություն մի անտուն,-
Սերմը հատնում է արդեն, արմատն են հատում:
Գուժկանները կանչում են-իրար ձայն տալիս,-
Վերջին աղետն է, ահա, ծանրումեծ գալիս:
Շնորհավորում եմ ծնունդդ, ընկե՛ր, սրտանց ցանկանում նորանոր գրական հաջողություններ: Եվ թող այսպես լինի.
Ահա լսում եմ շշունջներդ թանկ,-
Ղողանջալուր է ձայնը զանգերիդ,-
Եվ կամա՜ց-կամաց լցվում եմ խինդով՝
Թոթափվում ձմռան ծանր թմբիրից:
Ալիս ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Ասում են՝ նախասահմանված կապ կա մարդու և իր անվան միջև: Վահագն անվան մեկնություններից ամենավստահելի տարբերակը «հուր (ագն) բերողն» է: Եվ Վահագն Մուղնեցյանը հուր, ուրեմն նաև լույս է բերում իր միջավայրին ու իր ժամանակին ոչ միայն իր մարդկային նկարագրով, այլև իր գիր ու գրականությամբ: Եվ քանի որ գիրն անմահ է, անմեռ է նաև այն լույսը, որ բխելու է իր գրից: Անշփոթելի ներկայություն է Վահագն Մուղնեցյանն իր բանաստեղծությամբ ու արձակով, որ տասնամյակներ ուղեկցում է հայալեզու ընթերցողին, գեղարվեստով բացահայտում մեր երկրի ու ժողովրդի կեցությունը, հայ մարդու ներաշխարհն ու հոգու տագնապները:
Վահա՛գն, քո գիրը ճակատագիր ու ժամանակի ամենօրյա դիմագծություն է՝ իր տոհմիկ ժառանգորդությունը հավաստող, որ Վահագնի ծննդյան պատառիկից գալիս ու հասնում է Վահագն Մուղնեցյան գրագետին, զգայնությունների լարված մի խառնարան է, ուր ներդաշնության կարոտ, վերսլացումներ ու հոգու թևաբեկումներ կան, անցավորության տագնապ ու մշտամնայության առհավատչյա:
Արձակագիր Վ. Մուղնեցյանին բնորոշ է անզուսպ գեղարվեստական երևակայությունը, որ ընթերցողը վայելել է նրա վեպերի ընթերցման ընթացքում: Եվ Աստծո ամեն օր սպասում եմ այն վեպին, որի մասին բազմիցս խոսել է հեղինակը՝ «Սմբատ Բագրատունի»: Սեբեոսի հիշատակության, նախատիպի պատմական-հավաստի լինելու ու մուղնեցյանական երևակայության մեկտեղումից մուղնեցյանական գրի բազմաշավիղում կարող է սկզբնավորվել մի նոր շավիղ՝ սրանով իսկ հաստատագրելով իր շարունակական ու մշտական ներկայությունը մեր արձակում: Ու քանի հեղինակը չի մարել իր գրի պարտամուրհակները, մեր օրերի պատանդն է ու հայոց ընթացքի ուղեկիցը, հայոց գրի զինավորն է ու Զոհանվերը: Վահագն Մուղնեցյան վաստակավոր տաղանդավորին, իր թոռների Հրաշեկ պապին, ճախրիկ մենավորին շնորհավորական խոսք ասելուց առաջ և հետո մաղթենք Առողջություն, Արևշատություն և Արարում:
Վալերի ՓԻԼՈՅԱՆ
Հուրհեր Վահագն Մուղնեցյանը ԵՊՀ-ի բանասիրական ֆակուլտետի ժուռնալիստիկայի բաժնի մեր կուրսին միացավ քիչ ավելի ուշ՝ տեղափոխվելով երեկոյան ուսուցումից։ Եկավ ու իր բուռն ու բռնկուն, անմիջական ու հախուռն, բաց ու անկեղծ բնավորությամբ անմիջապես մի տաք երակ հաղորդեց կուրսին՝ դառնալով ոչ միայն ուսանողական տարաբնույթ խենթությունների «հրահրողը», այլև գրական ու երաժշտական մթնոլորտի կրակը թեժացնողը: Ամեն ինչի մեջ ամենա-ամենան էր. կուրսի ամենալավ երգողն էր, ումից մենք բազմաթիվ ազգային ու հայրենասիրական երգեր սովորեցինք, ամենահումորովն էր, ամենահնարամիտը՝ դասախոսների համար զանազան թակարդներ լարելու մեջ, ամենաբռնկունը, անհրաժեշտության դեպքում՝ ամենաառաջինը թիկունքիդ կանգնողը և, վերջապես, ինչպես ցույց տվեց ստեղծագործական կյանքի հետագա ընթացքը՝ կուրսի բազմաթիվ շնորհալիների մեջ՝ ամենատաղանդավորը։
Մի խոսքով, առանց Վահագնի մեր կուրսն այն չէր լինի, ինչ որ էր… Հա՛, մոռացա ասել, որ տարիքով էլ՝ ամենաավագն է, որ արդեն ծննդյան 75-ամյակն է բոլորում…
Սիրելի՛ Վահագն, հիմա, մտաբերելով ու վերապրելով այդ ամենը, ուզում եմ նախ շնորհակալ լինել քեզ, որովհետև հատկապես քո՛ ներկայությունն ամբողջ հմայքով զգացնել տվեց ուսանող լինելու համն ու անկրկնելիությունը, անցնող յուրաքանչյուր օր մի տպավորիչ դրվագով անմոռանալի դարձնելու ուրախությունը, ստեղծածդ գրական արժեքներով որպես հարազատ ընկեր հպարտանալու հնարավորությունը… Ահա այդ բոլոր թանկ ու գնահատելի ապրումները հոգուս մեջ՝ սրտանց շնորհավորում եմ փառավոր հոբելյանդ: Քեզ ամուր առողջություն՝ թեթևորեն կրելու հսկայական վաստակիդ ծանր բեռը, որ հաստատապես դեռ բազմապատկվելու է… Վստահ եմ, որ ինձ միանում են մեր բոլոր համակուրսեցիներն ու ուսանողական տարիների ընկերները…
Սեյրանուհի ԳԵՂԱՄՅԱՆ
