Ե՞րբ և ո՞րն է եղել ամենահիշարժան հոդվածս, չեմ կարող ասել և չեմ էլ փորձի ետ թերթել տարիների հիշողությունն ու թերթի հավաքածուները, քանզի դրանցից ամեն մեկը եղել է ճիշտ ժամանակին ասված խոսք, ուրեմն և՝ հարկավոր ու տեղին, ուրեմն և հիշարժան՝ լույսընծայման առիթով կամ պատճառով: Դա իմ շնորհքը չէ, այլ «Գրական թերթի», որի 90 տարիների հավատամքն է եղել՝ լինել պահանջված, օգտակար ու անհողդողդ:
«Գրականը» երևելի ամբիոն է եղել ու այդպիսին կա ոչ միայն շնորհալի սկսնակների, անվանիների ստեղծագործությունների, գրքերի հանրահռչակմամբ, դրանց գրականագիտական-վերլուծական ծանրակշիռ խոսքով, այլև հասարակական-քաղաքական կյանքի, ազգային, մշակութային ավանդույթների գոյության ու զարգացման ուղեկիցի և ուղեցույցի դերով: Խորհրդային տարիներին կոմունիստական գաղափարախոսությունը խիստ զգայուն լինելով այլախոհության նկատմամբ, այդուամենայնիվ, հատկապես իր պատմության վերջին տասնամյակում, շնորհիվ հայկոմկուսի լայնախոհ ու ազգընտիր ղեկավարի, հանդուրժում էր «Գրական թերթի» այլախոհությունը, քանզի դա յուրատեսակ վահան էր ընդդեմ ներքին և արտաքին բոլոր այն մարտահրավերների, որոնք ուղղակիորեն կամ քողարկված ուղղված էին ազգային հիմքերի խարխլմանն ու տեսլականների բարոյալքմանը: Այդ վահանը հայոց էության ուղնուծուծը ըմբռնած մեր ավագ գրչեղբայրների ձեռքերում էր: Եվ մեր «Գրականը» եղավ ու մնաց ոչ թե կամակատար, այլ՝ առաջնորդ, ոչ թե վեհերոտ, այլ՝ անվեհեր, ոչ թե գոռոզ, այլ՝ խոնարհ, ոչ թե ատելության, այլ սիրո սերմնացան, ոչ թե կույր, այլ՝ ամենատես, ոչ թե կեղծավոր, այլ՝ արդարամիտ: Ահա թե ինչու, երբ 90-ամյա մեր Պառնասին իր հոբելյանի առթիվ ուզում եմ խոսք ասել, ակամա, գորովանքով արտաբերվում է ընդամենը երկու բառ՝ «Գրական» ջան»…
– «Գրական» ջան», մեր այսօրվա տարամերժ, խառնիճաղանջ, անելանելի ու վտանգներով լի կյանքի թոհուբոհում էլի դու արդարամիտ ես, ոչ՝ մեղսագործ, հավատարիմ ես, ոչ՝ դավող, սատարող ես, ոչ՝ անօգնական, օրհնող ես, ոչ՝ անիծող, քննադատող ես, ոչ՝ պախարակող…
Ուստի, փառք ու պատիվ քեզ, մեր հորական օջախ, հայ գրչի մշակներիս Բերդ ու Տաճար, և այս խոսքս էլ համարում եմ այն հիշարժանների թվում, որոնք երբևէ եղել են քո էջերում՝ ճիշտ ժամանակին, հարկավոր և տեղին…