ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՈՒՍՈՒՑՉԱՊԵՏԵՐԸ ԵՎ ՄԵՐ ԵՐԱԽՏԱՎՈՐ ԳՐԻՉՆԵՐԸ

Սկս­վել են Խա­չա­տուր Ա­բով­յա­նի ան­վան հայ­կա­կան պե­տա­կան ման­կա­վար­ժա­կան հա­մալ­սա­րա­նի 100-ամ­յա­կին ըն­դա­ռաջ հան­դի­սութ­յուն­նե­րը, ո­րոնք շա­րու­նակ­վե­լու են ամ­բողջ տա­րին։ Մա­յի­սի 11-ին բա­նա­սի­րա­կան բա­ժան­մուն­քի ու­սա­նող­նե­րը ե­ռու­զե­ռի մեջ էին. Վ. Պար­տի­զու­նու անվ. հայ նոր և նո­րա­գույն գրա­կա­նութ­յան և ն­րա դա­սա­վանդ­ման մե­թո­դի­կա­յի ամ­բիո­նը կազ­մա­կեր­պել էր Ման­կա­վար­ժա­կա­նում դա­սա­վան­դած գրա­կա­նա­գետ­նե­րի և մեր գրա­կա­նութ­յան ե­րախ­տա­վոր­նե­րի մե­ծա­րում ու­սա­նո­ղա­կան գի­տա­ժո­ղո­վի շրջա­նա­կում, որն ընդգ­ծում է սե­րունդ­նե­րի շա­րու­նա­կա­կան կա­պը տաս­նամ­յակ­նե­րի խոր­քով։ Ու­սա­նող­նե­րի գի­տա­կան հե­տաքրք­րութ­յուն­նե­րի կենտ­րո­նում էին հար­յու­րամ­յա բու­հին կեն­սագ­րութ­յուն պարգ­ևած անց­յա­լի դա­սա­խոս­նե­րը՝ Վա­չե Պար­տի­զու­նին, Ար­շա­լույս Բա­բա­յա­նը, Հեկ­տոր Ռշ­տու­նին, Ե­ղի­շե Պետ­րոս­յա­նը, Ս­ևակ Ար­զու­ման­յա­նը, ու­րիշ­ներ, նրանց կող­քին՝ եր­բեմ­նի ու­սա­նող­ներ, դի­մա­գիծ կազ­մած գրող­ներ՝ բա­նաս­տեղծ­ներ և­ ար­ձա­կա­գիր­ներ, ո­րոնք, ինչ­պես նշեց նե­րա­ծա­կան իր խոս­քում ամ­բիո­նի վա­րիչ, պրո­ֆե­սոր Սու­րեն Դա­նիել­յա­նը, ա­ռա­ջի­նը Ման­կա­վար­ժա­կա­նի՛ց են ստա­ցել ստեղ­ծա­գործ խթա­նիչ նկա­րա­գիր, գրա­կան ըն­կա­լում­նե­րի, փառ­քի, տա­ռա­պան­քի դառ­նա­նուշ ճա­նա­պար­հի ու­ղե­գիր։
Հի­րա­վի, գրա­կան աշ­խար­հի հետ շա­րու­նա­կա­կան տրո­փով է կապ­ված հար­յու­րամ­յա բու­հի գրա­կա­նութ­յան ամ­բիո­նը, և­ այդ կա­պը տասն­յակ տա­րի­նե­րի մեջ զո­րաց­րել են մեր գրա­կա­նութ­յան ե­րախ­տա­վոր շրջա­նա­վարտ­նե­րը։ Այ­սօր նրանց ա­նու­նը հպար­տութ­յուն է ներշն­չում մեզ՝ ու­սա­նող­նե­րիս, ար­ձա­կի վար­պետ­ներ Հ­րանտ Մաթ­ևոս­յան, Մկր­տիչ Սարգս­յան, բա­նաս­տեղծ­ներ Սու­րեն Մու­րադ­յան, Ռազ­միկ Դա­վո­յան, Հա­կոբ Մով­սես, Լի­պա­րիտ Սարգս­յան, Եր­վանդ Պետ­րոս­յան, Ար­մեն Շե­կո­յան, Ա­րա­մա­յիս Սա­հակ­յան, գե­ղար­վես­տա­կան մտքի ձևա­վոր­ման ան­վեր­ջա­նա­լի դարբ­նոց-շար­քը հա­մալ­րած նվի­րա­կան դեմ­քեր:
Ու­սա­նո­ղա­կան գի­տա­ժո­ղո­վի մաս­նա­կից­նե­րը ծալք առ ծալք բա­ցում էին գրա­կան չա­փա­նի­շի ըն­կալ­ման ու մեկ­նութ­յան հին ու նոր սահ­ման­նե­րը, սիր­ված բա­նաս­տեղ­ծութ­յուն­նե­րի ար­տա­սա­նութ­յամբ ի ցույց էին դնում պատ­կե­րա­յին մտա­ծո­ղութ­յան նոր հարս­տա­ցու­ցիչ շեր­տեր։ Նախ, նրանք արժ­ևո­րե­ցին ու­սուց­չա­պետ Վա­չե Պար­տի­զու­նուն և ն­րա գոր­ծըն­կեր­նե­րին (զե­կու­ցող՝ 4-րդ լ­սա­րա­նի ու­սա­նող Ար­ևիկ Գոմց­յան), ո­րոնք դա­սա­խո­սութ­յուն­նե­րով և­ ու­սա­նե­լի գրքե­րով ա­պա­հո­վել են Մու­րա­ցա­նի, Շիր­վան­զա­դեի, հատ­կա­պես Վա­հան Տեր­յա­նի մշտա­կան ներ­կա­յութ­յու­նը ինս­տի­տուտ-հա­մալ­սա­րա­նի լսա­րան­նե­րում, հի­շա­տա­կե­ցին հայ վի­պագ­րութ­յան և բա­նաս­տեղ­ծութ­յան այն հա­րուստ ճա­նա­պար­հը, որ բա­ցա­հայ­տել են նրանք Րաֆ­ֆու, Սիա­ման­թո­յի, Ի­սա­հակ­յա­նի, Զա­պել Ե­սա­յա­նի և­ այ­լոց ստեղ­ծա­գոր­ծութ­յուն­նե­րից։ Ն­րանք քաջ գի­տեին, որ վաղ­վա գրո­ղը հա­ճախ ծնվում է լսա­րա­նում, ունկնդ­րութ­յան ու պատ­կե­րի մեկ­նութ­յան շա­ղա­խից։ Ու­սա­նող­նե­րը վե­րարժ­ևո­րե­ցին ար­ձա­կա­գիր Մկր­տիչ Սարգս­յա­նի գրա­կան հա­խուռն կյան­քը կրա­կի տակ (զե­կու­ցող՝ ամ­բիո­նի հայ­ցորդ Ան­նա Սարգս­յան), ու դրա­նից է, որ ա­ռա­վել գնա­հա­տում էր խա­ղա­ղութ­յու­նը։ Ն­րանք տե­սան ու վեր­հա­նե­ցին հայ կնոջ տա­ռա­պա­լից, ան­շուք ի­րա­կա­նութ­յու­նը ու Նա­նա իշ­խա­նու­հու ե­րա­զի կա­մուրջ­նե­րի հա­կադ­րութ­յու­նը Հ­րանտ Մաթ­ևոս­յա­նի ար­ձա­կի ծալ­քե­րում (զե­կու­ցող՝ Նա­րե Հով­հան­նիս­յան, 4-րդ լ­սա­րան), ՀՊՄՀ թիվ 57 հիմ­նա­կան դպրո­ցի ա­շա­կերտ­նե­րի կա­տար­մամբ լսե­ցին Սու­րեն Մու­րադ­յա­նի ման­կա­կան լու­սա­վոր եր­գե­րը և­ սերտեցին սե­րունդ­նե­րի հետ միշտ նո­րա­նա­լու գաղտ­նի­քը բա­նաս­տեղ­ծա­կան պատ­կեր­նե­րում, ան­ցան նո­րերս կյան­քից հե­ռա­ցած Ռազ­միկ Դա­վո­յա­նի պոե­զիա­յի է­պի­կա­կան և ք­նա­րա­կան հատ­կա­նիշ­նե­րին (զե­կու­ցող՝ Ա­նի Ան­տոն­յան, 4-րդ լ­սա­րան)։
Այդ օ­րը ու­սա­նող­նե­րի հյուրն էր ճա­նաչ­ված բա­նաս­տեղծ, ՀՀ Պե­տա­կան մրցա­նա­կի դափ­նե­կիր, Ման­կա­վար­ժա­կա­նի շրջա­նա­վարտ Հա­կոբ Մով­սե­սը, ո­րի քեր­թո­ղա­կան ինք­նա­տիպ, դե­պի նե­րաշ­խարհ բաց­վող պատ­կեր­նե­րը ու­սա­նող­նե­րը դի­տե­ցին իբրև ճամ­փոր­դութ­յան հնա­րա­վո­րութ­յուն և «յոթ­նե­րորդ որ­սոր­դութ­յուն» (զե­կու­ցող՝ Հայ­կան­դուխտ Մար­գար­յան, մա­գիստ­րա­տու­րա­յի երկ­րորդ լսա­րան), ինչ­պես կո­չել է ին­քը վեր­ջին ժո­ղո­վա­ծու­նե­րից մե­կը։ Հ. Մով­սե­սի երկ­խո­սութ­յու­նը ժա­մա­նա­կի և բա­նաս­տեղ­ծութ­յան մա­սին էր. «­Հա­նե՛ք լու­սա­վո­րութ­յու­նը, հանգց­րե՛ք լույ­սը, և­ ինչ շքեղ ի­րեր էլ դրված լի­նեն, չեք տես­նի։ Երբ լույ­սը վա­ռեք, դուք ան­գամ դա­տար­կութ­յան գե­ղեց­կութ­յու­նը կա­րող եք նկա­տել»,- իր ե­լույ­թում նշեց ժա­մա­նա­կա­կից բա­նաս­տեղ­ծը: Այդ լույ­սի պահ­պան­ման գոր­ծում Հա­կոբ Մով­սե­սը մե­ծա­գույն դե­րը տվեց ման­կա­վար­ժա­կան հա­մալ­սա­րա­նին. լավ ու­սու­ցի­չը երկ­րի, պե­տա­կա­նութ­յան հիմքն է,- պատ­գա­մեց բա­նաս­տեղ­ծը: Ժա­մա­նակն արժ­ևո­րել, գնա­հա­տել, բարձ­րա­ձայ­նել գրա­կան ար­ժե­քը, սա է թերևս բա­նաս­տեղ­ծութ­յան բարձր նպա­տա­կը:
Տաթև ԹԱՄՐԱԶՅԱՆ
ՀՊՄՀ, բա­նա­սի­րա­կան բա­ժան­մուն­քի 3-րդ լ­սա­րան

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։