Իմ ամենահիշարժան հրապարակո՞ւմը «Գրական թերթում»… Թերևս, տեղին կլինի շատերի նման ես էլ հիշատակեմ վաղուց արդեն հուշ դարձած ուսանողական տարիներին առաջին անգամ «Գրական թերթի» էջերում բանաստեղծություններիս տպագրումը, որն ինձ համար, անշո՛ւշտ, մեծ պատիվ ու ինքնագնահատականի յուրօրինակ բարձրացում էր. ինձ թվում էր, որ անսպասելիորեն մուտք եմ գործել մի գրական տաճար, որի լուսավոր կամարների ներքո շնչում և թևածում են ինձ համար սրբություն դարձած բոլոր ժամանակների մեր գրականության մեծերի ու նվիրյալների հոգիները, և ես (ինչպիսի՜ փառք ու պատիվ) հայտնվել եմ նրանց կողքին և նրանց շարքերում…
Այսօր, սակայն, ես այլ դիտանկյունից եմ նայում նշված հարցադրմանը և գտնում եմ, որ ամենահիշարժան հրապարակումը սույն թվականի փետրվարին տպագրված բանաստեղծությունների շարքն է՝ իմ ծննդյան 70-ամյակի շնորհավորանքով և ՀԳՄ նախագահ Էդվարդ Միլիտոնյանի ուղեկցող ջերմ ու անկեղծ շնորհավորական խոսքով: Սա արդեն խոհուն հայացք է իմ ապրած յոթ տասնյակ տարիների բարձունքից՝ հասուն, կենսափորձով հարուստ և իմաստնացած… Սա իմ ստեղծագործական կյանքի կալուկութի այն բեղուն շրջանն է, երբ կյանքում ամեն ինչ նորովի է կարևորվում ու իմաստավորվում, երբ ստեղծագործական այս հասուն շրջանում լիովին բացվում են ոչ միայն հոգուս աչքերը, այլև՝ իմ մտքի երկրորդ շնչառությունը… Եվ, ահա՛, այսօր գրիչս, դառնալով առավել անկեղծ ու ճշմարտախոս, առավել զգայուն ու համարձակ, երկնում է առավել հայրենաշունչ և հայրենախոս, խորախորհուրդ և մարդախույզ քերթվածներ՝ ջանալով յուրովի իր նպաստը բերել մեր համընդհանուր հայրենաշեն ու ազգապաշտպան գործին, շտկել մեր դաժան ու անմարդկային իրականության ցցուն սապատը, դեպի իր շավիղը վերադարձնել վաղուց արդեն «իր շավղից դուրս սայթաքած» հայակործան ժամանակը…
Ասվածի վկան ու երաշխավորը մեր շատ սիրելի «Գրական թերթն» է, որն 90-ամյա արգասավոր ճանապարհ է անցել, եկել-հասել է մինչև մեր օրերը և շարունակելու է մշտապես ճեղքել ժամանակի փոթորկահույզ օվկիանը և, ինչպես մեր ժողովրդի կենաց նավը, շարունակելու է անկասելիորեն նավել ու մխրճվել գալիք դարերի խորքը…
ՆԱՎԸ՝ ՕՎԿԻԱՆՈՒՄ
«ԳԹ»-ի 90-ամյակին
Խոլ ժամանակի օվկիանում ահեղ
Գաղափարի նավն առաջ է լողում.
Ձգված է՝ ինչպես պրկված մի աղեղ,
Վրան խոսքի
կայմ-սուր նետն է շողում…
Թերթ առ թերթ՝
ճերմակ ու լուսաճաճանչ,
Առագաստներն են
փքվում հողմերից…
Անցյալի լա՞ց է, թե՞ գալիքի կանչ.
Շառա՜չն է թնդում բոլոր կողմերից…
Շուրջը եռում է օվկիանն անհանգիստ,
Ալեկոծվում է կյանքի նման սին,
Խորքում՝ ջրահեղձ հավատ,
խինդ ու վիշտ,
Կյանքի փրփո՜ւրն է ջրի երեսին…
Նավն ակոսում է
օվկիանն անվախճան,
Կրծքով ճեղքում է ալիքները գոռ.
Լույսի շեղբ է մի, Աստծո ազդու ձայն,
Որ մխրճվում է անհայտները նոր…
Մեծ ճանապարհ է
անցել նավն այս մեծ,
Բյուր փոթորիկ ու մրրիկ է տեսել,
Ջրդեղվել ոսկե արշալույսի մեջ,
Ծփուն դրոշին՝ լույս, հավատ ու սեր…
Անվերջ է, դժվար՝ ուղին այս նավի,
Արևն է շողում պիրկ կայմի վրա.
Օ՜, քանի դեռ կա օվկիանը ծավի,
Նավն այս կլողա՜ ջրերում նրա…
