ԱՐՁԱԳԱՆՔ / Նո­րայր ԱԴԱԼՅԱՆ

«Գ­րա­կան թեր­թը» (2022 թ., մար­տի 25) սրտանց շնոր­հա­վո­րել է վաս­տա­կա­վոր ու ար­ժա­նա­պա­տիվ գրա­կա­նա­գետ, իմ եր­կա­րամ­յա ըն­կեր Վազ­գեն Գաբ­րիել­յա­նի 85-ամ­յա­կը։ Սի­րե­լի՛ Վազ­գեն, վեր­ջա­պես, մի քա­նի ա­միս ու­շա­ցու­մով, վա­զե­ցիր ու հա­սար իմ տա­րի­քին։ Թեր­թը ջերմ շնոր­հա­վո­րանք­նե­րի հար­ևա­նութ­յամբ տպագ­րել է նաև թաքն­ված գրո­ղի, բնա­կա­նա­բար, ե­թե հա­մես­տո­րեն թաքն­վել է, շատ-շա­տե­րին ան­հայտ ար­ձա­կա­գիր ըն­կերս, ինձ հա­մար էլ ա­նակն­կալ «Ո­տա­բո­բիկ զին­վո­րը և ցն­դած ծե­րու­կը» եր­կար վեր­նագ­րով կարճ պատմ­ված­քը։ Թեև հե­ռու է իմ գրա­կան ո­ճից, սա­կայն կու­զեի դա հո­րի­նած լի­նեի ես։
Հիա­նա­լի պա­տում է, կա­ռու­ցիկ ու ժա­մա­նա­կա­կից, այն­քան մարդ­կա­յին, որ կար­դա­լիս մտեր­մա­նում ես հե­րոս­նե­րին ու քեզ զգում ա­ռա­վել մարդ։ Ն­րանք ես եմ, ես՝ նրանք։ Պատմ­ված­քում մա­նե­կե­նի ու կեն­դա­նի մար­դու զու­գա­հե­ռը ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան գյուտ է։ Հե­ղի­նակ ու հե­րոս­նե­րի լե­զուն ու երկ­խո­սութ­յուն­նե­րը՝ որ­քան պարզ, այն­քան էլ գրա­կան։ Պատմ­ված­քի մա­նա­վանդ ա­վար­տը՝ ան­հա­վա­տա­լի ի­րա­կա­նութ­յուն. «…Երբ բռնել էի նրա մերկ ոտ­քը (մա­նե­կեն զին­վո­րի – Ն.Ա.), մի պահ ինձ թվաց, որ այն տաք է, և­ ե­րա­կը տրո­փում է…»։ Ամ­բողջ պատմ­վածքն է ար­յան տրո­փանք­ներ տա­լիս։
Սի­րե­լի՛ Վազ­գեն, բա­րի հա­սար ինձ, քո և­ է­լի մի քա­նի­սի ներ­կա­յութ­յան շնոր­հիվ ես միայ­նակ չեմ։