Իմ շա՛տ սիրելի «Գրական թերթ», այսքան ծեր ու այսքան ջահել, այսքան հին ու այսքան նոր… Ծնունդդ շնորհավոր…
Թերթն ու ընդհանրապես թերթ կարդալու մշակույթը վերջին տարիներին միանշանակ չի ընկալվում 21-րդ դարի մարդու կողմից: Մանավանդ, երբ էլեկտրոնային մամուլը ներխուժել է մեր կյանք՝ իր օր օրի աճող գերակայությամբ և իր բազմազան ու սինթետիկ հնարավորություններով: Չկարծեք, թե հարմարված չեմ այսպիսի իրողությանն ու խորշում եմ ինտերնետային ընթերցանությունից: Ամենևին՝ ոչ…
«Գրական թերթն» այս բոլոր տարիներին եղել և մնում է, գոնե ինձ համար այդպես է, այն արժանապատիվ կեցվածքով թերթը, որը գրական մամուլից շահեկանորեն տարբերվում է գրողներին լուսաբանելու իր անկողմնակալությամբ ու ժամանակին չսիրաշահելու արդարամիտ կեցվածքով:
Այն, իհարկե, իմ կյանքում դարձավ առավել գերակա ներկայություն, երբ ես դարձա Գրողների միության անդամ: Մինչ այդ թերթը գնում էի այն պատահական օրերին, երբ ճանապարհիս կրպակ էր հանդիպում: Իսկ հիմա ես ունեմ իմ հավատարիմ թերթ գնողը՝ սկեսուրս, որը պարտաճանաչ ձևով ամեն ուրբաթ իր տան կողքի կրպակից գնում է իմ թերթը…
Ամենահիշարժան նյութը, որ կարդացել եմ «Գրական թերթում» այս տարիների ընթացքում, ազնիվ չէր լինի, որ ասեի՝ մեկն է կամ երկուսը… Դրանք բազմաթիվ են: Բայց մտովի այդչափ ետ գնալ չեմ ուզում, ոչ էլ՝ թերթել այդ հսկայական գրապահոցը: Պարզապես ավելի անկեղծ լինելու համար պիտի ասեմ, որ անչափ տպավորվել եմ 02/07/2021-ին «ԳԹ»-ում տպագրված Ֆ. Բախչինյանի «Յո՞ երթաս, Մա՛րդ Աստծոյ» (հատված «Վերջին մանկություն» նորավարտ վեպից): Ֆ. Բախչինյանը նյութի նախաբանում անդրադարձ է կատարել մարդկային հոգեբանության, նրա կենսափիլիսոփայության, իսկ մեր դեպքում՝ նաև ազգային հոգեկերտվածքի ամենազգայուն հարցին, որը կոչվում է «տանը ապրելու երջանկություն», որն այնքան տարողունակ է յուրաքանչյուրիս համար ու այնքան ցավոտ… Այն կարդալուց հետո հանկարծ մտովի սկսեցի ինձ տեսնել այդ երջանկությունից ներս ու դուրս՝ մե՛րթ ջերմանալով ու մե՛րթ էլ դողալով Նոր ժամանակի Ցրտերից…