Կորյուն Առաքելյան

Երբ փոր­ձում ես 90-տա­րի­նե­րի հե­ռա­վո­րութ­յու­նից, որ­պես գրող և թեր­թի բա­րե­կամ, մի հա­յացք գցել նրա ան­ցած ճա­նա­պար­հին, մի ներ­քին հպար­տութ­յուն ես զգում, որ քո սի­րե­լի թեր­թը, որ­պես գրո­ղի և մշա­կույ­թի մարդ­կանց ան­դա­վա­ճան խո­սա­փոխ ու զի­նա­կից, իր ան­փո­խա­րի­նե­լի դերն է ու­նե­ցել մեր կյան­քի բո­լոր է­տապ­նե­րում մշա­կու­թա­յին ազ­գի լա­վա­գույն ա­վան­դույթ­նե­րը պահ­պա­նե­լու և շա­րու­նա­կե­լու գոր­ծում։
Անգ­նա­հա­տե­լի է նրա դե­րը հայ գրող­նե­րին, մտա­վո­րա­կան­նե­րին իր շուր­ջը հա­մախմ­բե­լու, նրանց խոսքն ու մտա­հո­գութ­յուննե­րը հա­սա­րա­կութ­յան լայն շրջան­նե­րին հասց­նե­լու, ազ­գա­յին գրա­կան միտ­քը արժ­ևո­րե­լու և գ­նա­հա­տե­լու ա­ռու­մով։
Թեր­թի ա­մեն հա­մա­րի լույս աշ­խարհ գա­լուն ես նույն ան­համ­բե­րութ­յամբ եմ սպա­սում, ինչ­պես ա­շա­կեր­տա­կան տա­րի­նե­րից սկսած՝ «­Պիո­ներ կանչ» և­ ա­պա «­Գա­րուն» ամ­սագ­րի լույ­սըն­ծայ­մա­նը, որ­տեղ տպագր­վել են իմ բա­նաս­տեղ­ծա­կան ա­ռա­ջին թո­թո­վանք­նե­րը, ար­ժա­նա­ցել բազ­մա­թիվ խրա­խու­սանք­նե­րի ու մրցա­նակ­նե­րի։
Ան­կա­խութ­յան ե­րա­նե­լի ի­րո­ղութ­յու­նը մեզ չտրվեց նաև ա­ռանց լուրջ կո­րուստ­նե­րի։ Ցա­վա­լի էր, որ ան­կա­խաց­ման այս կար­ևոր է­տա­պում ո­րոշ չի­նով­նիկ­նե­րի ան­հե­ռա­տես քա­ղա­քա­կա­նութ­յան և «թեթև ձեռ­քով» անս­պա­սե­լիո­րեն փակ­վե­ցին «­Կանչ», «­Ծի­ծեռ­նակ» և «Աղբ­յուր» պար­բե­րա­կան­նե­րը, ֆի­նան­սա­կան ծանր ի­րա­վի­ճակ­նե­րում հայտն­վե­ցին ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան միութ­յուն­նե­րը, ինչ­պես նաև «Գ­րա­կան թեր­թը», որն իր ըն­թաց­քը շա­րու­նա­կում է ա­ռան­ձին էն­տու­զիաստ­նե­րի նվիր­վա­ծութ­յան ու ջան­քե­րի շնոր­հիվ։ Եվ դա այն դեպ­քում, երբ հա­սա­րա­կա­կան կյան­քում ա­ռանձ­նա­պես չի արժ­ևոր­վում գրո­ղի, ար­վես­տա­գետ­նե­րի դերն ու նրանց խոս­քի ու­ժը։ Նույ­նիսկ այս նեղ պայ­ման­նե­րում թեր­թը շա­րու­նա­կում է գրող­նե­րին, մտա­վո­րա­կա­նութ­յա­նը հասց­նել եր­ջան­կութ­յան, հո­գու տվայ­տանք­նե­րի ա­ռան­ձին պա­տա­ռիկ­ներ։ Կու­զեի այ­սօր հի­շել դրան­ցից մե­կը։ Եր­կու տա­րի ա­ռաջ թեր­թում տպագր­վեց իմ «­Սի­րո և կա­րո­տի նվագ­ներ» բա­նաս­տեղ­ծութ­յուն­նե­րի շար­քը, ո­րը նվիր­ված էր վա­ղա­մե­ռիկ կնոջս՝ իմ հա­մա­կուր­սե­ցու հի­շա­տա­կին։ Հուզ­մուն­քից քար կտրե­ցի, երբ կար­դա­ցի, որ նշված խո­րագ­րին թեր­թի խմբա­գիրն ա­վե­լաց­րել էր «­Սու­սի­կին» բա­ռը։ Թեր­թի այդ է­ջը իմ մյուս հա­մա­կուր­սե­ցին, Վա­նա­ձո­րի ման­կա­վար­ժա­կան հա­մալ­սա­րա­նի դե­կան, բան. գիտ. դոկ­տոր, պրո­ֆե­սոր Թե­րեզ Շահ­վերդ­յա­նը դրել էր իր ֆեյս­բուք­յան է­ջում։ Զար­մա­նա­լիո­րեն այդ շար­քը ա­ներ­ևա­կա­յե­լի ար­ձա­գանք գտավ նաև Ար­ցա­խում և Սփ­յուռ­քում։ Մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րը և հա­մա­կուր­սե­ցի­նե­րը ինչ­պի­սի շնոր­հա­կա­լա­կան խոս­քեր էին ուղ­ղել թեր­թին և Թե­րե­զա Շահ­վերդ­յա­նին։ Կու­զե­նա­յի մեր պե­տա­կան այ­րե­րին հոր­դո­րել «Գ­րա­կան թեր­թին» չնա­յել որ­պես միայն լրատ­վա­մի­ջո­ցի, այլ՝ մշա­կու­թա­յին ար­ժե­քի, որ­տեղ շա­րու­նա­կում են ապ­րել մեր գրա­կան մե­ծե­րը, ար­ժա­նի ար­վես­տա­գետ­ներն ու մտա­վո­րա­կան­նե­րը։
Սի­րե­լի՛ թերթ, շնոր­հա­վոր ծնունդդ։ Մենք հա­վա­տում ենք քո ա­պա­գա­յին և հու­սով ենք, որ «նաև քո ձա­խորդ օ­րե­րը ձմռան նման կու­գան ու կեր­թան»։