«Գրական թերթի» իմ ամենալավ հրապարակումը ես դեռ չեմ գրել, չնայած տասնյակ տարի խմբագրությունում աշխատել ու ահա՛, արդեն կես դար է, թղթակցում եմ: Ուղղակի իմ վերջին՝ «Կարոտ» բառի հայերենը» հրապարակման ճակատագիրն էր ուրիշ: Ես մեծացել եմ հայրենադարձների թաղում, որտեղ ծերունիներն ամեն երեկո հավաքվում էին մեր տանը, թաքուն «Ամերիկայի ձայնի» հայերեն լուրերն էին լսում, ու քանի որ «Ամերիկայի ձայնի» հայերեն լուրերը Արևմտահայաստանի ազատագրության, վերադարձի մասին ոչ մի նորություն չէին հաղորդում, մորմոքում, վերհիշում ու վերհիշելով կարոտում էին իրենց բնօրրանը: Հաճախ լաց էին լինում: Ես լսում էի այդ պատմությունները, ու Արևմտահայաստանն ինձ ասք, դիցավեպ էր թվում: Սակայն երբ առաջին անգամ եղա ո՛չ թե միայն պապերիս, այլ նաև արդեն իմ, իմ զավակների ու թոռների բնօրրանում, համոզվեցի, որ Արևմտահայաստանն ասք, դիցավեպ չէ, լեռ է, հովիտ է, գետ է ու ակունք:
Այդ ժամանակ միայն հասկացա Շահան Շահնուրին, որ եվրոպական բազմաթիվ լեզուների տիրապետելուց հետո ամենայն ինքնավստահությամբ պնդում էր՝ աշխարհի ոչ մի լեզու հայերենի «կարոտ» բառի հոմանիշը չունի: Ես իմ աչքերով տեսա, որ ոչ միայն մենք են կարոտում մեր լեռներին, հովիտներին, գետերին ու ակունքներին (եթե անգամ չենք տեսել), այլև նրանք են մեզ կարոտում: Սպասում:
Ու հավատում են, որ վերադառնալու ենք:
Գրիգոր ՋԱՆԻԿՅԱՆ
