ԳԹ – Ներկայացրեք Ձեր գիրքը: «Տարերքների տարերքը» գիրքը…
Արևշատ Ավագյան – «Տարերքների տարերքը» գիրքը տիեզերական տարրերի և տարերքների բնական ու բանական երգն է հնչեցնում բանաստեղծական արվեստի փոխաբերական ու այլաբերական լեզվով: Այն իմ ստեղծագործական կյանքի բնական ընթացքի մի նոր հանգրվան հանդիսացավ: Ես Հայաստանի գրողների միության ամենամյա Տարվա լավագույն բանաստեղծական գիրք մրցանակին արժանացա երրորդ անգամ: Առաջին անգամ այն ստացել եմ 1986 թվականին՝ «Լույսի արմատներ» գրքիս համար: Երկրորդ անգամ այդ մրցանակին արժանացել եմ «Աստղալույսերի ձայնը» ժողովածուիս համար, 2010 թվականին: Փաստորեն, ես Ավետիք Իսահակյանի անվան պոեզիայի Տարվա լավագույն գրքի եռակի մրցանակակիր եմ:
ԳԹ – Ի՞նչ զուգահեռներ եք տեսնում Ձեր և Ավետիք Իսահակյանի ստեղծագործութունների միջև (քանի որ նրա անվան մրցանակին եք արժանացել):
Ա. Ավագյան – Առաջին բանաստեղծական գիրքը, որ տեսել եմ նախադպրոցական տարիքում, երբ դեռ դպրոց չէի գնում և, բնականաբար, դեռ գրաճանաչ չէի, Ավետիք Իսահակյանի բանաստեղծական ժողովածուն էր, որի սպիտակ լուսանցքներում նկարազարդումներ էի անում: Խոսրով հորիցս սովորած առաջին երգը, որ երգել եմ, դարձյալ նախադպրոցական տարիքում, եղել է «Բինգյոլը»՝ Ավետիք Իսահակյանի տեքստով: Ավետիք Իսահակյանի պոեզիան, արձակը, ստեղծագործական կյանքը հոգեհարազատ է եղել ինձ ողջ կյանքում: Ցավալիորեն տխուր է եղել այն անձրևոտ օրը, երբ Սիմոն Սիմոնյան ընկերոջս հետ Երևան էինք եկել՝ Վարպետի թաղմանը մասնակցելու: Ավետիք Իսահակյանի կյանքը, գործը, ստեղծագործական ժառանգությունը հայոց մշակույթի հարատևող արժեքների թվում է, և ուրախ եմ, որ ունեմ նրա բրոնզե հուշամեդալով առաջին անգամ և օրերս ստացած մրցանակն ու նոր մեդալը:
ԳԹ – Ի՞նչ է ստեղծագործողի համար մրցանակը, կոչումները և, ընդհանրապես, ճանաչված-ընդունված լինելու զգացողությունը:
Ա. Ավագյան – Ստեղծագործողի համար մրցանակները պարգև են: Կոչումները, պարգևները անպայման ունեն իրենց խրախուսական նշանակությունը և առաջացնում են վստահություն և գոհունակության զգացողություն ոչ միայն ներանձնական առումով, այլ նաև հասարակական կյանքն աշխուժացնելու ու բարեշրջելու, բարետես դարձնելու նպատակով: Անշուշտ, ճանաչված ու սիրված լինելը գրող-ընթերցող, արվեստասեր-արվեստագետ, երաժշտագետ-երաժշտասեր կապը հարստացնում է ցանկացած երկրի, պետության մշակութային կյանքը, օգնում է ավելի առողջ, հեռատես ու բանիմաց դարձնելու հասարակական, տնտեսական ու քաղաքական իրականությունը: Դժբախտություն է, երբ իշխանությունները, սեփական փառասիրական հակումներից ելնելով, կոչումներ են տալիս ավելի քիչ արժանիքներ ունեցողներին, քծնողներին և շողոքորթներին, որոնք աչքի են ընկնում իրենց ոչ թե դրական հատկանիշներով՝ ազգային, համամարդկային, այլ եսասիրական, այսպես ասած, շահամոլական հակումները դրսևորելով:
ԳԹ – Ձեր հետագա ծրագրերը, ինչի՞ շուրջ եք հիմա աշխատում:
Ա. Ավագյան – Բանաստեղծական նոր գիրքը, որը պատրաստ է տպագրության, ամբողջովին կազմված է սիրային ստեղծագործություններից: Հրատարակության են պատրաստվում «Իմաստասիրական մտորումներ» և «Հրապարակախոսական գրառումներ» գրքերս, որոնցից մի քանի անգամ նմուշներ տպագրվել են նաև «Գրական թերթում»: Իմ ստեղծագործական կյանքի կարևոր գրքերից մեկը, որ լույս կտեսնի առաջիկայում, կոչվում է «Ժանրերի գուներանգները»: Տարիներ շարունակ աշխարհի մի քանի տասնյակ երկրներում շրջագայելիս գրել եմ բանաստեղծական շարքեր, որոնք կամփոփվեն դեռ խորագիր չունեցող մի հատորյակում, որը կլինի իմ, այսպես ասած, ճանապարհորդական, այդ ընթացքում գրած բանաստեղծություն -ստեղծագործությունը: Եվ, վերջապես, իմ ստեղծագործական կյանքում գրած ու հրատարակած շուրջ 30 տպագիր ու անտիպ գրքերը մտադիր եմ հրատարակել տասը հատորով իմ և, հավանաբար, իմ բարեկամների օգնությամբ: Իսկ իմ ամենակարևոր գիրքը, որը, կարծում եմ, նմանը չունի, նորից վերաբերում է ժանրերին: Ժանրավեպ է, այսպես ասած, լինելու՝ ժանրային առումով՝ բոլոր տեսակի ժանրերի համատեղման վեպ: Այդ ժանրավեպը, դեռ վերնագիր չեմ մտածել, կարող է լինել «Ժանրերի ասելիքը» վեպը, որտեղ բոլոր տեսակի բանաստեղծություն, էսսե, պատմվածք, իհարկե, դրանք լինելու են փոքր ծավալով, ոչ մեծ ընդգրկումներով, բայց դա կլինի նմանը չունեցող մի վեպ, որը սկսել եմ գրել տասնամյակներ առաջ և հույս ունեմ, որ այս տարի, Աստծո կամոք, կկարողանամ ավարտել:
