Ռու­զան ՀՈՎԱՍԱՓՅԱՆ

«­Փո­խա­նակ ցավս փոք­րա­նա, հայ­րե­նիքս է փոք­րա­նում». այս տո­ղե­րը 21-րդ դա­րի 21 թվա­կա­նին գրված իմ մի բա­նաս­տեղ­ծութ­յու­նից է։
Քիչ չէ՝ մեր թառ­լան զա­վակ­նե­րը մեր ձեռ­քե­րից թռան, հի­մա էլ հայ­րե­նիքն է գնում ոտք­նե­րիս տա­կից, իսկ նրանք, ով­քեր դա չեն զգում, ով­քեր ժա­մա­նա­կա­վոր հայտն­վել են օ­դում (ոչ երկն­քում) և­ իբր թռչում են, չեն գի­տակ­ցում, որ թռիչքն այդ­պի­սին չի լի­նում. այդ­պես գա­հա­վի­ժում են և­ ուր որ է՝ տեղ են հաս­նե­լու… Թող հաս­նեն, բայց չտա­նեն ի­րենց հետ մեր եր­կի­րը։ Ս­րանք ի­րենց հետ­ևից ա­վե­րակ­ներ էլ չեն թող­նում, ին­չի՞ վրա թող­նեն. քիչ է մնում ա­սես՝ «Ես վա­ճառ­ված երկ­րի վրա ո՞ւմ թա­գա­վո­րեմ»…
­Վա­ղուց դա­նա­կը պի­տի ոս­կո­րին հա­սած լի­ներ, բայց ոս­կո՞ր կա, որ հաս­նի. ոս­կո­րից ենք սկսել փտել ու փչա­նալ, Թու­ման­յա­նի ա­սած՝ ներ­սից ենք փչա­ցած… Թ­վում է՝ դա­նա­կը մեր մարմ­նի մյուս կող­մից ուր որ է դուրս է ցցվե­լու, ո­րով­հետև ա­ռողջ տեղ չկա… Միայն մի բա­նի կա­րող է դա­նա­կը դեմ առ­նել, միայն մի բան կա­րող է դեռ մեր մեջ ա­ռողջ մնա­ցած լի­նել, որ ոս­կո­րից էլ պինդ է՝ մեր ո­գին: Դա­նա­կը պետք է հնա­րա­վո­րինս շուտ հասց­նենք ո­գուն, դա ու­րիշ ցավ է, ոտ­քի հա­նող ցավ է…
Օր օ­րի կորց­նում ենք, ան­վե­րա­դարձ ենք կորց­նում… Այս հա­մա­ցան­ցա­յին դա­րում այն­քան ենք հե­ռա­ցել ինք­ներս մեզ­նից, մեր Աստ­ծուց, որ մեզ հետ ա­սես տե­սա­զան­գով ենք խո­սում, մեր ու մեր միջև էկ­րանն է։ Մի օր էլ կա­րող է, «կա­պը» թույլ կամ ընդ­հան­րա­պես չլի­նե­լու դեպ­քում, վերջ­նա­կա­նա­պես կորց­նենք մեզ։
2021 թվա­կա­նը բա­նաս­տեղ­ծութ­յուն­նե­րից զատ ինձ ո­չինչ չտվեց, տա­նե­լով տվեց և… ի՜նչ չտա­րավ։ Ք­սա­նին կպած մե­կը քսանգլ­խա­նի վի­շա­պի պոչն էր. մենք չկա­րո­ղա­ցանք քսան տա­րե­կան տղա­նե­րի ար­յու­նը խմող վի­շա­պին գլխա­տել, բայց ու­զում եմ հա­վա­տալ, որ քսա­ներ­կու­սին ընդ­միշտ պո­չը կքա­շի, կհե­ռա­նա մեր երկ­րից։
Ինձ հու­սա­հա­տութ­յան էին հասց­նում ող­բեր­գա­կան նո­տա­յով ա­վարտ­վող բա­նաս­տեղ­ծութ­յուն­ներս, հո­գուցս միայն տխուր տո­ղեր էին լսվում, բայց վեր­ջերս կար­ծես թե լույս է ընկ­նում նրանց վրա, ա­ռաջ­վա հու­սա­բեկ ձայ­նը չի խո­սում իմ ներ­սից:
Ես հա­վա­տում եմ իմ ներ­սի ձայ­նին, որ Տի­րոջ ձայնն է և­ էկ­րա­նի հա­կա­ռակ կող­մից չի լսվում. «­Նաի­րի տղա, իմ աչ­քե­րի լույս, Գու­ցե մի պահ էլ ինձ թվա՝ չկաս. – Դու դի­մա­ցել ես կրա­կին սի­րուս, Դ­ժոխ­քինն ի՜նչ է, որ չդի­մա­նաս»: