Գ­ևորգ ԳԻԼԱՆՑ

Այս տա­րին սկսվեց ու ա­վարտ­վում է հետզ­հե­տե ամ­րա­ցող հա­մոզ­մուն­քով, որ հան­րա­յին ա՛յս գի­տակ­ցութ­յամբ ու ա՛յս բա­րո­յա­կա­նութ­յամբ մենք իս­կա­կան պե­տութ­յուն ու­նե­նա­լու ար­ժա­նի չե՛նք։ Չէ՛, սրա-նրա կցորդ, սրա-նրա՝ հա­նուն շա­հի հանձն­վող «ֆոր­պոստ», սրա-նրա շվա­քում «յո­լա գնա­ցող տա­րածք» լի­նել կա­րող ենք, բայց քա­նի դեռ վա­խե­նում ենք հա­յե­լու մեջ ինք­ներս մեզ նա­յել, քա­նի դեռ ճշմա­րիտ Խոս­քը խլաց­նող աղ­մու­կի ա­կան­ջա­հա­ճո ստի փա­փուկ բամ­բա­կը գե­րա­դա­սում ենք իս­կա­կան Խոս­քի՝ վեր­քե­րը հա­տող նշտա­րից, պե­տութ­յուն ու­նե­նա­լու ար­ժա­նի չենք։
Մեր վախ­կո­տութ­յունն ու սու­տը, ծու­լութ­յունն ու թու­լա­կա­մութ­յու­նը եր­ևակ­վեց այս պար­տութ­յունն ան­տեր թող­նե­լու ժա­մա­նակ, օ­տար ոտ­քե­րի տակ գցե­լիս։
Պար­տութ­յու­նը ոսկ­յա դրա­մի նման եր­կու ե­րես ու­նի, դրա մյուս ե­րե­սին հաղ­թա­նակն է, բայց դա տես­նե­լու հա­մար աչ­քերդ բաց ու մա­քուր Խոս­քի հան­դեպ ա­կանջդ սուր պի­տի լի­նի, իսկ քա­նի դեռ վա­խե­նում ենք օ­տար ոտ­քե­րի տա­կից վերց­նել ու տեր կանգ­նել մեր պար­տութ­յա­նը, քա­նի դեռ այս պար­տութ­յունն ա­վե­լի շատ տեր չու­նի, քան նա­խորդ հաղ­թա­նա­կը, պե­տութ­յուն ու­նե­նա­լու ար­ժա­նի չենք։
Վախն ու սու­տը նույ­նար­մատ երկ­վոր­յակ եղ­բայր­ներ են, նաև՝ մեկ­մե­կու ծնող են, ու ե­թե վախ­կոտ չլի­նեինք, ինք­ներս մեզ չէինք ստի և կ­խոս­տո­վա­նեինք, որ այս տա­րի մեր լու­սա­բաց­նե­րը մե­ռած են ծնվել, քան­զի մեռ­նե­լուց վա­խե­նա­լով՝ վա­խե­ցել ենք նաև գժվել, կա­տա­ղել, սի­րել, որ հի­շո­ղութ­յուն չու­նե­ցող այն կո­վին ենք նման­վում, ո­րը «…հան­գիստ ա­րա­ծում է, իսկ հոր­թին ե­րեկ են մոր­թել», որ գյա­դա­նե­րի ժա­մա­նակ­ներն այդ­պես էլ չեն գնա­լու, քա­նի դեռ հար­գի է լավ վճար­ված խոս­քը, իսկ ճշմա­րիտ Խոսքն ան­տեր է, պար­տութ­յան նման, քա­նի դեռ եր­կիրն ինքն ի­րե­նից փախ­չում է՝ ի­րե­նից վա­նե­լով Խոս­քի Վար­պետ իր զա­վակ­նե­րին դուրս է մղում, ա­զատ­վում է՝ ա­սես վա­խե­նա­լով, չգնա­հա­տե­լով…
Ճշ­մա­րիտ Խոս­քի մեր բա­ժին բե­ռը կա­րող էինք թեթ­ևաց­րած լի­նել, ե­թե յու­րաց­նե­լու քա­ջութ­յուն ու­նե­նա­յինք, ե­թե մեզ հա­մար լու­սա­վոր ա­պա­գա դուրս գա­լու ու­ղե­գորգ դարձ­նեինք, իսկ երբ խլա­նում ու կու­րա­նում ենք, այն դառ­նում է բեռ, ո­րը մեր թի­կուն­քում ժա­պա­վե­նի պես պի­տի ո­լոր­վի, վեր բարձ­րա­նա, բարձ­վի մեր ու­սե­րին…
Ես տեր եմ իմ պար­տութ­յա­նը, պատ­րաստ եմ պա­տաս­խան տալ չնչին իսկ ստի հա­մար, ու մա­քուր մի բան ստեղ­ծե­լու իմ քայլն ա­րել եմ՝ փոր­ձե­լով ստեղ­ծել մա­քուր Խոսք հնչեց­նե­լու նոր հար­թակ՝ «Ար­մա­Գիր»-ը, որն առն­վազն ինձ հա­մար բա­ժա­նա­րար գիծ է նախ­կին «­Մենք»-ի և գա­լիք «­Մենք»-ի միջև։
Մե­նակ չէի կա­րո­ղա­նա­լու, ու փառք Աստ­ծո, մե­նակ չմնա­ցի, իմ մտե­րիմ ըն­կեր­նե­րի ուսն ինձ նե­ցուկ ե­ղավ, քա­ղա­քիս ե­րի­տա­սարդ ու պատ­վախն­դիր ղե­կա­վա­րի ու­սը մեզ նե­ցուկ ե­ղավ, և «Ար­մա­Գիր»-ը ծնվեց, և տնկված ա­ռա­ջին սո­սին խնամ­վում է…