ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼ ՇՆՉԵԼ, ԵՐԱԶԵԼ ՈՒ ՔԱՅԼԵԼ ԱՅՍ ԱՐԵՎԻ ՏԱԿ… / Ա­նուշ ԱՍԼԻԲԵԿՅԱՆ

Տա­րին ծանր էր, եր­ևի ա­մե­նա­ծան­րը իմ գի­տակ­ցա­կան ողջ կյան­քի ըն­թաց­քում: Ա­մե­նա­հեշ­տը, որ կա­րող էինք ա­նել, տրվել հո­գե­մաշ զգաց­մունք­նե­րին, ձեռ­քե­րը վայր դնել, հու­սալք­վել կամ դժգո­հել, լքել հայ­րե­նի­քը: Մեկ ու­ղի էլ կար՝ լուռ տա­ռա­պե­լով, սա­կայն գլխո­վին տրվել աշ­խա­տան­քին, քա­նի որ վեր­քե­րը միայն այդ­պես կա­մոք­վեն: Դարձ­յալ (ինչ­պես և բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում) ան­հա­տի գի­տակ­ցութ­յունն ու պա­տաս­խա­նատ­վութ­յու­նը ա­ռա­ջին տե­ղում են՝ լա­վա­գույնս ա­նել այն, ին­չին տի­րա­պե­տում ես, ա­վե­լի մեծ ե­ռան­դով նվիր­վել ո­լոր­տիդ: Հի­մա քաո­սին չնպաս­տե­լը քիչ է, պետք է քաո­սը գեթ մի փոքր կար­գա­վո­րե­լու նպա­տակ դնի մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յուրն իր առջև: Ինքս այդ­պես փոր­ձե­ցի ապ­րել այս տա­րի ևս՝ ի հե­ճուկս հա­մա­վա­րա­կի և քա­ղա­քա­կան ան­կա­յուն վի­ճա­կի:
Գ­րա­կա­նութ­յունն այն փրկօ­ղա­կը դար­ձավ, ո­րը ելք տվեց ապ­րում­նե­րիս, օգ­նեց չհանձն­վել: «­Հայ­րե­նիքս, միակս, ու­րիշս» ըն­դար­ձակ բա­նաս­տեղ­ծութ­յունս այդ ցա­վի, պոռթկ­ման արդ­յուն­քը ե­ղավ, որ ծնվե­լուց կարճ ժա­մա­նակ անց տպագր­վեց «Գ­րա­կան թեր­թում», կա­նա­դա­կան «­Գե­ղարդ»-ում, Հան­րա­յին ռա­դիո­յի ե­թե­րում հնչեց Սիլ­վա Յուզ­բաշ­յա­նի ան­զու­գա­կան կա­տար­մամբ, «Գ­րա­կան»-ում գրա­խո­սա­կա­նի ար­ժա­նա­ցավ: Գի­տա­կան ձեռք­բե­րում­նե­րիցս է ԵԹԿՊԻ-ի գի­տա­կան խորհր­դի ե­րաշ­խա­վո­րութ­յամբ օ­րերս լույս տե­սած «Ս­ցե­նա­րադ­րա­մա­տուր­գիա­կան ար­վեստ. գրա­կան վար­պե­տութ­յուն» մե­թո­դա­կան ու­ղե­ցույցս՝ Վա­լե­րի Գաս­պար­յա­նի հա­մա­հե­ղի­նա­կութ­յամբ: Ձեռ­նար­կում ա­ռա­ջին ան­գամ ընդգր­կել ենք ժա­մա­նա­կա­կից դրա­մա­տուրգ­նե­րի ցանկ, քա­նի որ վստահ եմ, որ բու­հե­րում պետք է դա­սա­վանդ­վեն մեր կող­քին ապ­րող հե­ղի­նակ­նե­րի գոր­ծե­րը: Իսկ որ­պես տար­վա ամ­փո­փում՝ դեկ­տեմ­բե­րի 18-ին Խա­մա­ճիկ­նե­րի թատ­րո­նում կա­յա­ցած «Գտն­ված ե­րազ»-ը ներ­կա­յաց­ման պրե­միե­րան էր, ո­րի պիե­սը գրե­լու շատ հա­ճե­լի և միա­ժա­մա­նակ պա­տաս­խա­նա­տու ա­ռա­ջարկ էի ստա­ցել բե­մադ­րիչ, դե­րա­սա­նու­հի Լի­լի Էլ­բակ­յա­նի կող­մից:
Շ­նոր­հա­վո­րե­լով «Գ­րա­կան թեր­թի» ըն­թեր­ցող­նե­րին Ա­մա­նո­րի կա­պակ­ցութ­յամբ՝ ու­զում եմ մաղ­թել ուժ, ե­ռանդ ու կո­րով՝ մեր եր­կի­րը ե­կող տա­րի ոտ­քի հա­նե­լու վճռով ու պատ­րաս­տա­կա­մութ­յամբ, և­ որ չկորց­նեն ե­րա­զե­լու ու հա­վա­տա­լու ու­նա­կութ­յու­նը, քա­նի որ ինչ­պես մեր հե­քիա­թի հե­րոս­ներն են ա­սում՝ ա­մեն բաց­վող օր իր հետ նոր հրաշք է բե­րում` ստի­պե­լով մեզ շա­րու­նա­կել շնչել, ե­րա­զել ու քայ­լել այս ար­ևի տակ…