Աշ­խար­հը փոխ­վում է… / Անուշ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Մենք փո­խում ենք աշ­խար­հը մեր ա­րարք­նե­րով, ու­զենք, թե չու­զենք։ 2021 թվա­կա­նը մեր վեր­քե­րը դար­մա­նե­լու ժա­մա­նակն էր։ Ս­տաց­վեց, թե չէ՝ կախ­ված է մեր կեն­սա­կան ու­ժե­րից։ Բա­զում օ­րի­նակ­ներ կան, որ սև շեր­տից հե­տո գա­լիս են լու­սա­վոր օ­րեր։ Պար­տութ­յու­նը խթա­նում է դի­մադ­րութ­յուն, և հույս ու­նենք, որ մեր ազ­գը կցու­ցա­բե­րի միաս­նութ­յան կամք։
Աշ­խար­հը փո­խում է մեզ։
Եվ մենք այլևս չենք լի­նի նախ­կի­նը։ Միա­միտ, հո­րին­ված հույ­սե­րով, միայ­նակ մնա­լու ան­հու­սութ­յամբ։
Եվ հնչում են տե­սա­նող պոե­տի տո­ղե­րը. «Ո՛վ հայ ժո­ղո­վուրդ, քո միակ փրկութ­յու­նը քո հա­վա­քա­կան ու­ժի մեջ է»։
Ման­կա­կան Եվ­րա­տե­սի­լի հայ մաս­նա­կի­ցը՝ Մա­լե­նա-Ար­փին (մորս ա­նունն է), Եվ­րա­տե­սի­լը բե­րեց Հա­յաս­տան։ Այս փոքր հաղ­թա­նա­կը թող լու­սա­վո­րի 2022 թվա­կա­նը։ Նա­խան­շի նո­րա­նոր հաղ­թա­նակ­ներ։ Ինք­նավս­տա­հութ­յուն ներշն­չի մեզ, և թ­ևե­րը քշտած աշ­խա­տենք, բո­լոր աս­պա­րեզ­նե­րում բարձ­րա­նանք նոր մա­կար­դա­կի։
Տես­նենք մեր կող­քի ար­վես­տա­գե­տին. գրող, ե­րա­ժիշտ, նկա­րիչ։ Գ­նա­հա­տենք մշա­կույ­թը, որ ստեղծ­վում է այ­սօր և ու­ղե­նիշ է դառ­նա­լու ա­պա­գա սե­րունդ­նե­րին։