Նա­րի­նե ԿՌՈՅԱՆ / Ի հե­ճուկս եմ ապ­րե­լու և­ ապ­րե­լու եմ հա­նուն

Ի հե­ճուկս եմ ապ­րե­լու ԵՎ­ ապ­րե­լու եմ հա­նուն
Ա­վարտ­վում է 2021 թվա­կա­նը:
Ինչ­պե՞ս ե­կավ, ինչ­պե՞ս գնաց: Թերևս մի քա­նի տա­րի ա­ռաջ կա­սեի՝ թռավ….
Չէ՛, այս մեկն էլ նա­խորդ հոկ­տեմ­բե­րից չա­վարտ­վող մղձա­վան­ջի նման սո­ղաց, քե­րեց, պատ­ռեց ու քրքրեց մաշկս, հո­գիս խա­չի վրա հա­նեց ու թքեց ե­րե­սիս:
Ապ­րե­ցի՞ կյան­քիս այդ ժա­մա­նա­կը… Գու­ցե ո­մանք ապ­րե­ցին, ես՝ մե­ռա և դեռ մեռ­նում եմ:
Հի­շում եմ՝ մի օր արթ­նա­ցա, և տա­րօ­րի­նակ տե­սիլ­քի պես մի բան կանգ­նեց առջևս. Չա­րեն­ցին տե­սա: Հար­բած էր՝ ան­տա­նե­լի հար­բած: Ինչ-որ բան էր գրում: Պտտ­վում էր սեն­յա­կում, հայ­հո­յում էր՝ պա­տե­րին բռունց­քով հար­վա­ծե­լով, ու ար­տաս­վում, ար­տաս­վում, ար­տաս­վում… Հե­տո նո­րից էր նստում և գո­ռա­լով գրում.
– Ես իմ ա­նուշ Հա­յաս­տա­նի….
Ն­րա լացն ան­տա­նե­լի էր, գժվեց­նող…
Չ­գի­տեի՝ ի՞նչ ա­նել, և ին­չո՞ւ հա­մար էր այդ ա­մե­նը, և վեր­ջա­պես՝ ին­չո՞ւ ես….
Պատ­կերն իր ողջ դա­ժա­նութ­յամբ ինչ­պես հայտն­վեց, նույն­քան անս­պա­սե­լի էլ ան­հե­տա­ցավ:
Ի­մա­ցա. այդ օ­րը թուր­քը երկ­րիս սահ­մանն էր տրո­րել: Ն­րա ա­մե­նա­կուլ ե­րախն ար­դեն Սև լճի ջրերն է լա­կում՝ ջրե­րը ջինջ, լի­ճը լու­սե:
Չէ՛, ես չեմ սի­րում մեր հին սա­զի ող­բան­վագ ու լա­ցա­կու­մած լա­րը:
Ող­բա­ձայն եր­գե­րը մեր չեմ սի­րում: Չեմ սի­րում: Չեմ սի­րե­լու, և վերջ:
Ես հի­մա ապ­րում եմ՝ ապ­րում եմ որ­պես կեն­սա­բա­նա­կան տե­սակ` Homo Sapines, որ Sapines էլ չէ, ո­րով­հետև բա­նա­կա­նութ­յունս հրա­ժար­վում է ըն­կա­լել չա­վարտ­վող պա­տե­րազմն ու դա­վա­ճա­նութ­յու­նը, մեր լույս զա­վակ­նե­րի սպանդն ու ողջ մնա­ցած­նե­րի հաշմ­ված ա­պա­գան, տան­ջա­մահ ար­վող իմ գե­րի զին­վո­րի ան­կար ա­ղերսն առ ինձ՝ առ ան­կարս, առ ո­չինչս:
Ու­րեմն՝ ին­չո՞ւ եմ ապ­րում: Ու­նե՞մ, արդ­յոք, դրա ի­րա­վուն­քը:
ԲԱՅՑ ես՝ պնդա­ճա­կատս, ի հե­ճուկս եմ ապ­րե­լու և­ ապ­րե­լու եմ հա­նուն…
ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ
Ինչ­քան էլ սո՜ւր սիրտս խո­ցեն ար­յու­նա­քամ վեր­քե­րը մեր –
Է­լի՛ ես որբ ու ար­նա­վառ իմ Հա­յաս­տան – յա՛րն եմ սի­րում…