Ար­տակ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Ս­տեղ­ծա­գոր­ծա­կան ա­ռու­մով՝ անց­նող տա­րին գրե­թե ան­նա­խա­դեպ բա­րեն­պաստ էր ինձ հա­մար. տպա­գրութ­յան եմ պատ­րաս­տել տար­բեր տա­րի­նե­րի հրա­պա­րա­կած իմ խո­հագ­րութ­յուն­նե­րի և­ ու­ղե­­գրութ­յուն­նե­րի ծա­վա­լուն ժո­ղո­վա­ծուն, Թեհ­րա­նում տպագ­րութ­յան փու­լում է պարս­կե­րեն թարգ­ման­ված իմ պատմ­վածք­նե­րի «­Վար­դա­գույն թթե­նին» ժո­ղո­վա­ծուն, ա­վար­տել եմ նյու­յոր­քաբ­նակ ռու­սա­գիր գրող Ի­վետ Ա­լեք­սան­դե­րի «Եր­ջան­կութ­յան օա­զի­սը» ար­ցա­խա­պա­տում-վի­պա­կի թարգ­մա­նութ­յու­նը, իսկ ՀՀ ԳԱԱ Հ. Ա­ճառ­յա­նի ան­վան լեզ­վի ինս­տի­տու­տի գի­տա­կան խորհր­դի ո­րոշ­մամբ հրա­տա­րակ­վել է «Հ­յու­սի­սա­յին Գողթ­նի միջ­բար­բա­ռը» մե­նագ­րութ­յունս: Կար ժա­մա­նակ, երբ նման արդ­յունք­նե­րով շա­տերս կա­րող էինք մեզ լիո­վին գնա­հատ­ված զգալ և շ­նոր­հա­վո­րանք­ներ ըն­դու­նել: Սա­կայն հա­մաշ­խար­հա­յին կո­րո­նա­վի­րու­սա­յին ա­ղե­տը, մեր երկ­րին և ժո­ղովր­դին պա­տու­հա­սած պա­տե­րազմն ու նրա դա­ժան հետ­ևանք­նե­րը, մեր սահ­ման­նե­րում տի­րող ա­նո­րո­շութ­յուն­նե­րը, բնա­կա­նա­բար, թույլ չեն տա­լիս նման դրա­կան զգա­ցո­ղութ­յուն­ներ ապ­րել:
Ա­մա­նո­րը հա­յե­րիս հնա­գույն հա­վա­տա­լիք­նե­րում խա­վա­րի դեմ լույ­սի, չա­րի դեմ բա­րու հաղ­թա­նա­կի տոնն էր, իսկ 2022-ի (­Հայկ­յան օ­րա­ցույ­ցի՝ 4515-ի) տար­վա տա­նու­տե­րը խոյն է՝ գար­նա­նա­յին ա­րե­գա­կի պայ­ծառ խորհր­դա­նի­շը: Հույ­սով և լա­վա­տե­սութ­յամբ զին­ված՝ հա­վա­տանք, որ ե­կող տա­րին իս­կա­պես կլի­նի լույ­սի և բա­րու հաղ­թա­նա­կի տա­րի, և կապ­րենք այն­պի­սի ժա­մա­նակ­ներ, երբ միայն միմ­յանց հա­ջո­ղութ­յուն­նե­րով ու­րա­խա­նա­լու և շ­նոր­հա­վո­րե­լու ա­ռիթ­ներ կլի­նեն:
Բա­րի Ա­մա­նոր, սի­րե­լի՛ գրչա­կից եղ­բայր­ներ և քույ­րեր, սի­րե­լի՛ հայ­րե­նա­կից­ներ: