Եկանք-եկանք, Նոր տարվա շեմին հայտնվեցինք: Ի՞նչ սպասենք Նոր տարուց: Արդյոք եկող տարին կտարբերվի՞ այս տարվանից կամ նախորդից: Չեմ կարող ասել: Կամ այս տարին տարբերվե՞ց անցածից…
Մեր ապրած ժամանակաշրջանը ոչ թե տարիներով է բաժանվում, այլ դարաշրջաններով: Օրինակ՝ խորհրդային խաղաղ դարաշրջանից անմիջապես հետո մենք ապրեցինք հետխորհրդային հաղթական դարաշրջանը, երբ մեր հոգեբանությունը հաղթողի էր: Գուցե մենք ավելին կարող էինք անել, քան արեցինք: Բայց արեցինք, չէ՞: Է՛յ, ժխտողնե՛ր, կարո՞ղ եք ժխտել…
Հաղթականին հաջորդեց պարտվողական դարաշրջանը, որն սկսվեց այն ժամանակ, երբ մեր միջից խլեցին հերոսներին և մեզ պարտադրվեցին հակահերոսներ: Երբ ասվեց, որ ո՛չ հաղթանակն է հաղթանակ, ո՛չ էլ պարտությունը՝ պարտություն: Մենք սա կուլ տվեցինք, որոճացինք և դեռ մարսում ենք… 2021-ը այդ տարիներից մեկն էր ինձ համար, թեև սկզբում ինչ-ինչ սպասելիքներ ունեի: Ինձ հետ համաձայն չլինողներին հիշեցնեմ, որ գրեթե ամեն օր Հայաստանի սահմաններից մեր զոհված զավակների բոթն է գալիս: Իսկ այս թեժ վիճակը գուցե նրա համար է, որ Արցախի մասին իսպառ մոռանա՞նք: Հը՞… Այն Արցախի, որ Հայաստան էր, և վերջ…
Հ.Գ. 1. Մի բան անցավ մտքովս. հայրենիքի տարածքն ուղիղ համեմատական է հայրենիքը սիրողների քանակին: Դա չէ՞ պատճառը, որ հաղթական դարաշրջանում ունեցանք ավելի քան 40 հազ. քառ. կիլոմետր տարածքով հայրենիք, այժմ ունենք մոտ 30 հազ. քառ. կիլոմետր:
Հ.Գ. 2. Մի տեսակ տխուր ստացվեց: Բայց ինձ համար անցյալ տարին հենց այսպիսին էր: Նոր տարվա շեմին հայ ժողովրդին մաղթում եմ առողջ միասնականություն: Թող 2022-ը դառնա հայրենաշինության դարաշրջանի սկիզբ: Խաղաղությո՛ւն բոլորիս:
