Հ­րաչ ԲԵԳԼԱՐՅԱՆ / ԸՆԿԵ՞Լ ԵՍ, ՈՏՔԻ ԿԱՆԳՆԻՐ

Այս տար­վա մեջ ին­չե՞ր տե­ղի ու­նե­ցան, որ չպի­տի լի­նեին և­ ին­չե՛ր չե­ղան, որ կա­րող էին լի­նել: Մեր երկ­րի ա­մեն բնա­կիչ ան­դիպ­լոմ քա­ղա­քա­գետ է, և ցան­կա­ցած մարդ ին­ձա­նից ա­վե­լի լավ կա­րող է շա­րադ­րել՝ մատ­նե­րը ծա­լե­լով: Բայց ան­ցա­ծը ան­ցած է, և­ այն հնա­րա­վոր չէ ետ բե­րել: Եվ ան­ցա­ծը ոչ միայն իմ, այլև շատ-շա­տե­րի հա­մար հի­մա բա­ժան­վում է՝ նախ­քան պա­տե­րազ­մը և պա­տե­րազ­մից հե­տո… Պա­տե­րազ­մը… Ա­մեն ան­գամ պա­տե­րազ­մին դառ­նա­լիս հաս­կա­նում ենք, որ շատ բաց­թո­ղում­ներ ու բազ­մա­թիվ սխալ­ներ ենք ու­նե­ցել, ո­րից օգտ­վել է թշնա­մին ու մեզ պատ­ժել է դա­ժա­նո­րեն: Մե­ծը կա­սեր. «Ես ոչ ո­քի չեմ դի­մում, բայց ինչ-որ մի տեղ մի բան սխալ է»: Ո՞րն է սխա­լը: Ո՞վ է մեր սխա­լը գտնե­լու, ո՞վ է մեր սխա­լը սրբա­գրե­լու, ե­թե ոչ մենք: Գի­տեմ, վերև­նե­րում հանձ­նա­ժո­ղով­ներ կստեղծ­վեն, կքննեն, ի­րար կմե­ղադ­րեն, ի­րար կամ­բաս­տա­նեն, ո­չինչ չի պարզ­վի, և նո­րից ու դարձ­յալ ա­վե­լի կկեղ­տոտ­վենք բո­լորս… Բայց ցավն այդ չէ, այլ այն, որ այդ ան­միա­բան գզվռտո­ցի մեջ ա­վե­լի կթու­լա­նա մեր պե­տութ­յու­նը:
Ես շատ բան չգի­տեմ, շատ բա­ներ էլ չեմ հաս­կա­նում, բայց մի բա­նում հա­մոզ­ված եմ. այս­պես կլի­նի այն­քան ժա­մա­նակ, քա­նի դեռ մենք ան­հատ­նե­րի հա­վա­քա­ծու կմնանք: Մինչև «ես»-երը «չմեն­քա­նան», մեզ ո՛չ հաղ­թա­նակ կսպաս­վի, ո՛չ բար­վոք ու ա­պա­հով հայ­րե­նիք: Մեր պար­տութ­յու­նը դառն է ե­ղել, ո՞վ չգի­տի, բայց պար­տութ­յու­նը նույն­պես ար­ժա­նա­պատ­վո­րեն տա­նել պի­տի կա­րո­ղա­նալ, մա­նա­վանդ, վստահ եմ, որ մեզ դեռ հաղ­թա­նակ­ներ են սպաս­վում: Եվ այդ է պատ­ճա­ռը, որ Ա­մա­նո­րի ու Սուրբ Ծննդյան նա­խօր­յա­կին ես ա­ռա­ջին հեր­թին ու գլխա­վո­րա­պես դի­մում եմ հայ զին­վո­րին: Չէ՛, չեմ ու­զում ա­սել՝ քաջ ե­ղիր, չեմ ու­զում հա­մո­զել, թե թշնա­մին նույն թշնա­մին է, և դու նույն «դու­խովն» ես ու նույն քա­ջը: Չեմ ու­զում հա­մո­զել, թե որ­քան էլ որ թշնա­մին լավ զին­ված լի­նի, բո­լոր դեպ­քե­րում հաղ­թո­ղը մարդն է: Չեմ ու­զում իմ սահ­մա­նա­պա­հին հի­շեց­նել տա­նը սպա­սող ծնող­նե­րի, հա­րա­զատ­նե­րի, օր­վա մեջ աչ­քը հա­զար ան­գամ հե­ռա­խո­սին գցող սի­րած աղջ­կա մա­սին: Վս­տահ եմ, այդ ա­մե­նը նա ին­ձա­նից լավ գի­տի: Ես պարզ­կա երկն­քին եմ նա­յում ու, չգի­տես ին­չու, հա­վա­տում եմ, որ եր­կինքն էլ է մտա­ծում իմ զին­վո­րի մա­սին: Մ­տա­ծում է մոր հո­գա­տա­րութ­յամբ, հոր վստա­հութ­յամբ, սի­րա­ծի քնքշութ­յամբ և ինձ հետ շշնջում է գո­ռա­լու նման.
– Դու էլ ես երկն­քի փե­շի մեջ: Մի՜ վհատ­վիր, ըն­կե՞լ ես, ոտ­քի կանգ­նիր: Քեզ դեռ շատ հաղ­թա­նակ­ներ են սպաս­վում: Գի­տես՝ պար­տութ­յան դառ­նութ­յու­նը ճա­շա­կածն ա­վե­լի լավ է զգում ա­պա­գա հաղ­թա­նակ­նե­րի քաղց­րութ­յու­նը:

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։