Լի­լիթ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Ա­ռա­ջին ան­գամ է, երբ տա­րին՝ թե՛ գնա­ցո­ղը, թե՛ գա­լի­քը, որ­պես տա­րի չեմ կա­րո­ղա­նում ըն­կա­լել։ Ի­րա­դար­ձութ­յուն­նե­րի շղթա­յա­կան ռեակ­ցիան կուլ է տվել ժա­մա­նա­կա­հատ­ված­նե­րի սահ­մա­զատ­ման և սահ­մա­նագծ­ման քար­տեզ­նե­րը, և դ­րանք լղոզ­վե­լով տա­րած­վել են, կորց­րել ի­րենց ստվե­րա­գիրն ու վե­րած­վել են դա­րա­շրջա­նի։
Ժա­մա­նա­կին «­Նոր­քի» յու­րա­քանչ­յուր հա­մա­րին ո­րո­շել էի կոնկ­րետ ուղղ­վա­ծութ­յուն տալ. այս մե­կը միայն սի­րո մա­սին է լի­նե­լու, մյու­սը՝ հայ­րե­նա­սի­րա­կան, եր­րոր­դը՝ դաս­տիա­րակ­չա­կան բնույ­թի, տար­վա վեր­ջում մի քիչ կփի­լի­սո­փա­յենք, և­ այդ­պես շա­րու­նակ։ Ո­րո­շե­ցի ու միան­գա­մից ծի­ծաղս ե­կավ, երբ պատ­կե­րաց­րի, թե ինչ անբ­նա­կան ու որբ հա­մար­ներ են ծնվե­լու՝ պայ­ման­նե­րով և պայ­մա­նա­կա­նութ­յուն­նե­րով սահ­մա­նա­փակ­ված։
Ես չգի­տեմ, թե ե­րեք հար­յուր տա­րի հե­տո (հու­սով եմ, մարդ­կութ­յան խիղ­ճը, այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, կհե­րի­քի մի քիչ էլ ապ­րե­լու հա­մար) մեր դա­րաշր­ջա­նը պատ­մութ­յան գրքե­րում ինչ­պես է կոչ­վե­լու. քո­վի­դի, ին­ֆոր­մա­ցիոն և քա­ղա­քա­կան պա­տե­րազմ­նե­րի դա­րաշր­ջան, ան­վերջ և­ ա­ռօ­րեա­կան դար­ձած մա­հե­րի դա­րաշր­ջան… Չ­գի­տեմ, բայց ե­թե ինձ հարց­նեք, կա­սեմ. ես այն կան­վա­նեի հա­սու­նաց­ման դա­րաշր­ջան։ Որ­քան էլ որ չհա­մընկ­նի հա­մա­տա­րած տգի­տութ­յան հետ, ո­րով­հետև հա­սու­նա­ցու­մը դեռ ի­մաստ­նա­նա­լը չի, բայց դու ար­դեն գո­նե ինքդ քեզ ճա­նա­չում ես և­ ու­րեմն՝ պատ­րաստ ես ճա­նա­չել աշ­խար­հը, ուր Սան­տա Կ­լաու­սի կամ Ձ­մեռ պա­պի պար­կի մեջ ինչ գցես՝ դա էլ կստա­նաս։
Ես ար­դեն թա­քուն գցել եմ՝ բո­լոր դա­րա­շրջա­նա­կից­նե­րիս հա­մար։