Անցյալ՝ 20 հուսահատ թվականի այս օրերին ժամերն էինք հաշվում, թե ե՞րբ է ավարտվելու, հեռանալու, մեզնից ձեռ քաշելու պարտությունների, ձախորդությունների, կամքի մեր վերջին ճիգերը ծվատել փորձող այդ տարին… Այնուամենայնիվ ապրեցինք մեր դժվար պատմության ևս մի ծանրագույն ավարտ: Սեղմեցինք մեր ատամները, մեծ քարը գլորեցինք մեր սրտերից և փորձեցինք դիմանալ մյուս քարերի ծանրությանը… Եղավ մի պահ, որ այլևս ուժ չունեինք, բայց արի ու տես, որ գտնվեցին ուժեր, անգամ սեթևեթելու, նույնիսկ իրենց, միայն իրենց սեփական խելքին վստահող, մյուս բոլոր խելքերը ծաղրուծանակի ենթարկելու համար եռանդ չխնայող հայեր… Սա էլ է մեր բաղկացուցիչը, նրա, որին հաճախ հպարտությամբ, հաճախ ամոթահար, երբեմն էլ նողկանքով հայ ենք կոչում…
21՝ նորանոր բացահայտումների, նորանոր վայրէջքների, նորանոր մասնատումների, ցրումների, անհաջող կենտրոնացումների, հապշտապ միավորումների, նաև հերոսականության վեհ իրապատումների բացապարզման տարի, որից արդեն մնացել է 22-ի տարեմուտի մի քանի օր…
Նշվածներից վերջինը՝ հերոսականությունը, այս ամենի մեջ փայլատակող ադամանդն է: Բոլոր ճղճիմ ասեկոսեները, սին հավակնությունների դրոշի պատրանքային զովի մեջ լեզուները թափահարող կուսակցությունները, փոքրոգի մեծախոսիկները, պատմության մեջ որևէ հետք թողնելու հույսով հևիհև խցկվողները մոռացվելու են, կամ էլ նրանց անունը գրվելու է Հերոստրատի անվան կողքին:
Մնալու է այս աննման հերոսականությունը… Իսկական հերոսներից ոչ մեկը չի գոռում ու ճչում… Ընկած հերոսները նոր աստեղային համակարգություններ են կազմել արդեն և ճչալու կարիք չունեն։ Իսկ իրենց կռիվը մինչև վերջ մղած և ողջ մնացածները իրենք իրենց հերոս չեն համարում։ Հավերժանալու դուռը նրանց առջև նույնպես բաց է…
Ոչ մի հերոսություն զուր չի կարող լինել, ինչպես որ զուր չի բացվում առավոտը, ինչպես որ համբերատար է ցերեկը, ինչպես որ ավարտվում է օրը՝ համոզված, որ ոչ մի պատերազմ, ոչ մի խորամանկություն, ոչ մի սուտ, ոչ մի հոխորտանք, ոչ մի բռնություն, ոչ մի ծուղակ չի կարող խանգարել իր հաջորդ լուսաբացը…
