­Ռու­զան ԱՍԱՏՐՅԱՆ / ՈՎ Է ԹՈՒՐՔԸ, ԵՎ ՈՎ ԵՆՔ ՄԵՆՔ… ԻՆՉ ԱՆԵԼ

«Ե­ռա­կողմ» ձևա­չա­փում հան­դի­պում­նե­րը, փաս­տաթղ­թե­րի մա­սին տե­ղե­կութ­յուն­նե­րը սո­վո­րա­բար պա­րուր­ված են լի­նում խորհր­դա­վո­րութ­յան ու ա­նո­րո­շութ­յան քո­ղով, կամ ա­մեն ինչ ար­վում է գաղ­տա­գո­ղի, եր­բեմն էլ՝ գո­ղե­գող։ Այդ­պես է՝ սկսած 2020-ի նո­յեմ­բե­րի 9-ից թե 10-ից, երբ ստո­րագր­վեց ե­ռա­կողմ հայ­տա­րա­րութ­յու­նը։ Դ­րա բա­ցատ­րութ­յու­նը շատ պարզ է՝ Հա­յաս­տա­նի դեմ ռուս-թուր­քա­կան հեր­թա­կան ոճ­րա­գոր­ծութ­յու­նը չու­նի ոչ միայն մի­ջազ­գա­յին, այլև «տե­ղա­յին» լե­գի­տի­մութ­յուն:
Lragir.am 08.11.21թ.
Ընդ­միշտ գիտ­ցեք, որ թուր­քը՝ լի­նի դա Ա­լիև թե Էր­դո­ղան, նույն ծրա­գիրն է, և ն­րանց միակ նպա­տա­կը Հա­յաս­տա­նը պե­տա­կա­նազր­կելն է, ու­ժա­հա­տելն ու ա­նեք­սիա­յի են­թար­կե­լը, ինչ­պես միշտ: Թուր­քը որ­քան դա­ժան է հա­յի նկատ­մամբ, այն­քան մեծ է նրա վա­խը հա­յի հզո­րութ­յան հան­դեպ, ո­րով­հետև ի­րա­կան հայն ան­զի­ջում է ու միշտ հաղ­թող: Սա­կայն, ի տար­բե­րութ­յուն հա­յե­րի, թուրքն իր մի­ջոց­նե­րը կխնա­յի ու իր վա­խը թաքց­նե­լու հա­մար զենք կգնի և­ երկ­րորդ՝ սո­ղոս­կե­լով հայ հան­րութ­յան մեջ, կգտնի իր ար­յու­նը կրող նույն «հայ» թուր­քին, ո­րի գե­նե­րի մեջ նստած է Հա­յաս­տա­նը դա­րեր ի վեր աս­պա­տա­կած թուր­քի սեր­մը և ն­րան կա­շա­ռե­լով՝ կջար­դի հա­յի միա­բա­նութ­յան հզոր զեն­քը, վկան՝ բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րի և վեր­ջին՝ 44-օր­յա պա­տե­րազ­մի դա­վա­ճան­նե­րը՝ ճիշտ թուր­քի մնա­ցորդ­ներ…
Ժամանակը պետք է վստահի մեր հայ­րենա­սիրությանը՝ նա մեզ 450 հազար քառակուսի կիլոմետր տարածք էր տվել, և մենք աշխարհի հզորների հետ էինք քայլում: Սակայն փառասեր ու գահակործան մեր արքաների ու իշխանների անմիաբան լինելու պատճառով (ինչը, ցավոք սրտի, այսօր էլ է կրկնվում), թշնամին բաժան-բաժան արեց արքաներին իրենց տարածքներով և նրանց հերթով պարտության մատ­­նելով` տիրացավ Մեծ և հզոր Հայաստանի տա­րածքներին, նրա փառավոր պատմությունը թողնելով հու­նահռոմեական պատմիչների քինախնդրությանը: Դեռ երկար պիտի խոնարհվենք Մովսես Խորենացու հի­շատակի առաջ, նրա ծնրադիր աշխատանքի՝ «Հայոց պատմության» իրական էջերը մեզ ջանադրորեն հասցնելու համար: Ինչևէ, այսօր մնացել ենք ընդամենը 29 հազար քառ. կմ-ի վրա… Եվ այդ մասին կարծես թե ոչ ոք չի ուզում հիշել, եթե հիշողության ափսոսանք լիներ, ա­պա Արցախի ու Հայաստանի՝ գրեթե «հայկական լավաշի» չափ մնացած տարածքները այսպես աններելի բզկտման չէին են­թարկ­վի գիշատիչների կողմից:
Այ­սօր մենք կանգ­նած ենք վեր­ջին 29 հա­զար քա­ռա­կու­սի կի­լո­մետ­րի վրա, ո­րը կորց­նե­լու ցան­կութ­յուն ու­նե­ցող­նե­րին անհ­րա­ժեշտ է վտա­րել Հա­յաս­տա­նից: Ճա­նա­չե­լով թուր­քին, մենք՝ զտված ու զու­լալ­ված հա­յերս, պետք է դառ­նանք Աստ­ծո ձեռ­քի ԱՅՆ ՄԻ ԿՏՈՐ ՀԱՑԸ, ՈՐԸ ՀԱԶԱՐԱՎՈՐ ՄԱՐԴԿԱՆՑ ՈՏՔԻ ՀԱՆԵՑ ԱՆՀՈՒՍՈՒԹՅՈՒՆԻՑ:
Թուր­քի միակ նպա­տա­կը ի­րա­վա­կան պե­տութ­յան մի­ջո­ցով Նա­խիջ­ևանն ու Ար­ցա­խը Ադր­բե­ջա­նի տա­րած­քա­յին ամ­բող­ջա­կա­նութ­յուն ճա­նա­չելն է և Ղար­սի պայ­մա­նագ­րից հրա­ժար­վե­լը, ո­րով ոչ թե ա­մեն ինչ կա­վարտ­վի, այլ նոր հաղ­թա­կան ճա­նա­պարհ­ներ կբաց­վեն թուր­քի հա­մար՝ պան­թուր­քիզ­մի ծրա­գիրն ի­րա­կա­նաց­նե­լու ճա­նա­պար­հին, քան­զի նա­խորդ պայ­մա­նագ­րե­րի կնքու­մը վա­վե­րաց­ված չէ, ո­րով­հետև ո՛չ Թուր­քիան և­ ո՛չ էլ Ռու­սաս­տա­նը մի­ջազ­գայ­նո­րեն ի­րա­վա­կան պե­տութ­յուն­ներ չէին:
Բաց ա­րեք ձեր աչ­քերն ու սրտե­րը, բա­րե­կամ­նե՛ր, գտեք, զու­լա­լեք ձեր տե­սա­կը, նրանք ան­չափ շատ են, ուժ և­ ի­մաստ­նութ­յուն փո­խան­ցեք ի­րար, վճռա­կան պա­հե­րին ե­ղեք միաս­նա­կան և դուք կհաղ­թեք, ինչ­պես վճռա­կա­նո­րեն փոք­րա­թիվ զոր­քով Ա­շոտ Եր­կա­թը հաղ­թեց և­ ա­զա­տագ­րեց մեր Հայ­րե­նի­քը ա­րաբ­նե­րից: Մենք այս սուրբ հո­ղակ­տո­րից ո­չինչ չու­նենք որ­ևէ մե­կին տա­լու, ա­մեն հայ պի­տի դի­վա­նա­գետ ու ռազ­մա­գետ դառ­նա, որ­պես­զի մենք էլ չկոր­չենք դա­րե­րի փո­շու տակ, ինչ­պես բազ­մա­թիվ այլ ազ­գեր, որ­պես­զի վե­րա­դարձ­նենք այն, ինչ մեզ է պատ­կա­նում… Ա­մեն բան չէ, որ պա­տե­րազմ­նե­րի մի­ջո­ցով է լուծ­վում, մենք ու­նենք աստ­վա­ծա­տուր հզոր բա­նա­կա­նութ­յուն, գոր­ծի դնենք այդ անն­վաճ զեն­քը աշ­խար­հի հա­յե­րով և հա­վա­տանք, որ այս դժվար փա­կու­ղուց ել­քի ճա­նա­պարհ կգտնենք, ան­պայ­մա՛ն կգտնենք…