ԿԳՄՍ նախարարությունը մտադիր է Պետական կամերային երաժշտական թատրոնը միացնել Հ. Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի թատրոնին: Հերթական օպտիմալացման փորձն արդեն մշակույթի ոլորտում, թեև այս ոլորտն արդեն օպտիմալացվել է, երբ որոշում ընդունվեց մշակույթի նախարարությունը ներգրավել կրթության, սպորտի և երիտասարդության հարցերով նախարարության կառուցվածքում: Յուրաքանչյուր որոշում որևէ նպատակ է հետապնդում, և հասկանալի չէ՝ ի՞նչ նպատակ էր հետապնդում մշակույթի նախարարության կրճատումը: Թվում է՝ թավշյա հեղափոխությունից հետո մշակույթն առավել պիտի կարևորվեր, հաշվի առնելով, որ նաև մշակույթով է պայմանավորված կյանքի որակը, մարդկային հարաբերությունների վստահության և համերաշխության ձևավորումը և ամենակարևորը՝ ազգային ոգու վերելքը: Սակայն որքան էլ զարմանալի, եղավ հակառակը, և մշակույթը ոչ միայն զիջեց դիրքերը, այլև լուսանցքում հայտնվելով՝ հասարակական գործընթացներում համարյա կորցրել է իր վաղեմի նշանակությունը: Միայն փաստը, որ Ազգային ժողովի արտահերթ ընտրություններում, 26 մասնակիցներից ընդամենը մի քանիսի նախընտրական ծրագրում էր, այն էլ հպանցիկ, հիշատակվում մշակույթը, արդեն իսկ բնութագրում է նրա նկատմամբ վերաբերմունքը: Ցավալին այն է, որ նման բացթողումը ոչ թե փնթիության կամ անուշադրության արդյունք է, այլ՝ անհեռատես գործելաոճ: Բանն այնտեղ է հասել, որ մեզանում քաղաքականություն կոչվածը փոխակերպվել է մինչ այժմ մարդկությանն անծանոթ անհագուրդ հրեշի՝ պատրաստ խժռելու այն ամենն, ինչը կոչված է պահպանելու և զարգացնելու երկրի ու ժողովրդի հոգևոր արժեքները, առանց որոնց հասարակությունը դատապարտված է վերածվելու սպառողների համքարության, որոնց համար էական չէ երկիրն ու պետությունը, միայն լափամանը լիքը լինի: Այս տրամաբանության մեջ պիտի ներառել պետպատվերով կամ աջակցությամբ գրքերի հրատարակման կասեցումը, հարյուրամյա երեք մանկական «Կանչ», «Ծիծեռնակ», «Պիոներ» պարբերականներին ֆինանսավորումից զրկելը: Առավել խղճուկ է գրական մամուլի վիճակը: Պետաջակցության միջոցները նույնիսկ տպագրության ծախսերին չեն հերիքում: Ոմանք բնական են համարում վիճակը, պատճառաբանությամբ, որ եթե մամուլն ի զորու չէ ինքնուրույն գոյատևելու, պետք է լուծարվի՝ մոռանալով փոքր երկրի գրաշուկայի հնարավորությունները: Նույն կերպ ոչ ինքնաբավ երկրներին պիտի ջնջել աշխարհի քարտեզների վրայից, սակայն համարյա բոլոր երկրներն իրենց գոյությունն ապահովագրում են միլիարդների հասնող վարկային միջոցներով ու պարտքերով: Ավա՜ղ, գրական մամուլը զրկված է նման մենաշնորհից:
Սակայն վերադառնանք Կամերային երաժշտական թատրոնի խնդրին: Թատրոնը Հ. Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի թատրոնին միավորելու նպատակը Հայաստանի երիտասարդական սիմֆոնիկ նվագախմբին տարածք հատկացնելն է, պարզաբանությամբ, որ թատրոնի կոլեկտիվի օգտակար գործողության գործակիցը՝ համեմատած սիմֆոնիկ նվագախմբի հետ, շատ թույլ է: Թե ինչ չափանիշներով է ԿԳՄՍ-ն երկու տարբեր ոլորտները համեմատելով որոշել դրանց օգտակար գործակիցը և այս պարագայում օգտակար գործակից ասելով ի՛նչ պետք է հասկանալ՝ ենթադրությունների ժանրից է: Եթե օգտակարության գործոնն է պատճառը, նույն տրամաբանությամբ կարելի է տիկնիկային թատրոնը միացնել խամաճիկների թատրոնին, Հենրիկ Մալյանի, Մհեր Մկրտչյանի թատրոնները՝ Համազգայինին, Հր. Ղափլանյանի թատրոնը՝ Գ. Սունդուկյանին և այսպես շարունակ, մոռանալով, որ թատրոնները նույնքան կենդանի օրգանիզմներ են, և ինչպես հաճախ է լինում, բնության օրենքով փոխպատվաստումը երկուստեք կարող է անհամատեղելի լինել: Հաշվի չառնել այս հանգամանքը, նշանակում է երկուսին էլ կործանման դատապարտել, թեև ԿԳՄՍ-ն արդեն եզրակացրել է, որ երաժշտականը մեռնող կամ մեռած թատրոն է, և սա այն դեպքում, երբ ըստ թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Սամսոն Ստեփանյանի, իրենք ամսական 20-25 ներկայացում են խաղում և ամսական 2500-3000 հանդիսատես ընդունում: Պայծառատես պետք չէ լինել, հականալու, որ առնչվում ենք ևս մի թատրոնի անհետացման հետ: Չկա տարածք, չկա բեմ՝ նշանակում է թատրոն չկա: Օրինակը Փոսի թատրոնի պատմությունն է: Արդյո՞ք երկու թատրոնների կոլեկտիվները համաձայն են միացմանը, և արդյո՞ք սիմֆոնիկին հարմար կգա այդ շենքը: Սակայն այս հարցը կարծես այնքան էլ էական չէ: Մի տեսակ գործելաոճի է վերածվել, որ ինչ-որ բան ձեռնարկելիս անտեսեն կոլեկտիվների կարծիքը, հավանաբար համարելով, որ դերասանն ո՞վ է, որ դեռ կարծիք էլ ունենա: Իսկապես էլ, դերասանն ո՞վ է, գրողն ո՞վ է, նկարիչն ո՞վ է, կոմպոզիտորն ո՞վ է… Ընդհանրապես, էս խառը ժամանակներում ո՞վ են դրանք: Այն տպավորությունն է, որ որոշների ականջները ոչ թե լսելու, այլ խելացի առաջարկները չլսելու համար են: Իսկապես էլ ժամանակները խառն են, երկիրը գնդակի պես մի պատերազմից մյուսն են գլորում, և հայտնի չէ՝ երբ է միայն հայերի դարպասի ուղղությամբ սկսված խաղն ավարտվելու: Հայաստանն այժմ էլ սպառնալիքների սարդոստայնի մեջ նոր պատերազմի նախաշեմին է: Այժմ էլ, ինչպես Արցախյան առաջին պատերազմի ժամանակ, սպառնալիքներին դիմագրավելու մեր ամենահզոր ու միակ զենքը եղել և մնում է հայի հզոր ոգին, ոգի, որ ընդունակ է հրաշքների: Մինչդեռ անիմաստ է մշակույթի թիկունքում ոգի փնտրելը, ինչը նշանակում է, որ երկիրը պետք է վերանայի իր մշակութային քաղաքականությունը, եթե ձգտում է առաջընթաց ու հաղթանակներ արձանագրել: