Ին­չո՞ւ էր 44-օր­յա պա­տե­րազ­մում մեր պար­տութ­յունն այդ­քան ջախ­ջա­խիչ: Ա­պա­գա ձա­խո­ղում­նե­րից խու­սա­փե­լու հա­մար անհ­րա­ժե՞շտ է խո­րութ­յամբ պար­զել այս հար­ցի պա­տաս­խա­նը:

Հո­վիկ
ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ

Տա­րո­ղու­նակ հարց է, հնա­րա­վոր չէ մի քա­նի նա­խա­դա­սութ­յամբ պա­տաս­խա­նել, բայց փոր­ձեմ հա­կիրճ.
1. Մենք զին­վա­ծութ­յամբ և տրա­մադր­վա­ծութ­յամբ պատ­րաստ չէինք պա­տե­րազ­մին: Մինչ Բա­քուն ա­նընդ­հատ մտա­ծում էր կորց­րա­ծը ետ բե­րե­լու մա­սին և զին­վում, պատ­րաստ­վում էր, մենք կար­ծես թե մո­ռա­ցել էինք, որ թշնա­մի ու­նենք մեր հար­ևա­նութ­յամբ: Մինչ նրանք մի­լիար­դա­վոր դո­լար­ներ էին տրա­մադ­րում ժա­մա­նա­կա­կից զի­նա­տե­սակ­նե­րով զին­վե­լու հա­մար, մեր իշ­խա­նութ­յան­ներն ի­րենց գրպան­ներն էին լցնում:
2. Թշ­նա­մու հե­տա­խու­զութ­յու­նը լավ էր աշ­խա­տել, գի­տեին մեր պաշտ­պա­նա­կան ամ­րութ­յուն­նե­րի, զի­նա­բա­զա­նե­րի և հե­նա­կե­տե­րի տե­ղե­րը, կա­րո­ղա­ցան ա­ռա­ջին մի քա­նի օր­վա ըն­թաց­քում ոչն­չաց­ներ մեր հա­կաօ­դա­յին պաշտ­պա­նութ­յու­նը:
3. Թուր­քե­րը մեզ­նից մի քա­նի քայլ ա­ռաջ էին ան­ցել զի­նա­տե­սակ­նե­րի ա­ռու­մով: Մինչ նրանք հար­ձակ­վում էին ա­նօ­դա­չու­նե­րով, մենք գրե­թե չու­նեինք, ՀՕՊ-ն էլ ոչն­չաց­վել էր:
4. Գլ­խա­վոր հրա­մա­նա­տա­րը բա­ցար­ձակ հե­ռու էր ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղութ­յուն­նե­րը պատ­կե­րաց­նե­լու և ղե­կա­վա­րե­լու կա­րո­ղութ­յու­նից:
5. Վե­րին է­շե­լոն­նե­րում չկար միա­բա­նութ­յուն: Միմ­յանց դեմ պայ­քա­րում և չէին տար­բե­րում հա­կա­ռակ կող­մի շա­հերն ազ­գա­յին-պե­տա­կան շա­հե­րից:
6. Մոտ ե­րե­սուն տա­րե­կան բա­նակ ու­նե­ցող պե­տութ­յու­նը, չգի­տես ին­չու, ա­ռաջ­նա­գիծ էր մղում կա­մա­վո­րա­կան­նե­րին, ո­րոնք հիմ­նա­կա­նում նախ­կին­ներ էին՝ տա­րի­քով, և հետ էին վարժ­վել զենք գոր­ծա­ծե­լուց: Մինչ­դեռ երկ­րի անվ­տան­գութ­յու­նը ազ­գա­յին բա­նա­կի պար­տա­կա­նութ­յունն է: 90-ա­կան­նե­րի ա­զա­տա­մար­տիկ­նե­րին միան­գա­մից ա­ռաջ­նա­գիծ տա­նե­լը սխալ էր, մա­նա­վանդ, որ շա­տերն էլ գնում էին նկա­րա­հան­վե­լու հա­մար:
7. Շու­շիի ան­կու­մը բազ­մա­թիվ կաս­կած­նե­րի տե­ղիք է տա­լիս: Շատ լավ ծա­նոթ լի­նե­լով այդ քա­ղա­քի դիր­քի բնա­կան ա­նա­ռի­կութ­յա­նը, սկսում եմ հա­վա­տալ դա­վա­ճա­նութ­յամբ հանձ­նե­լու վար­կա­ծին:
8. Սա­կայն ա­մե­նա­հիմ­նա­կան պատ­ճառն ու­ժե­րի ան­հա­մա­չա­փութ­յունն էր: Փաս­տո­րեն, մենք մե­նակ էինք մնա­ցել մեծ և փոքր թուր­քա­կան պե­տութ­յուն­նե­րի միա­բա­նութ­յան դեմ, ո­րին ա­ջակ­ցում էին հրեա­ներն ու մու­սուլ­մա­նա­կան աշ­խար­հի մի շարք պե­տութ­յուն­ներ՝ ի­րենց զեն­քով ու վարձ­կան­նե­րով: Մենք այդ ու­ժե­րին դի­մա­կա­յել չէինք կա­րող, հատ­կա­պես՝ ան­պատ­րաստ լի­նե­լով: Իսկ, իբր թե դաշ­նա­կից Ռու­սաս­տանն էլ, սե­փա­կան շա­հե­րից ել­նե­լով, իր խա­ղերն էր խա­ղում՝ խա­բե­լով, թե մեր բա­րե­կամն է…
Այս­պես կա­րե­լի է եր­կար շա­րու­նա­կել:

 

***

Ա­րա ՆԱԶԱՐԵԹՅԱՆ

Մեր պար­տութ­յունն սկսվեց հա­մա­ժո­ղովր­դա­կան հաղ­թա­նա­կից ան­մի­ջա­պես հե­տո, երբ ա­ռան­ձին ան­հատ­ներ ան­ցան դափ­նի­նե­րի վե­րա­բաշխ­ման պայ­քա­րին, ու ա­մեն մե­կի հե­րո­սութ­յան չա­փո­րո­շի­չը իր կա­ռու­ցած դղյա­կի բարձ­րութ­յու­նը դար­ձավ և կեց­ված­քի լկտիութ­յան աս­տի­ճա­նը: Բայց թե ին­չու դա ե­ղավ ու հենց հի­մա, պատ­ճառ­նե­րը շատ են ու և՛ ներ­քին, և՛ ար­տա­քին… Եվ նույնն են, ինչ ժա­մա­նա­կին Ադր­բե­ջա­նի պար­տութ­յան պա­րա­գա­յում: Ա­մեն գնով իշ­խա­նութ­յա­նը տի­րե­լու, կու­տա­կա­ծը չկորց­նե­լու մո­լա­գար տեն­դից մինչև դի­մա­ցի­նին տա­պա­լե­լու հա­մար սե­փա­կան տա­րածք­նե­րի հանձ­նում: Նույ­նիսկ եր­րորդ կողմն է նույ­նը, իբր չե­զոք ռե­ժի­սոր-սցե­նա­րիս­տը: Դեր խա­ղաց նաև Ադր­բե­ջա­նի էն «ա­ռա­վե­լութ­յու­նը», որ էքստ­րե­մալ ի­րա­վի­ճա­կում ու­նե­նում է բռնա­պե­տութ­յու­նը դեռևս չկա­յա­ցած ժո­ղովր­դա­վա­րութ­յան հան­դեպ՝ նրանք նույ­նիսկ սոց­ցան­ցերն էին ար­գե­լա­փա­կել, այ­նինչ մեր հա­մա­ցան­ցե­րում մրցա­վազ­քի ե­լած «գի­տու­նիկ­նե­րի» ա­զատ քննար­կում­ներ էին, ընդ­հուպ մինչև դիր­քե­րի նկա­րագ­րու­մը: Ա­մե­նաար­տա­ռո­ցը. «ընդ­դի­մութ­յան» ա­ռաջ­նոր­դը հրա­պա­րա­կայ­նո­րեն պար­ծե­նում էր, թե ան­ձամբ զան­գել է ա­ռաջ­նագ­ծի հրա­մա­նա­տար­նե­րին՝ հոր­դո­րե­լով չկռվել… Մեկ ու­րի­շը հա­կա­ռա­կոր­դին հու­շում էր հար­ձակ­ման ճիշտ ժա­մա­նակն ու ուղ­ղութ­յուն­նե­րը: Ու սա դեռ շա­րու­նակ­վում է: Մեր չա­փը վա­ղուց չա­փա­զանցն է՝ կա՛մ հա­մա­պար­փակ ճնշված, կա՛մ լրիվ բար­ձի­թո­ղի վի­ճակ: Ու մեր պար­տութ­յու­նը շա­րու­նակ­վե­լու է, քա­նի դեռ օ­րեն­քի դիկ­տա­տու­րա մե­զա­նում չի հաս­տատ­վել, ու քա­նի դեռ ահ­ռե­լի ռե­սուրս­նե­րի տի­րա­պե­տող­ներ կան, ով­քեր վե­րա­դառ­նա­լու հույս են փայ­փա­յում: Ժո­ղո­վուր­դը դա գի­տակ­ցեց, ա­պա­ցույց՝ ի հե­ճուկս ու ի զար­մանս էս ի­րա­դար­ձութ­յուն­նե­րի սցե­նա­րիստ­նե­րի, «պարտ­ված» իշ­խա­նութ­յա­նը կրկին ձայն տա­լը: Հի­մա, մար­զա­կան լեզ­վով ա­սած, գնդա­կը իշ­խա­նութ­յան դաշ­տում է:
Եր­րորդ շանս չի լի­նե­լու:

***

­Ռու­զան
ԱՍԱՏՐՅԱՆ

­Սա  ծա­վա­լուն  հոդ­վա­ծի թե­մա  է, սա­կայն կաշ­խա­տեմ  սեղմ  պա­տաս­խա­նել:
­Պարտ­վե­ցինք,  ո­րով­հետև  չարժ­ևո­րե­ցինք  ար­ցախ­յան  հաղ­թա­նա­կը, ո­րով­հետև  ­Հա­յաս­տանն ու  Ար­ցա­խը հզո­րաց­նե­լու  փո­խա­րեն,  սկսվեց բուռն կո­ղո­պուտն  ու  ստրկա­ցու­մը:  Ար­ժեզրկ­վեց   հայ­րե­նիքն  ու  հայ­րե­նա­պաշ­տութ­յու­նը, հոգ­ևոր  ար­ժեք­նե­րը  զրո­յաց­վե­ցին, հաղ­թա­նակ  տա­րած  ազ­գը  սկսեց  ար­տա­գաղ­թել  իր   ար­յու­նով  պա­հած  հո­ղից:  ­Պարտ­վե­ցինք, ո­րով­հետև   չգնա­հա­տե­ցինք  պե­տութ­յուն ու­նե­նա­լու  ան­չափ  կար­ևոր, մեծ պարգ­ևը, ո­րով­հետև ան­ձինք, ո­րոնք ստանձ­նել  էին երկ­րի կա­ռա­վա­րու­մը, ա­գահ  էին, որկ­րա­մոլ  ու թու­լա­մորթ,  օ­տա­րա­սեր, ամ­բի­ցիոզ և  ապ­րում էին սե­փա­կան գրպա­նում: ­Մի­ջա­վայրն ա­նո­ղոք էր և ­զուրկ  բա­րո­յա­կան  ար­ժեք­նե­րից, սա­կայն  օրհ­նութ­յուն  ու խո­նար­հում  հա­յոց  մայ­րե­րին, նրանց ծնած  զա­վակ­նե­րը այս  ան­բա­րո մի­ջա­վայ­րից  հե­ռու,  հա­զար-հա­զար  կա­մա­վոր­նե­րով  ե­լան  հայ­րե­նի  հո­ղը պաշտ­պա­նե­լու. դա  հա­յոց  գենն  էր՝ անն­վաճ  ու մնա­յուն…  Այդ  հա­զար-հա­զար­նե­րը  մար­տի­րոս­վե­ցին՝  հե­րո­սա­բար, աշ­խար­հի  հինգ  տե­րութ­յան  հզոր  զեն­քե­րի օգ­տա­գործ­մամբ: Այս պա­տե­րազ­մի  պար­տութ­յու­նը  իր ներ­սում  ու­նի  բա­զում  խնդիր­ներ, ո­րոն­ցից  ա­մե­նաան­նե­րե­լին դա­վա­ճա­նութ­յունն  է: Ս­խալ­նե­րը  պետք  է  վեր­լու­ծել՝ չկրկնե­լու  հա­մար, իսկ  դա­վա­ճան­նե­րին գնդա­կա­հա­րել  ա­ռանց  դույզն իսկ  ափ­սո­սան­քի՝  փո­փո­խութ­յուն մտցնե­լով  մեր  սահ­մա­նադ­րութ­յան  մեջ…

 

***

­Ման­վել
ՄԻԿՈՅԱՆ

Ար­ցախ­յան 44-օր­յա պա­տե­րազ­մում մեր պար­տութ­յան մա­սին շատ է խոս­վել, սա­կայն պատ­ճառ­նե­րի լուրջ վեր­լու­ծութ­յուն դեռևս չի կա­տար­վել, որն ա­վե­լի է խո­րաց­նում մեր ա­նե­լիք­նե­րի հա­ջոր­դա­կա­նութ­յան ա­նո­րո­շութ­յու­նը:
Ո­րոշ զին­վո­րա­կան­ներ ի­րենց ե­լույթ­նե­րում պար­զա­բա­նել են խո­շոր թե­րա­ցում­նե­րի պատ­ճառ­նե­րը, նշել հրա­մա­նա­տար­նե­րի ա­նուն­ներ, սա­կայն կա՛մ հե­տաքն­նութ­յուն չի կա­տար­վում, կա՛մ էլ ան­հար­կի ձգձգվում է ի­րա­վա­կան գնա­հա­տա­կա­նը, չեն պատժ­վում կոնկ­րետ մե­ղա­վոր­նե­րը:
Ին­չո՞ւ է պար­տութ­յու­նը ջախ­ջա­խիչ հա­մար­վում: Ե­թե ա­ռանց ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղութ­յուն­նե­րի չհանձն­վեին Ար­ցա­խի ո­րոշ շրջան­ներ, և ­պա­տե­րազ­մը վե­րա­նար այն սահ­ման­նե­րի ամ­րագր­մամբ, որն առ­կա էր ան­ցած տար­վա նո­յեմ­բե­րի 10-ին, այս աս­տի­ճան մեծ չէր լի­նի կորստ­յան ցավն, ու պար­տութ­յու­նը ջախ­ջա­խիչ չէր հա­մար­վի: ­Սա­կայն հաղ­թող կող­մը ­Ռու­սաս­տա­նի ան­վե­րա­պահ ա­ջակ­ցութ­յամբ մեզ պար­տադ­րեց իր պայ­ման­նե­րը:
Ա­վե­լին, երբ Ս­յու­նի­քում ու սահ­մա­նա­յին այլ դիր­քե­րում թշնա­մին ա­ռանց որ­ևէ կրա­կի ա­ռաջ­խա­ղա­ցում ու­նե­ցավ, ՌԴ-ն­ ուղ­ղա­կի չկա­տա­րեց ռազ­մա­կան գոր­ծըն­կե­րոջ իր պար­տա­կա­նութ­յուն­նե­րը, իսկ ­Հա­յաս­տանն ի վի­ճա­կի չէր դի­մա­կա­յե­լու ռազ­մա­կան նոր գոր­ծո­ղութ­յուն­նե­րին: ՀԱՊԿ-ը նույն­պես գոր­ծուն մի­ջամ­տութ­յուն չցու­ցա­բե­րեց։
Իմ կար­ծի­քով, սկսած ան­ցած տար­վա նո­յեմ­բե­րի 10-ից, պետք էր մեր պե­տութ­յան ողջ նե­րու­ժը ներդ­նել թշնա­մու հետ ար­դեն ե­ռա­պատկ­ված մեր շփման գծի ին­ժե­նե­րա­կան կա­ռույց­նե­րի ստեղծ­մանն ու ամ­րապնդ­մա­նը հատ­կա­պես Ս­յու­նի­քում և ­սահ­մա­նա­մերձ մյուս շրջան­նե­րում: Այժմ էլ հրա­տապ է այս խնդի­րը, ո­րի լուծ­ման հա­մար հար­կա­վոր է ներգ­րա­վել նաև հայ­կա­կան սփյուռ­քի մեր գոր­ծա­րար­նե­րին, ստեղ­ծել ար­տոն­յալ պայ­ման­ներ՝ ­Հա­յաս­տա­նում խո­շոր ներդ­րում­ներ կա­տա­րե­լու, մեր երկ­րի տնտե­սութ­յու­նը զար­գաց­նե­լու հա­մար: Ա­ռաջ­նա­հերթ է նաև ռազ­մա­կան արդ­յու­նա­բե­րութ­յան ա­րագ զար­գա­ցու­մը՝ բարձր տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի ներդր­մամբ:
­Հար­կա­վոր է ամ­բողջ աշ­խար­հի հա­յութ­յա­նը հա­մախմ­բել մեկ նպա­տա­կի շուրջ, որ­պես­զի տա­րած­քա­յին նոր կո­րուստ­ներ չու­նե­նանք, եր­կի­րը հզո­րաց­նենք այն աս­տի­ճան, որ թշնա­մին հրա­ժար­վի նոր հա­վակ­նութ­յուն­նե­րից: Ա­ռանց երկ­րի անվ­տան­գութ­յան ե­րաշ­խիք­նե­րի մեր երկ­րում ոչ մի բնա­գա­վառ չի կա­րող լիար­ժեք զար­գա­նալ: Այս ի­րա­վի­ճա­կում երկ­րի մյուս խնդիր­նե­րը երկ­րոր­դա­կան են և կ­լուծ­վեն հիմ­նա­կան նպա­տակ­նե­րին հաս­նե­լուն զու­գա­հեռ:
Հ­րա­տապ է նաև ստեղ­ծել դի­վա­նա­գի­տա­կան հզոր հա­մա­կարգ՝ արդ­յու­նա­վետ օգ­տա­գոր­ծե­լու Ի­րա­նի, ­Չի­նաս­տա­նի և մ­յուս այն երկր­նե­րի հնա­րա­վո­րութ­յուն­նե­րը, ո­րոնց աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան շա­հե­րը հա­մընկ­նում են ­Հա­յաս­տա­նի շա­հե­րի հետ:

 

***

Նարինե ԿՌՈՅԱՆ

Ցան­կա­ցած պար­տութ­յուն և ան­գամ հաղ­թա­նակ պի­տի խո­րութ­յամբ ու­սում­նա­սիր­վի և վեր­լուծ­վի, քա­նի որ այն կա­րող է նաև պա­տա­հա­կա­նութ­յան, բա­րեն­պաստ կամ ան­բա­րեն­պաստ հան­գա­մանք­նե­րի հետ­ևանք լի­նել և ոչ թե ջան­քե­րի կամ դրանց բա­ցա­կա­յութ­յան արդ­յունք: Հետ­ևա­բար, կար­ծում եմ, որ 44-օրյա պա­տե­րազ­մում մեր պար­տութ­յու­նը բո­լո­րո­վին էլ պա­տա­հա­կան չէր: Այդ պար­տութ­յան պատ­ճառ­նե­րը ինչ­պես օբ­յեկ­տիվ, այն­պես էլ սուբ­յեկ­տիվ են ե­ղել և են:
Օբ­յեկ­տիվ պատ­ճառ­նե­րից ա­մե­նա­կար­ևո­րը կրթութ­յան, գի­տութ­յան, հետ­ևա­բար, տնտե­սութ­յան լիա­կա­տար ձա­խո­ղումն էր. աղ­քա­տը միշտ պարտ­վում է: Մենք ըն­թա­նում էինք և դեռ ըն­թա­նում ենք ինչ-որ ան­հաս­կա­նա­լի ի­ներ­ցիա­յով, երբ ի­րա­կա­նում այդ ըն­թաց­քը պի­տի զար­գաց­ման տա­ներ, իսկ ցան­կա­ցած զար­գա­ցում են­թադ­րում է նպա­տա­կադ­րում, գո­նե նվա­զա­գույն նպա­տա­կի, տես­լա­կա­նի առ­կա­յութ­յուն (ինչ ենք ու­զում, ինչ­պես և­ երբ ենք ու­զում) և­ այդ նպա­տա­կին հաս­նե­լու ու­ղի­նե­րի հիմ­նա­վոր­ված ընտ­րութ­յուն, այ­սինքն՝ ծրագ­րեր, պլան­ներ՝ կար­ճա­ժամ­կետ, միջ­նա­ժամ­կետ և եր­կա­րա­ժամ­կետ՝ հա­մա­պա­տաս­խան և­ ի­րա­տե­սա­կան ռե­սուր­սա­յին բա­զա­յի ա­պա­հով­մամբ: Չ­կար պա­տաս­խա­նատ­վութ­յուն, այդ ա­մե­նի գի­տակ­ցում, կան­խա­տե­սում­ներ չկա­յին, օ­րի­նակ, թե ինչ­պի­սին կլի­նի աշ­խար­հը հինգ, տա­սը, հի­սուն տա­րի հե­տո, ա­ռա­վել ևս՝ ինչ­պի­սին կլի­նեն քո պո­տեն­ցիալ թշնա­մի­նե­րը վա­ղը, մյուս օ­րը, գո­նե մեկ տա­րի հե­տո: Թշ­նա­մի­նե­րի հետ կապ­ված՝ այդ ա­մենն ի­րա­կա­նում տե­սա­նե­լի էր, սա­կայն տես­նե­լու ցան­կութ­յուն կար­ծես չկար: Այս վեր­ջի­նը սուբ­յեկ­տիվ կա­րող էր լի­նել, ե­թե չվե­րա­բե­րեր բո­լո­րիս, մի ողջ ժո­ղովր­դի, ո­րը կա­մա­վոր փա­կել էր և դեռ չի էլ ու­զում բա­ցել իր աչ­քե­րը, ա­կանջ­նե­րը, ի վեր­ջո, բա­նա­կա­նութ­յու­նը, ե­թե, ի­հար­կե, դրա­նից բան է մնա­ցել: Հա­վա­քա­կան բա­նա­կա­նութ­յան, ինք­նութ­յան, պե­տա­կա­նութ­յան զգա­ցո­ղութ­յան կո­րուստ, հայ­րե­նի­քի զգա­ցո­ղութ­յան կո­րուստ… միայն հա­ցիվ ապ­րե­լու, չէ՛, գո­յութ­յուն քարշ տա­լու հա­մար:
Սա՞ է մեր հա­զա­րամ­յակ­նե­րի ԴՆԹ-ն:
Չէ՛, սա քոչ­վո­րի, բո­շա­յի ԴՆԹ է:
Իսկ բո­շան ԴՆԹ ընդ­հան­րա­պես ու­նի՞…
Հա­մա­տա­րած պար­ծեն­կո­տութ­յուն, ինք­նա­գո­հութ­յուն, մե­ծամ­տութ­յուն և մե­ծա­խո­սութ­յուն, թքած ու­նե­նա­լու, անկշ­տութ­յան, ու­րի­շի ցա­վը չզգա­լու միաբջ­ջի կե­ցութ­յուն, երբ կարևոր է, որ ցա­վը քո­նը չէ:
Ա՞յս աս­տի­ճա­նի դեգ­րա­դա­ցիա… Մարդ­կա­յին դի­մագ­ծի այս­պի­սի՞ կո­րուստ… Սա սուբյեկ­տի՞վ է: Ո՛չ, սա օբ­յեկ­տիվ է, ո­րով­հետև մեր պատ­կերն է, ո­րով­հետև մենք դա­տարկ ենք ու ան­սիրտ, ո­րով­հետև մենք դեռ շա­րու­նա­կում ենք քեֆ ու տո­ներ մո­գո­նել, հաց ու թա­մա­շա սար­քել, երբ դեռ ան­թաղ ման­կունք ու­նենք զին­վոր­յալ, ան­հետ կո­րած ու գե­րի զա­վակ­ներ ու­նենք ու… սպա­սող մայ­րեր՝ սևազ­գեստ ու վի­րա­վոր:
Ի՞նչ ա­սեմ:
Հա­րամ լի­նի մեր կե­րած հա­ցը:
Ժո­ղո­վուրդ չենք, ազգ չենք, ամ­բոխ ենք:
Այս­քա­նից հե­տո չպի­տի՞ պարտ­վեինք:

 

***

­Հա­կոբ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

44-օր­յա պա­տե­րազ­մի ջախ­ջա­խիչ պար­տութ­յան գնա­հա­տա­կա­նը պետք է ա­ռա­ջին հեր­թին զին­վո­րա­կան­նե­րը տան, որն, ա­վա՜ղ, չի տրվում ու ա­սե­կո­սե­նե­րից այն կողմ չի անց­նում:
Ես՝ որ­պես գրող, կհա­վաս­տեմ պար­տութ­յան պատ­ճառ­նե­րից մե­կը. ան­կա­խութ­յան տա­րի­նե­րի մի պա­հից սկսած՝ տրվե­ցինք ռո­ման­տիկ սո­վե­տիզ­մի ի­ներ­ցիա­յին` ցան­կա­լին ըն­դու­նե­լով իբրև ի­րա­կա­նութ­յուն: Քա­նի դեռ պար­զա­բան­ված չէ 44-օր­յա պա­տե­րազ­մի պար­տութ­յու­նը, ­Հա­յաս­տա­նի ա­պա­գան կմնա մշու­շոտ:

Գրեք մեկնաբանություն

Ձեր էլ․փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են * -ով։