ՄԻ՛ ԿՐԱԿԵՔ ԱՂԱՎՆԻՆԵՐԻՆ…

Ե­թե և՛ հե­ղի­նակն եմ ես, և՛ բե­մադ­րող ռե­ժի­սո­րը, թե որ ա­սեմ. այս պիե­սի բե­մադ­րութ­յան ա­ռաջ­նաե­լույ­թը պար­զա­պես հրա­շա­լի էր, ան­պայ­ման պետք է ժո­ղովր­դա­կան ա­սաց­ված­քը հի­շեք.
– Ագ­ռավն իր ձա­գին սև ­չի ա­սի…
Է՛հ, ագ­ռավն ա­սի-չա­սի, հո բո­լորն են տես­նում, թե ով ինչ գույ­նի է, ուս­տի՝ ըստ այդմ էլ, ե­թե ներ­կա­յա­ցումն իս­կա­պես բո­լո­րի հա­վա­նութ­յանն ու ծա­փե­րին ար­ժա­նա­ցած չլի­ներ, «գլուխ­գո­վա­նութ­յունս» ան­մի­ջա­պես կի­մաց­վեր:
­Պա­տա­հա­կան չէր, որ ա­ռաջ­նաե­լույ­թը ­Նո­յեմ­բեր­յա­նի թիվ 2 հիմ­նա­կան դպրո­ցում կա­յա­ցավ: Ու­րիշ որ­տե՞ղ պետք է լի­ներ, ե­թե պա­տա­նի դե­րա­սան­ներ ­Դա­վիթ ­Մի­նաս­յա­նը, Ա­նա­հիտ Ա­նան­յա­նը, Ա­նուշ Ա­մի­րաղ­յա­նը, ­Դա­վիթ ­Բեգ­լար­յա­նը, Ք­րիս­տի­նե ­Մի­նաս­յա­նը, որ մե­ծե­րին հա­վա­սար լրջութ­յամբ ու «վար­պե­տութ­յամբ» մարմ­նա­վո­րե­ցին ի­րենց կեր­պար­նե­րը, բո­լորն էլ այս դպրո­ցում են սո­վո­րում: ­Միայն Մ­շա­կույ­թի կենտ­րո­նի պա­րու­սույց Ի­նե­սա Ա­սատր­յանն է, որ ա­վագ դպրո­ցի շրջա­նա­վարտ է, բայց կրտսեր խա­ղըն­կեր­նե­րին ոգ­ևո­րե­լով՝ հրա­շա­լիո­րեն մարմ­նա­վո­րեց իր բարդ ու դժվա­րին կեր­պա­րը:
­Վա­րա­գույ­րը բաց­վե­լուց ա­ռաջ քա­ղա­քի Մ­շա­կույ­թի կենտ­րո­նի տնօ­րեն ­Սոն­յա ­Զու­րաբ­յա­նը հա­կիրճ ներ­կա­յաց­րեց պիե­սը, ո­րը մեր օ­րե­րի՝ պայթ­յուն­նե­րով, զո­հե­րով ու դժվա­րութ­յուն­նե­րով առ­լե­ցուն կյան­քի մա­սին է:
Դպ­րո­ցա­կան թա­տե­րա­սեր­նե­րը ի­րենց ու­սու­ցիչ­նե­րի հետ հա­մակ ու­շադ­րութ­յամբ և ­քար լռութ­յամբ էին հետ­ևում բե­մում կա­տար­վող, կրա­կոց­նե­րով ու­ղեկց­վող բարդ ու հա­կա­սա­կան գոր­ծո­ղութ­յուն­նե­րին, ո­րոնք, այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, լա­վա­տե­սա­կան ա­վարտ ու­նե­ցան…
­Պա­տե­րազ­մը չա­րիք է մարդ­կութ­յան, ամ­բողջ աշ­խար­հի հա­մար, և­ երբ լռում են կրա­կոց­նե­րը, ա­ղավ­նի­ներն են եր­կինք ճախ­րում… Ե­րե­խա­ներն էլ կյան­քի, մարդ­կութ­յան շա­րու­նա­կութ­յուն-ա­ղավ­նի­ներն են, որ գո­չում, հրա­մա­յում և ­պա­հան­ջում են ի լուր աշ­խար­հի.
– ԱՂԱՎՆԻՆԵՐԻՆ ՄԻ՛ ԿՐԱԿԵՔ…
Այս բա­ռե­րով է ա­վարտ­վում ներ­կա­յա­ցու­մը, ո­րին հա­ջոր­դե­ցին բուռն ու եր­կա­րատև ծա­փող­ջույն­նե­րը:
Այն, որ ա­ռաջ­նաե­լույթն իս­կա­պես կա­յա­ցավ, փաս­տեց դպրո­ցի տնօ­րեն ­Լու­սի­նե ­Հով­հան­նիս­յա­նի շնոր­հա­կա­լա­կան ջերմ խոս­քը:
Ես պա­տա­նի դե­րա­սան­նե­րին ուղղ­ված գո­վես­տի և ն­րանց ծնող­նե­րին, ու­սու­ցիչ­նե­րին հղված շնոր­հա­կա­լութ­յան խոսք ա­սա­ցի:
Ե­թե ա­ռաջ­նաե­լույթ, ու­րեմն նաև ծա­ղիկ­ներ, որ վար­պետ դե­րա­սա­նու­հի ­Նաի­րա Աբ­րա­համ­յա­նը մա­տու­ցեց իր պա­տա­նի գոր­ծըն­կեր­նե­րին, որ­պես­զի նո­րա­նոր բե­մադ­րութ­յուն­ներ լի­նեն, և ­կա­յա­նան այս­պի­սի կար­ևոր մի­ջո­ցա­ռում­ներ.
– ՄԻ՛ ԿՐԱԿԵՔ, ՄԻ՛ ԿՐԱԿԵՔ ԱՂԱՎՆԻՆԵՐԻՆ…
­Սամ­վել ԲԵԳԼԱՐՅԱՆ