Կա­րի­նե ՌԱՖԱՅԵԼՅԱՆ

­Սահ­մա­նագ­ծում, սահ­մա­նա­զա­տում, դե­մար­կա­ցիա, դե­լի­մի­տա­ցիա… «գի­տա­հե­տա­զո­տա­կան-մի­տա­հե­տա­զո­տա­կան»… ­Ժո­ղո­վո՛ւրդ, խոս­քը մեր մի բուռ հայ­րե­նի­քի մա­սին է, մեր սուրբ մա­սունք­նե­րը կրող տա­րա­ծութ­յան. ինչ­պե՞ս կա­րող ենք ան­ջա­տել մեր զգաց­մունք­ներն ու բա­նա­կա­նութ­յու­նը և «խե­լոք-խե­լոք» մտքեր ձևա­կեր­պել այս թե­մա­յի շուրջ: ­Մար­դիկ նույ­նիսկ ի­րենց տան վա­ղուց ան­պի­տան դար­ձած ի­րե­րից են դժվա­րութ­յամբ բա­ժան­վում, մի քա­նի ան­գամ դնում-վերց­նում են այս կամ այն հնա­մաշ զգես­տը, եզ­րը ճա­քած ափ­սեն, գոր­ծա­ծութ­յու­նից դուրս ե­կած տեխ­նի­կան՝ մեկ ու­րի­շին տա­լուց կամ աղ­բա­նոց նե­տե­լուց ա­ռաջ, ուր մնաց՝ հեշտ ու հան­գիստ հրա­ժար­վեն հայ­րե­նի ե­զեր­քի որ­ևէ հատ­վա­ծից: Ի՞նչ սահ­մա­նագ­ծում-սահ­մա­նա­զա­տում, հօ­գուտ ո՞ւմ և­ ին­չի՞: Ա­ռա­վել քան վստահ եմ, որ մենք բա­վա­րար չա­փով հող հայ­րե­նիի պա­հա­պան զին­վոր­ներ ու զենք ու­նենք, իսկ ե­թե այդ­պես է, ու­րեմն ին­չո՞ւ պի­տի այդ հող հայ­րե­նին կորց­նենք: Ի՞նչ դի­վա­նա­գի­տա­կան կեղ­տոտ խա­ղեր են խմոր­վում մեր ճա­կա­տագ­րի շուրջ, ի՞նչ ան­կամ ու ան­գետ վճիռ­ներ են շրջա­նառ­վում մեր ա­պա­գա­յի առն­չութ­յամբ: ­Մենք փերթ-փերթ կորց­նում ենք ոչ միայն մեր հո­ղը, այլև ար­ժա­նա­պատ­վութ­յու­նը, հույ­սը, վաղ­վա հե­ռան­կա­րը: ­Մեր ու­սե­րը ո՞նց պի­տի դի­մա­նան այս բե­ռան ծան­րութ­յա­նը: 21-րդ ­դա­րում կա­րե­լի՞ է այս­քան ան­ճա­րակ լի­նել: Ես սա չեմ հաս­կա­նում ու հրա­ժար­վում եմ հաս­կա­նա­լուց: Իմ հայ­րե­նի­քը՝ իր Ար­ցախ-մա­սուն­քով, մեր բո­լո­րի սի­րո ու նվի­րու­մի կա­րիքն ու­նի, և­ ես կտրա­կա­նա­պես հրա­ժար­վում եմ այս սրբա­զան հո­ղի որ­ևէ մի կտո­րը ստո­րա­դա­սել մյու­սին: ­Մեզ դի­վա­նա­գի­տա­կան ճկուն միտք է պետք, պե­տա­կան-պաշ­տո­նա­կան ա­մուր դիր­քո­րո­շում, մեզ մեր հե­րոս նա­հա­տակ­նե­րի լույս հի­շա­տա­կին ար­ժա­նի կեց­վածք է պետք ու այ­սօր ի­րենց կյան­քը հայ­րե­նի­քի փրկութ­յան զո­հա­սե­ղա­նին դնե­լու պատ­րաստ քա­ջե­րի աչ­քե­րին նա­յե­լու հաս­տա­տա­կա­մութ­յուն: ­Հո­ղը քար­տեզ­նե­րով չեն չա­փում, այլ դրա վրա թա­փած ջան­քով, իսկ մեր հո­ղի մշակ­նե­րը եր­բեք չեն զլա­ցել ջանք ու սեր ներդ­նել հայ­րե­նի հո­ղի վրա, ու­րեմն և­ ան­թույ­լատ­րե­լի է են­թար­կել այն ինչ-ինչ մշու­շոտ-ա­նո­րոշ սահ­մա­նա­զա­տում-սահ­մա­նագ­ծում­նե­րի ու դա­տա­պար­տել մեզ ան­հայտ-ան­բա­ցատ­րե­լի հե­ռան­կա­րի: